Nieuws Frankrijk-Duitsland
Nicolas Sarkozy en Angela Merkel tijdens de gezamenlijke Frans-Duitse herdenking van het eind van de Eerste Wereldoorlog in 1918, op 11 november 2009 Parijs. (AFP)

Vrienden voor het leven

Voor het eerst wordt 11 november – de dag waarop de Fransen de overwinning op Duitsland in de Eerste Wereldoorlog herdenken – een Frans-Duitse feestdag. Weer een stap in de richting van een steeds nauwere vriendschap tussen de twee grote Europese landen, constateert de pers aan beide zijden van de Rijn.

Gepubliceerd op 11 november 2009 om 17:17
Nicolas Sarkozy en Angela Merkel tijdens de gezamenlijke Frans-Duitse herdenking van het eind van de Eerste Wereldoorlog in 1918, op 11 november 2009 Parijs. (AFP)

Twee dagen nadat Angela Merkel Nicolas Sarkozy in Berlijn ontving voor de twintigste verjaardag van de val van de Muur klinkt het Duitse volkslied, het Deutschlandlied, onder de Arc de Triomphe in Parijs en de Franse president en de Duitse bondskanselier Angela Merkel nemen een ogenblik stilte in acht voor het graf van de onbekende soldaat. Dit jaar is 11 november, de dag waarop al bijna een eeuw lang de Franse overwinning op Duitsland en het einde van de oorlog van 1914-1918 wordt herdacht, heel anders dan alle voorafgaande jaren. Het is de eerste keer dat een Duits staatshoofd aan de zijde van een Franse president deelneemt aan de herdenking van het einde van de Eerste Wereldoorlog, een doorbaak in een bilaterale relatie die toch al zeer goed is.

*"We herinneren ons de massieve gestalte van Helmut Kohl die de hand van François Mitterrand vasthoudt bij het Ossuarium van Douaumont in 1984 - maar dat was in september bij de herdenking van de Slag van Verdun", [constateert het Franse dagblad Le Monde](http://www.lemonde.fr/europe/article/2009/11/10/11-novembre-franco-allemand-de-l-armistice-a-l-amitie_1265196_3214.html#ens_id=1265296 "constateert Le Monde") (...) "Nu is het zover. De laatste "poilu" [Franse soldaat uit de Eerste Wereldoorlog] is dood. En Angela Merkel, 55 jaar oud, vertegenwoordigt een nieuwe generatie, geboren na de Tweede Wereldoorlog". "Een bladzijde wordt omgeslagen’, stelt Le Monde enthousiast en wijst erop dat "Duitsland en Frankrijk van plan zijn een gemeenschappelijk ministerie op te richten dat in januari 2010 van start zou moeten gaan in een nog te bepalen vorm*".

Berlijn, klankkast van de Sarko-show?

"Alles lijkt mogelijk. Een gemeenschappelijke Frans-Duitse minister’" zegt de Duitse krant Frankfurter Rundschau *"een gemeenschappelijk Europese agenda, een gemeenschappelijk industriebeleid’ en bovendien verlaagt Angela, tot grote vreugde van Parijs, de belasting!" Maar als men wil weten wat er afgezien van deze "nieuwe Franse passie voor de Duitsers" verandert in de Frans-Duitse relaties is het antwoord: "even geduld tot volgend jaar alstublieft", zo constateert de Süddeutsche Zeitung. "Berlijn vreest vooral als klankkast te dienen voor een nieuwe Sarko-Show*".

Nieuwsbrief in het Nederlands

De Frankfurter Allgemeine Zeitung is veel minder enthousiast en stelt dat, hoewel elk land het recht heeft zijn overwinningen te vieren, het ernaar uitziet dat Duitsland altijd het gevoel zal blijven houden een vreemd element te zijn in die herdenkingen: “Is het imitatiegedrag van de Bondsrepubliek op de ‘lange weg naar het westen’ zo diepgaand dat de Duitsers zich nu, weliswaar door zich op het gebied van het politieke geheugen in een paar bochten te wringen, als winnaars kunnen beschouwen, ook al zijn ze eigenlijk de overwonnenen?” De FAZ stelt voor om de Wapenstilstand te depolitiseren en er een ogenblik van herinnering aan alle soldaten van alle landen die in de strijd zijn gevallen van te maken hoewel het lastig zal worden om dat in Parijs te doen, onder de Arc de Triomphe die herinnert aan de overwinningen van Napoleon…

Banden zijn vooral sterk dankzij politici

Talloze politieke symbolen, de gemeenschappelijke televisiezender Arte, een schoolboek over de Frans-Duitse geschiedenis, gemeenschappelijke ministerraden, enzovoort, dat is geen verzoening meer, dat is werkelijke vriendschap die het Frans-Duitse koppel in de loop der jaren heeft gesmeed, merkt het Franse dagblad La Croix op. Maar, constateert dit katholieke dagblad eveneens, de banden tussen beide landen zijn vooral sterk tussen politici. In de krant wordt een geschiedenisleraar geciteerd die wijst op het verschil tussen de Franse regering die uitgebreid de Frans-Duitse vriendschap viert en de realiteit van de burgers die vrijwel niets over hun buren weten. Steeds minder Franse studenten gaan bijvoorbeeld in Duitsland studeren en het onderwijs in de Duitse taal verliest jaarlijks steeds meer terrein".

Maar, zoals Le Monde concludeert, lijkt 11 november wel het symbool te worden van een gemeenschappelijke toekomst en een gemeenschappelijk verleden, want de datum is symbolisch gezien ideaal – zij "neemt akte van de zelfmoord van Europa en bereidt datgene voor waarvoor de Europese Unie is gevormd: om binnen de grenzen van de EU nooit meer oorlog te voeren, nooit meer Shoah, nooit meer inbreuk op de fundamentele rechten". Het Parijse dagblad merkt overigens op dat *"*in Duitsland sinds mensenheugenis ook op 11 november om 11.11 uur precies het carnaval begint". Het carnaval waaraan de Franse president zijn eigen bijdrage levert met de polemiek die in Frankrijk is losgebarsten over zijn aanwezigheid bij de Berlijnse Muur op 9 november 1989, zoals Nicolas Sarkozy op zijn Facebook-pagina beweert. Volgens het satirische weekblad Le Canard enchaîné was de toenmalige jonge burgemeester van Neuilly-sur-Seine inderdaad in Berlijn in november 1989, maar niet op de dag dat de Muur viel. Vandaar de kop "Ich bin ein Baratineur", een "praatjesmaker"...

Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Ondersteun de onafhankelijke Europese journalistiek.

De Europese democratie heeft onafhankelijke media nodig. Voxeurop heeft u nodig. Sluit u bij ons aan!

Over hetzelfde onderwerp