Kies een taal
De president erkent dat Roemenië failliet is en de gouverneur van de Roemeense bank heeft onverwachts opgemerkt dat het land dezelfde problemen heeft als tien jaar geleden, toen de technocraat Mugur Isarescu [de gouverneur in kwestie] benoemd is aan het hoofd van de regering om de situatie te redden. Alle ellende lijkt wel nu ineens te komen. De Roemeense politieke elite is tegelijkertijd veroorzaker én slachtoffer van haar eigen samenzweringen: ze hebben hun eigenbelang altijd boven de het landsbelang geplaatst, zelfs als ze wisten dat hun handelen tot een ramp zouden kunnen leiden.
President Traian Basescu heeft het nu over het gevaar van de ”vergrieksing” van het land. Maar afgelopen jaar gaf de regering van Emil Boc (Democratische Partij) er de voorkeur aan om zonder te rekenen geld uit te geven, en zonder dat de huidige president hem op de vingers tikte. Deze geveinsde liefdadigheid legde ook de president geen windeieren. Zijn inzet was immers niet om Roemenië uit de crisis te halen, maar om de strijd om het presidentschap te winnen. Anders had hij Emil Boc & Co wel verplicht tot ontslagen, loonsverlagingen en het stoppen met het aannemen van steekpenningen.
In Griekenland zullen westerlingen zich verdringen om land op te kopen
De president heeft het nu over het gevaar van de ”vergrieksing” van Roemenië zonder rekening te houden met hoe de twee landen in historisch opzicht van elkaar verschillen, en hun verschillende mogelijkheden voor de toekomst. Hij heeft gelijk dat hij zich ongerust maakt over schulden die de pan uitrijzen, maar hij had zijn klaagzang ook direct na de verkiezingscampagne kunnen inzetten en, eventueel een technocratische eerste minister kunnen aanvaarden die niet alleen kennis zou hebben van economische mechanismen, maar ook over een visie zou beschikken met betrekking tot de wijze waarop een ramp te vermijden zou zijn geweest.
De president heeft het nu over het gevaar van de ”vergrieksing”, maar waarschijnlijk zonder zich te bedenken dat westerse investeerders eerder geïnteresseerd zullen zijn in het ”redden” van Griekenland, dan van Roemenië. Als beide landen hun koopwaar zouden moeten uitstallen, zouden de kopers totaal verschillend zijn. In Griekenland, waar de infrastructuur zich heeft ontwikkeld, er meer toerisme is en waar de landbouw heeft kunnen profiteren van Europese fondsen, zullen westerlingen zich verdringen om vergunningen over te nemen of tegen gunstige prijzen land op te kopen.
Roemenië is te ver, loopt te ver achter en is net een tikkeltje corrupter
In Roemenië, waar er altijd onderhoud aan het wegennet moet worden gepleegd, waar de fabrieken al sinds lange tijd zijn ontmanteld en waar de landbouw is verwaarloosd en is achtergebleven, zal Oosterse investeerders aantrekken: op z’n best Chinezen, of anders Russen. Voor hen geldt dat het koopje des te aantrekkelijker is vanwege de herovering van hun invloedssfeer in Europa, onder een economische dekmantel. Maar de Duitsers zullen liever de hand leggen op de Griekse bezittingen aan de Mediterrane kusten van het land waar de meeste Duitssprekenden van niet-Duitse afkomst in Europa wonen. Roemenië is immers te ver, loopt te ver achter en is net een tikkeltje corrupter. De twee landen op de rand van faillissement hebben totaal verschillende perspectieven, want het eerste is altijd met belangstelling door het Westen gevolgd, en het andere altijd een mogelijke prooi geweest van de gevaren uit het Oosten.
Stakingen
Solidair als de portemonnee het toelaat
Slechts 10% van de 700.000 ambtenaren heeft gehoor gegeven aan de stakingsoproep van de vakbonden op 31 mei. “Veel overheidspersoneel heeft afgezien van protestacties omdat ze niet nog meer salaris willen inleveren door hun arbeidstijd te verkorten”, meldt România libera. De ontevredenheid ten aanzien van de maatregelen die de regering heeft aangekondigd is niet minder geworden, maar de eerste protestgolven worden langzaam maar zeker vervangen door berusting. Dit heeft te maken met de jarenlange traditie van onderwerping van de publieke opinie in Roemenië, schrijft de krant in een hoofdartikel. “de actiebereidheid van de mensen is plotseling ingezakt toen ze vernamen dat de vakbonden niet de middelen hebben om hun salaris te compenseren voor de dagen waarop er gestaakt wordt, en dat ze dit verlies aan salaris zelf moesten inkasseren”, aldus een vakbondsleider in Boekarest. Met de vakantie in het vooruitzicht, en een budget dat sowieso al krap is, zegt iedereen dat hij solidair is, maar als puntje bij paaltje komt, lijkt het meer op dat iedereen zijn eigen hachje redt.
