Kies een taal
Wat doet de oppositie aan deze impasse? Als de kemalistische oppositiepartij CHP [Republikeinse Volks Partij] wilde, dan zou zij het de regerende AKP [de Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling van premier Recep Tayyip Erdogan] knap lastig kunnen maken door meer te hameren op detoetreding van Turkije tot de Europese Unie. Vijf jaar geleden ging de start van de onderhandelingen die Turkije van kandidaat-lid tot volwaardig lid van de Unie moesten maken, nog gepaard met een zekere euforie. Inmiddels zijn er van de vijfendertig hoofdstukken die op de agenda staan, amper dertien in behandeling genomen en is er slechts één hoofdstuk afgesloten. Ter vergelijking: Kroatië, dat op hetzelfde moment met de toetredingsonderhandelingen is begonnen, heeft al tweeëntwintig hoofdstukken afgerond.
Natuurlijk ligt de verantwoordelijkheid voor deze vertraging voor een deel bij de Europeanen. Vanwege de meningsverschillen over Cyprus [waarvan de noordelijke helft wordt bezet door het Turkse leger] zitten acht hoofdstukken uit het onderhandelingsproces nog altijd muurvast, terwijl de EU-landen die tegen de toetreding van Turkije zijn, nog eens vijf andere hoofdstukken hebben geblokkeerd.
Vrees voor een democratie naar Europees voorbeeld
De Europeanen stellen zich dus niet altijd even loyaal op, maar toch moeten wij niet uit het oog verliezen waar het nu echt om draait. Want of wij nu lid worden van de EU of niet, de hervormingen die worden geëist om te voldoen aan de voorwaarden uit deze vijfendertig hoofdstukken, zullen hoe dan ook positieve gevolgen hebben voor het dagelijks leven van alle inwoners van Turkije. Stel dat wij niet tot de EU kunnen toetreden, moeten wij dan afzien van veranderingen die duidelijk in ons eigen belang zijn?
De oppositiepartijen [de CHP en de extreemrechtse MHP - Nationale Actie Partij] schrikken terug voor een democratisch systeem naar Europees voorbeeld, en daarom roept het idee dat Turkije lid zou kunnen worden van de EU weerstand bij hen op. Overigens schreeuwen de kopstukken van deze partijen voortdurend moord en brand tegen het Turkse bewind, dat bezig zou zijn zich tot een ´dictatuur´ te ontwikkelen.
En ze mogen dan bang zijn voor een dictatuur, maar ze zijn dus net zo bang voor een Europese democratie. Dat is de reden waarom deze oppositie weinig haast heeft en geen druk uitoefent op de regeringspartij AKP als het om de toetreding van Turkije tot de EU gaat, terwijl dit dossier toch het zwakke punt is van de AKP, die vreest stemmen te verliezen als ze de Europese normen op het Turkse systeem wil toepassen.
Turkse bevolking wordt bedrogen door het bedrijfsleven
Deze nieuwe normen staan voor een verbetering van de kwaliteit van leven. Toepassing van deze normen vereist discipline, en een aantal bedrijfstakken zou daar weleens niet zo blij mee kunnen zijn. Zij zouden zich tegen de Turkse regering kunnen keren, die hen liever niet tegen zich in het harnas jaagt. Maar terwijl deze regering zo bang is om bepaalde sectoren voor het hoofd te stoten die zich slecht aan de regels houden, lijkt zij niet bang te zijn voor de reactie van de bevolking, die stelselmatig door deze zelfde sectoren wordt misleid. Hoe kan dat? Wel, simpelweg omdat de burgers niet weten dat ze bedrogen worden en omdat niemand de moeite neemt om het hen uit te leggen.
Laten we enkel het voorbeeld van de voedselveiligheid nemen en kijken naar alles wat de regering in dit opzicht heeft nagelaten. Als Turkije alles deed wat het op dit gebied zou moeten doen, dan zou de bevolking geen bedorven vlees meer eten en niet meer worden vergiftigd, en dan zouden zwangere vrouwen hun baby niet meer verliezen [Taraf heeft onlangs aangetoond hoe nalatig de regering is geweest in een omvangrijk schandaal met besmet vlees dat toch in de handel was gebracht]. Maar uiteraard weet de bevolking niet wat er allemaal speelt. De media en de oppositie vertellen hun niets over deze trieste realiteit.
De oppositie - die beducht is voor democratie - en de regering - die geen stemmen wil verliezen - sluiten dus beiden de ogen voor het feit dat de bevolking vergiftigd wordt en doen niets om de Europese kwaliteitsnormen in Turkije tot de standaard te verheffen. Om dit bereiken zouden de media het publiek beter moeten informeren en zou de bevolking haar rechten moeten opeisen. Zolang de Turkse politieke klasse deze normen niet doorvoert, doet zij niets om deze vergiftigingen te voorkomen. Dat is ook een reden waarom er bepaald geen schot in de onderhandelingen zit.
EU-toetreding van Turkije
Moet er een referendum komen?
De Turkse hoofdonderhandelaar in de EU-toetredingsbesprekingen, minister van Europese Zaken Egemen Bağış, heeft onlangs voorgesteld een referendum te houden over de toetreding van zijn land, zowel in Turkije als in alle EU-lidstaten, schrijft The Guardian. "Het woord ‘referendum’ wordt weliswaar gebruikt om de leiders van de EU-landen schrik aan te jagen, maar toch is het idee zo gek nog niet", aldus de Britse krant. Want "als alle belemmeringen voor toetreding eenmaal zijn weggenomen, dan kan een referendum een uitweg bieden voor het lastige vraagstuk of het toetredingsproces moet uitmonden in een partnerschap of in een politieke Unie." Zoals de Turkse president Abdullah Gül eens opmerkte "is het belangrijkste namelijk niet om tot de Unie toe te treden, maar om de regels van de EU over te nemen". Hij benadrukte daarbij dat Turkije er aan het einde van het toetredingsproces - net als Noorwegen in 1972 - best eens voor zou kunnen kiezen om géén lid te worden van de Europese Unie.
