Kies een taal
De voorstanders van een Duitse troepenmacht in Afghanistan worden in het hart getroffen. Zij verkochten de oorlog onder het mom van een beroep op de grote morele principes. Tegelijkertijd beloofden ze een risicoloze operatie. De toespraak van Obama [op 1 december] liet deze twee pijlers onder het Afghanistanbeleid instorten. Sindsdien moet de federale regering wel toegeven dat de nieuwe strategie van de Verenigde Staten en hun bondgenoten in Afghanistan op een meer alledaagse benadering van de oorlog berust. Maar zonder pathos of mythe over een goede oorlog die gevoerd wordt door dappere soldaten, zou Duitsland niet deelnemen aan dit conflict. Zonder dit alles zou de rood-groene coalitie van Schröder en Fischer het uitzenden van de eerste troepen, acht jaar geleden, nooit hebben gesteund. En nu zijn hun opvolgers duidelijk bang hun laatste restje steun voor het sturen van troepen naar Hindu Kush te verliezen.
Obama liet het niet bij de mededeling dat hij snel versterking voor de Amerikaanse troepen zou sturen en dat hij de troepen in juli 2011 zal terugtrekken. Hij definieerde ook de oorlog en de doelen ervan opnieuw: het gaat niet langer alleen om democratie, mensenrechten of om de droom van een militaire interventie uit naam van een betere wereld, een droom die overigens lang niet alleen door Bush werd gekoesterd.
In plaats van een visie presenteerde Obama een strategie, waar je het niet mee eens hoeft te zijn. Zelfs de Amerikaanse president zelf lijkt er niet bijzonder van overtuigd of het wel werkt. Maar hij heeft zijn plan tenminste aan het publiek gepresenteerd. En wat nog belangrijker is: hij heeft de consequenties ervan duidelijk uit de doeken gedaan.
Zijn Duitse bondgenoten zijn nog lang niet zover. Als de Bondsdag vandaag nog een uitbreiding van de Bundeswehr in Afghanistan goedkeurt, zou het net zijn of de strategische veranderingen van Obama nooit hebben bestaan. Beslissingen worden genomen alsof de Bundeswehr nog steeds aan het begin van een, tot nu toe geslaagde, missie staat. Na acht jaar ter plaatse te zijn geweest, geeft de Bondsdag het Duitse leger een volmacht waarvan we in ieder geval kunnen zeggen dat het de minst achterhaalde is.
De federale regering wil hierover graag overleggen met zijn bondgenoten. Niet met het parlement. En zeker niet met de democratische machthebbers, oftewel het volk. De nieuwe transparantie in de Duitse militaire politiek die een week geleden werd aangekondigd [door de instelling van een onderzoekscommissie naar de manier waarop het ministerie van Defensie informatie verborgen hield over een bombardement waarbij veel burgerslachtoffers zouden zijn gevallen], lijkt nu alweer verleden tijd.
Europese Unie - Afghanistan
30.000 soldaten aan het werk
Het debat over de legitimiteit en het doel van de westerse aanwezigheid in Afghanistan, dat al sinds 2001 latent gevoerd wordt, laait sinds de oproep van president Obama om meer troepen te sturen, weer op. Op dit moment worden hier bijna 30.000 soldaten uit 25 EU-landen ingezet, van de 71.000 waar de ISAF-veiligheidsmacht van de VN over beschikt.
Onder druk van de secretaris-generaal van de NAVO, Fogh Anders Rasmussen, zien de Europese bondgenoten van Washington zich gedwongen zich uit te spreken over de toekomst van hun inzet. Op 2 december liet Polen weten 600 extra manschappen te willen uitzenden. Op 3 december kondigde Italië een versterking van 500 tot 1.500 soldaten aan. Maar Nederland, waar de meningen van de coalitieregering over de kwestie verdeeld zijn, houdt vast aan zijn plan om zich per 1 december 2010 uit Afghanistan terug te trekken. Frankrijk wil de internationale conferentie van eind januari afwachten voordat er besloten wordt of er al dan niet instructeurs voor het Afghaanse leger worden uitgezonden. Het Verenigd Koninkrijk, dat na de Verenigde Staten de meeste manschappen naar het gebied heeft gestuurd, had al aangekondigd binnenkort nog 500 soldaten te zullen uitzenden.
