Kies een taal
Na een marathonvergadering die eerder iets weg had van een Arabische markt dan van de met fluweel beklede salons der diplomatie, hebben de staats- en regeringsleiders van de 27 lidstaten van de Europese Unie uiteindelijk een akkoord bereikt over de meerjarenbegroting van de Unie voor de periode 2014-2020.
Het is een lagere begroting dan voorheen, voor het eerst in de geschiedenis van de Unie, om – volgens sommigen – in lijn te zijn met het bezuinigingsbeleid van de lidstaten, en – volgens anderen – paal en perk te stellen aan de financiële snoepwinkel van de talloze subsidies.
Zo konden ze na afloop van de Europese Raad allemaal de overwinning claimen en aan hun respectievelijke achterban mededelen dat ze winst hadden geboekt: de Britten, omdat ze erin waren geslaagd de omvang van de begroting omlaag te krijgen; de Fransen, omdat ze de Europese subsidies hadden gered, vooral de landbouwsubsidies; en de Duitsers, omdat zij telkens de doorslag hadden gegeven.
Alles voor elkaar, dus?
Verre van dat. Want men had geen rekening gehouden met de onruststokers van het Europese Parlement: een paar minuten nadat de Europese leiders zich trots hadden laten toejuichen over hun heldendaden, kondigden de vier voornaamste politieke groeperingen (conservatieven, sociaaldemocraten, liberalen en groenen) in een gemeenschappelijk persbericht aan dat het Parlement “het akkoord van vandaag in de Europese Raad in deze vorm niet kan aanvaarden” en dat “nu pas de echte onderhandelingen zullen gaan beginnen in het Europese Parlement”.
Aan de vooravond van de top hadden de europarlementariërs de 27 lidstaten al gewaarschuwd “om de toekomst van de Europese Unie niet op te offeren aan de huidige crisis” en hen gesommeerd “de economische crisis niet als voorwendsel te gebruiken om tot 2020 bezuinigingen aan de Europese Unie op te leggen”.
Nu zij aan zet zijn, hebben de vertegenwoordigers van de volkeren van de Unie de intentie om op hun strepen te gaan staan en opnieuw te gaan onderhandelen over de tekst die de Raad heeft doen uitgaan. Zij zullen dus bij de lidstaten in herinnering brengen dat bezuinigingen geen doel op zichzelf zijn en dat Europa, om uit de crisis te komen, behoefte heeft aan langetermijninvesteringen die de groei kunnen ondersteunen. En vooral dat er niet over de toekomst van de Europese Unie mag worden onderhandeld achter gesloten deuren, buiten de enige democratisch gekozen instelling van de Unie om. En dat is maar goed ook.
