Kies een taal
De beschuldiging van 'isolatie' die sinds zijn openlijke verzet tijdens de Europese Raad van afgelopen vrijdag aan het adres van David Cameron wordt geuit, kan wel eens voorbarig zijn. De Tsjechen vragen zich inmiddels ook al hardop af waarom een nieuw verdrag bindend zou moeten zijn voor landen die de euro nog niet hebben ingevoerd. De Finse premier waarschuwt dat hij niet kan instemmen met een soevereiniteitsoverdracht. Ierland zal waarschijnlijk een referendum moeten houden. En de Nederlandse en Zweedse regeringen ontberen vooralsnog de steun van opstandige oppositiepartijen.
Er verschijnen scheuren in een overeenkomst die in geen geval het continent zal redden. De duikeling die de euro in de afgelopen drie dagen maakte, toont aan dat de markten weten dat Duitslands recept voor bezuinigingen zonder groei niet het antwoord is.
Je best doen voor bankiers zal nooit populair worden, hoewel het Britse publiek onmiskenbaar heeft laten zien dat ze de EU nog meer haten dan de banken. Dus waarom trok Cameron ten strijde voor de City?
EU-regels pakte tot 2007 gunstig uit voor Londen
In de briefing die hij vorige week ontving werd een prominente plaats ingeruimd voor de beschrijving van een diepgaande verschuiving in de EU-houding ten opzichte van de City in de afgelopen jaren. Tot 2007 pakte de EU-regelgeving gunstig uit voor Londen door een evenwichtig speelveld voor financiële dienstverlening te creëren. Toen begonnen het tij te keren. Gerechtvaardigde zorgen over de financiële crisis sloten naadloos aan op de wrevel over Londens vooraanstaande positie. Die werd nog eens fijntjes samengevat met Nicolas Sarkozy's opgewekte omschrijving van de aanstelling van een Fransman als Commissaris voor de Interne markt als "een nederlaag voor het Angelsaksische kapitalisme".
De belasting op financiële transacties, waarover het Verenigd Koninkrijk een veto uitsprak, is niet het punt. Dat zijn de 29 EU-richtlijnen die op tafel liggen en de nieuwe financiële toezichthouder van de EU die alle nationale toezichthouders in de gaten moet houden. Het is de fundamentele botsing van de wens van de EU om ‘one-size-fits-all’-regels op te leggen aan de 8000 Europese banken met de Brits-Amerikaanse opvatting dat de omvang van een actie bij de grootte van het risico moet passen.
Het Verenigd Koninkrijk wil de grootste banken ertoe dwingen meer kapitaal aan te houden dan de EU toestaat. Het laatste EU-dictaat is dat clearingkantoren die in euro genoteerde activa handelen, in de eurozone gevestigd moeten zijn. Dit is een overduidelijke poging om de handel van Londen naar Parijs en Frankfurt te verschuiven, en een schaamteloze aanval op de eenheidsmarkt.
Schandelijk voorbeeld van meten met twee maten
De beschuldiging dat Cameron probeert de eenheidsmarkt te ondermijnen, zoals het hoofd van de Europese Commissie dat deze week deed, is een schandelijk voorbeeld van meten met twee maten. De Spanjaarden spraken al eens een veto uit over visserij, de Fransen over het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid.
Zelfs de Duitsers kunnen hun auto-industrie tot op bepaalde hoogte beschermen. De Britse regering zocht afgelopen donderdag eenvoudigweg naar een gelijkwaardige positie voor de City, niet naar een speciale status. Maar dat werd beschouwd als 'too much': een buitensporige reactie en tekenend voor de drastische afname van de invloed van Groot-Brittannië in de afgelopen jaren.
Wat gaat er gebeuren nu de premier zijn protocol er niet doorheen heeft weten te krijgen? Veel City-kenners vrezen dat Londen steeds meer gediscrimineerd zal worden door EU-regels en dat Amerikaanse en Duitse banken eerst in Londen in hun personeelsbestand zullen snoeien als er mensen ontslagen moeten worden. Anderen zeggen dat Amerikaanse banken naar Londen zullen komen omdat het een goede plek is om zaken te doen en dat niemand 60 kantoorverdiepingen met dure digitale verbindingen van de ene op de andere dag zal ontruimen.
City poort naar de wereld
De toekomst van de City ligt in het feit dat de wijk de poort naar de wereld vormt, niet alleen naar Europa. In het Verenigd Koninkrijk worden meer grensoverschrijdende bankleningen verstrekt dan in welk ander land dan ook. De Britse buitenlandse valutamarkt is de grootste ter wereld, de Britse verzekeringsindustrie de derde grootste. Nu Europa's groei in rook opgaat, zijn de werkelijke concurrenten van Londen Hong Kong en Singapore in plaats van Frankfurt, Parijs of zelfs New York. De grote uitdaging zal zijn om die business te bemachtigen.
Hoe je het ook wendt of keert, de diplomatie is verschrikkelijk. Groot-Brittannië wil de euro niet laten ontsporen of als aanstichter daarvan beschouwd worden. Onze bondgenoten kunnen dat uitstekend zelf. Als de Europese Centrale Bank vorige week geen reddingsboei had uitgeworpen naar de Europese banken door ze vrijwel ongelimiteerd krediet te verstrekken, dan hadden we nu een rel gehad in plaats van een rilling.
Niemand kreeg vorige week wat hij wilde. De Fransen wilden dat de ECB geld zou bijdrukken. De Duitsers wilden de nieuwe regels voor gezond economisch gedrag geschraagd zien door de volledige steun van de EU-instituten. Anderen, inclusief het Verenigd Koninkrijk, wilden dat Duitsland zou begrijpen dat tenzij zij ermee instemmen de verantwoordelijkheid voor de schuld in de eurozone te delen, de munt steeds verder zal kelderen.
