Kies een taal
Wat bezielde de Europese Unie toen ze besloot om richtlijnen op te stellen waarmee alle beurzen, prijzen en “financiële instrumenten” stop worden gezet voor onderzoeks- en ontwikkelingscentra, hightech bedrijven, wetenschappelijke instellingen en andere firma’s en instellingen achter de wapenstilstandsgrens van 1949? Hoewel de EU de stap probeerde te presenteren als niets meer dan “het schriftelijk vastleggen van de spelregels”, zoals een EU-ambtenaar het noemde, moet men geweten hebben hoe ingrijpend de gevolgen zijn wanneer er standpunten in de praktijk worden gebracht die mijlenver van de werkelijkheid afstaan.
Zoals diplomatiek correspondent Herb Keinon van The Jerusalem Post schreef, opent het document met de nieuwe richtlijnen “niet slechts de deur voor het benadelen van Israëlische instellingen binnen de grenslijnen van voor 1967 met bedrijfsactiviteiten buiten de Groene Lijn; het trapt de deur zelfs wagenwijd open”.
Absurditeit van Europees standpunt
De Europeanen zullen nu niet alleen weigeren Israëlische instellingen die achter de wapenstilstandsgrens van 1949 gevestigd zijn te financieren, of ermee samen te werken. Ze zullen daarnaast ook eisen dat alle toekomstige overeenkomsten tussen Israël en de EU een clausule bevatten waarin bepaald wordt dat Israël moet accepteren dat de EU het standpunt huldigt dat al het gebied achter de Groene Lijn als niet van Israël wordt beschouwd. Plaatsen in het oude deel van Jeruzalem, zoals de Klaagmuur, de heiligste plaats van de joden, zouden daarmee bestempeld worden als gebieden die niet bij Israël horen.
De absurditeit van het Europese standpunt, en het volledige gebrek aan onderscheid tussen demografische gegevens en religieuze betekenis – [[zelfs de Palestijnen geven soms toe dat veel Joodse wijken die na 1967 in Jeruzalem gebouwd werden, daar ook wel zullen blijven]] – wordt des te onhoudbaarder door de Golanhoogte aan te merken als illegaal door Israël ‘bezet’ gebied.
Aan wie moet Israël de Westoever‘teruggeven’?
De Europeanen zijn zich duidelijk bewust van de onlusten die Syrië op zijn grondvesten laten schudden, en het feit dat er geen verantwoordelijke regering is aan wie de Golanhoogte zouden kunnen worden teruggegeven. Waarom, gezien de anarchie in Syrië, geloven de Europeanen dan dat Israël gestraft moet worden met een boycot vanwege het vasthouden aan, en het handhaven van de orde in, gebieden die in Israëlische handen vielen toen het land zichzelf verdedigde tegen een aanval van de gezamenlijke legers van Jordanië, Egypte en Syrië?
De situatie op de Westoever is niet veel anders. Aan wie zou Israël de Westelijke Jordaanoever eigenlijk moeten ‘teruggeven’? Het Palestijnse leiderschap is opgesplitst tussen de Hamas, dat ernaar streeft Israël zelfs binnen de grenslijnen van voor 1967 te vernietigen, en de door de Fatah gecontroleerde Palestijnse Autoriteit. Die laatste ontbreekt het aan democratische legitimiteit (er zouden in 2009 al presidentsverkiezingen hebben moeten plaatsvinden), weigert directe onderhandelingen zonder vooraf gestelde voorwaarden, en blijft steden binnen de Groene Lijn zoals Jaffa en Acra zien als integraal onderdeel van een toekomstige Palestijnse staat.
Pressie niet bevordelijk voor onderhandelingen
De Palestijnen zijn in grote mate verantwoordelijk voor de impasse in de onderhandelingen over een twee-staten-oplossing. En te oordelen naar de behandeling van de Palestijnse Autoriteit van Palestijnse journalisten, de gewelddadige onderdrukking van oppositie, en de corruptie, valt het te betwijfelen of een Palestijnse staat de bescherming van basale mensenrechten zou garanderen. [[Uit erkenning voor de complexiteit van de kwesties die er spelen, zou de EU in ieder geval moeten afzien van unilaterale stappen richting een van beide partijen in het conflict.]]
Ondanks hernieuwde bereidheid van zowel Israël als de Palestijnen om met elkaar in overleg te treden, gekoppeld aan de enthousiaste steun van de Arabische Liga, zal druk van EU-zijde op Israël niet bevorderlijk zijn voor vredesonderhandelingen.
Palestijnse onbuigzaamheid wordt beloond
Wij beseffen dat politici in veel Europese landen door een snelgroeiende en steeds assertiever wordende en radicaliserende moslimbevolking en ander antizionistische groeperingen onder druk worden gezet om een steviger standpunt tegen Israël in te nemen. Maar als Palestijnse onbuigzaamheid beloond wordt met meer Europese druk op Israël, dan zal dat alleen maar meer onbuigzaamheid tot gevolg hebben.
Waarom onderhandelingen aangaan en pijnlijke concessies doen zolang de internationale druk alleen gericht blijft op Israël? President Shimon Peres, gepokt en gemazeld in vredesonderhandelingen, is zich zeer wel bewust van de mogelijk contraproductieve aard van de EU-sancties.
“Stel geen onverantwoordelijke sancties in die het vredesproces zullen schaden”, zo waarschuwde hij de EU. “De kwesties zijn complex en gevoelig: stel uw besluit uit. Geef vrede prioriteit, en geef vredesproces het een kans. Uw besluit zou kunnen leiden tot een volgende crisis in onze regio.” Wijze woorden.
