Mario Monti: antidotum, które uratuje Włochy?

Niepewność, jaka zapanowała po zapowiedzianej – ale jeszcze niezłożonej – dymisji Silvio Berlusconiego, przywołała widmo niewypłacalności Włoch, które pociągnęłyby za sobą na dno całą strefę euro. Jedynym rozwiązaniem, zarysowanym wczoraj przez prezydenta tego kraju, wydaje się być szybkie utworzenie rządu jedności narodowej pod kierownictwem byłego europejskiego komisarza, pisze La Stampa.

Opublikowano w dniu 10 listopada 2011 o 16:07

O siódmej wieczorem prezydent Giorgio Napolitano zagrał rezerwową kartą, tą najbardziej prestiżową, trzymaną od dawna w zanadrzu – Mario Monti. Dramatyczna środa, najstraszniejszy dzień dla Włoch od czasów kryzysu lira w 1992 r., domagała się zdecydowanej reakcji, sygnału, że jednak jest jakieś antidotum, ale również przestrogi.

Antidotum na zawał naszego systemu, a przestrogi skierowanej do sił politycznych – czas minął, nie ma już miejsca na marudzenie, dłubaninę, odkładanie na potem, grę w ciemno. Rynki, analitycy, ale także media z całego świata nakrzyczały na nas z niesamowitą determinacją, że nasza wiarygodność prawie się ulotniła, a ratunek może nadejść tylko po jasnym sygnale, że otwieramy nowa kartę.

Mario Monti nie jest już tylko fachowcem, został dożywotnim senatorem, jego akt nominacyjny nosi kontrasygnatę Silvio Berlusconiego, który pochwalił publicznie ten wybór. Mario Monti został jasno wskazany jako rozwiązanie dające partiom w parlamencie pole do ustalenia warunków politycznych koniecznych, by powołać nowy rząd.

Koniec taktycznych gierek

Wczorajszy wybór nie jest wolny od niewiadomych. Nie pozwala też wykluczyć już teraz rychłych wyborów, ale wskazuje możliwą drogę. Przede wszystkim popchnie partie, by wzięły na siebie swoją porcję odpowiedzialności i powiedziały jasno całemu krajowi, co zamierzają zrobić, bez taktycznych gierek i sztuczek.

Newsletter w języku polskim

Wczorajsza zawierucha finansowa nad Włochami (zdaniem wielu analityków przekroczyła punkt, za którym już nie ma powrotu) zaraziła i pociągnęła za sobą giełdy na całym świecie, wystraszyła fundusze emerytalne oraz doświadczonych spekulantów. Wszystkiemu zaś winne nasze odwieczne wady.

Ten i ów wczoraj rano był zdziwiony reakcjami świata, bo przecież powtarzaliśmy model hiszpański – dymisja premiera, wspólne podjęcie przez większość parlamentarną i opozycję niezbędnych, wymaganych przez Europę kroków, obietnica nowych wyborów.

Dlaczego zatem Hiszpania Zapatero wyszła szybko z tunelu, a my wciąż w nim jesteśmy i pędzimy z szaloną prędkością? Bo wszystko umoczyliśmy w sosie mętniactwa i bizantyjskich ceremonii, które uczyniły nasze rozstrzygnięcia niezrozumiałymi.

Dymisja rozłożona na raty

Spróbujcie postawić się w miejscu cudzoziemca – inwestora, dziennikarza, dyplomaty, analityka – a zrozumiecie, skąd niezrozumienie i panika. Dymisja Zapatero została ogłoszona i wcielona w życie jednocześnie, my za to wymyśliliśmy instytucję „odłożonej dymisji”, która nie wiadomo, kiedy nastąpi i na razie nikt jej nie podpisał.

A jest jeszcze kwestia maksipoprawki do ustawy stabilizacyjnej, która miała służyć przestrzeganiu zobowiązań zaciągniętych wobec Europy – szkoda tylko, że wczoraj rano nikt nie znał jej treści i nawet prezydent nie miał tego przywileju, by ją przeczytać.

I wreszcie data wyborów. Hiszpanie ustalili ją natychmiast, u nas było tylko wiadomo, że po dymisji Berlusconiego (ta ma nastąpić gdzieś około końca listopada) mają się zacząć konsultacje, mogące doprowadzić do całkowicie różnych, sprzecznych ze sobą ustaleń. Rząd fachowców, wybory, nagła zmiana aliansów w parlamencie, rząd wciąż pod przewodem partii Berlusconiego – a więc łamigłówka nie do rozgryzienia.

Jeszcze wczoraj rano nasza polityka, pochłonięta starymi rytuałami, była gotowa wszcząć odwieczną grę pertraktacji i targów, szukając jeszcze ostatniej okazji, by się pożywić kosztem kraju. Ruch prezydenta oczyścił przedpole ze strategii i taktyk i zmusił wszystkich do zmierzenia się wprost z powagą wyzwań, do powiedzenia, kim są i ile są warci.

Kryzys zadłużenia

Włochy ofiarą greckiego wirusa

Zapowiedź rychłej dymisji Silvio Berlusconiego nie wywarła spodziewanego efektu, chodzi, rzecz jasna o rynki finansowe. Te szykują się już do „zaaplikowania Włochom terapii szokowej”, pisze w tytule na pierwszej stronie Handelsblatt. „Oprocentowanie włoskich obligacji dziesięcioletnich osiągnęło wczoraj [9 listopada] nowy rekord na poziomie 7,46 procent. Taki skok oznacza tylko tyle – zamknięcie dostępu do rynku”, ocenia niemiecki dziennik ekonomiczny. Sygnał ze strony inwestorów, którzy nadal zapewniają finansowanie państwa włoskiego, jest jasny, „problemy tego kraju są większe niż problem z Berlusconim”. Gdyby Włochy były odtąd zmuszone płacić 8, zamiast 5, proc. od wartości emitowanych obligacji, to ciężar odsetek wzrósłby w najbliższej dekadzie o 635 miliardów euro, „co przygniotłoby” kraj, ocenia Handelsblatt.

Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Wspieraj niezależne dziennikarstwo europejskie

Europejska demokracja potrzebuje niezależnych mediów. Voxeurop potrzebuje ciebie. Dołącz do naszej społeczności!

Na ten sam temat