“We zijn beland bij de epiloog van een lange winter beland die regeringen, markten, centrale banken, diplomaten en economen de adem heeft doen inhouden en hen heeft geconfronteerd met het schrikbeeld van een tot nu toe onvoorstelbare gebeurtenis: het eerste failliet van een euroland, het staken van de betaling door Griekenland”, schrijftIl Sole 24 Ore, die van mening is dat “Angela Merkel en Nicolas Sarkozy ten slotte, net als in de tijd van een ambitieuzer en minder verdeeld Europa, het Frans-Duitse zegel hebben gedrukt op het op 25 maart gesloten akkoord buiten het rechtstreekse kader van de Europese Raad van Brussel om.”
Volgens dit akkoord moet de hulp aan Griekenland om de staatsschuld te kunnen betalen “de vorm krijgen van bilaterale leningen gecoördineerd door de Commissie en de Centrale Europese Bank (CEB), waaraan een “substantiële” interventie van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) kan worden gekoppeld”, verklaart Libération. “Het IMF zal slechts in mindere mate steun verlenen”, schrijft het Franse dagblad nog, “maar – en hier kunnen we ons afvragen in hoeverre dit plan serieus valt te nemen –, er is overeengekomen dat deze gecombineerde hulp pas als “laatste redmiddel” zal dienen.” Kortom, als Griekenland wordt bedreigd met insolventie... “Zelfs degenen die liever een Europese oplossing hadden gezien, zoals Spanje, erkennen dat het ingrijpen van een internationale organisatie positief is”, merkt EL Mundo op, voor wie “het akkoord een belangrijke reddingsboei voor Athene is, al zijn er heel wat voorwaarden aan verbonden.”
In feite, vraagt Libération zich af of het niet “gewoon om verdoezeling gaat van de diepgaande, hardnekkige onenigheid aan weerszijde van de Rijn.” "Berlijn maakt zich in bedekte termen ongerust over de Franse voorkeur voor een Franse groei gebaseerd op consumptie en overheidsinvestering”, merkt collega Le Figaro op, voor wie “Parijs van zijn kant openlijk een Duits model heeft bekritiseerd gegrond op besparing en uitvoer waardoor de tekorten bij de buren groeien.”
Voor de Griekse eerste minister George Papandreou “lijkt de pil nog bitterder te zijn”, merkt Le Figaro ook nog op: “Hij verwachtte hulp van Europa om zo goedkoop mogelijk te kunnen herfinancieren. Athene moet voor begin mei vijftien miljard euro zien te vinden en vijftig miljard voor het einde van het jaar. De door Angela Merkel gestelde voorwaarden maken van de gezamenlijke steun van de EU en het IMF een zeer afschrikwekkende hulp.”
Van Duitse zijde vindt er bij de pers (ongeacht welke kleur), na zich wekenlang unaniem achter Angela Merkel te hebben geschaard, een ommezwaai plaats. Terwijl de Spiegel Online zich afvraagt of de “ijzeren kanselier” Duitsland wel een dienst heeft bewezen en het imago in Europa niet veel heeft geleden, komt Handelsblatt met een kop over “de bittere overwinning van de kanselier”, die “heel wat porselein heeft moeten breken.” “De wraak komt eraan”, meent het dagblad, dat twijfelt of Berlijn een meerderheid kan krijgen voor een Duitse president van de ECB of voor de aanname van een verdrag voor het oprichten van het Europees Monetair Fonds.
Het akkoord krijgt eveneens kritiek in Polen vanRzeczpospolita, die van mening is dat “de Europeanen hetzelfde controversiële besluit hebben genomen als Washington twee jaar geleden: ze hebben besloten oplichters te helpen. Controversieel, want deze beslissing maakt het moeilijker om de staatsschuld te verkleinen en de oplichters zijn niet gestraft.” In Roemenië, merkt Gândulop dat “de Europese solidariteit niet echt lijkt te bestaan”, en verwijst naar een onlangs gehouden enquête in Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Spanje en Italië, waaruit blijkt dat “58 procent van de ondervraagde Europeanen hebben verklaard tegen het idee te zijn om Griekenland te helpen uit naam van de Europese solidariteit.”