Kies een taal
De macht sluit zich af van de buitenwereld. De barricades rondom het parlement en het kordon van de politie rondom het gebouw doen denken aan de val van het communisme en de crisisperioden in Bulgarije. Het communistische regime, onbuigzaam en paranoïde, dat ervan uitging dat iemand op gewelddadige wijze de macht wilde pakken, was ondanks alles vóór een expansiepolitiek: het wilde de massa beheersen en leiden én organiseerde de arbeidersdemonstraties om zo schijn van de eenheid van de natie en de partij op te houden.
Heden ten dage bevindt deze zelfde macht zich in handen van ‘afstammelingen van het Politburo’, maar wel met een heel ander voorkomen. Deze macht is vooral uit op isolering, met een bestuur dat geleid wordt door angst en waar schandelijke ondoorzichtigheid heerst. [[Het is de macht van de barricades, “zij barricaderen zich voor de burgers”]], staat te lezen op een affiche.
Schimmige onderhandelingen
Daarentegen zijn er nooit barricades opgeworpen om de residentie van de president van de republiek te beschermen. Alsof president Plevneliev [van de Burgerpartij voor de Europese ontwikkeling van Bulgarije, GERB, red.], die zijn positie te danken heeft aan schimmige onderhandelingen, niet bang is voor de demonstranten. Het is een anonieme macht, die zijn uiterste best doet om beslissingen te nemen zonder enige openheid van zaken te geven en die zich opgelucht voelt als er weer een dag voorbij is. Het is een macht die benoemingen, die op een zeer ondoorzichtige manier plaatsvinden, van gouverneurs en hoge ambtenaren afdwingt.
Plevneliev tracht een soort politiek bestaan te leiden door het belegerde parlement maatregelen voor de korte en lange termijn op te leggen. Wel is het aantal pogingen afgenomen wegens de demonstraties en de politieke instabiliteit.
Naast de slechte staat van het politieke strijdtoneel en het ontevreden volk is het tevens een feit dat de Bulgaarse politiek zich niet meer heeft ontwikkeld sinds de grootse ideeën van eind negentiende eeuw. Of, in het beste geval, sinds de periode vóór de val van de Muur.
Een nieuwe vorm van burgerschap
Van dichterbij bekeken, zien we dat premier Plamen Oresharski [aanhanger van de Socialistische Partij, aan de macht sinds 29 mei 2013, red.] zich als een monarch gedraagt. Hij wenst zich tot het volk te richten als soeverein staatshoofd dat ervan overtuigd is dat de maatschappij in stilte allerlei nominaties en handelingen zal accepteren. Noch de Socialistische Partij noch zijn bondgenoten hebben begrepen dat het politieke strijdtoneel is veranderd door de mondialisering en de opkomst van de informatiemaatschappij.
Dat is niet alleen zo in Bulgarije, maar in de hele wereld, zelfs in Turkije en Egypte. [[Heden ten dage zijn de ministers en gedeputeerden niet langer gezagsdragers, maar eerder massaconsumptieproducten]]: de maatschappij verwacht dat zij constant met uitleg voor allerlei zaken komen. Zo niet, dan worden ze van het politieke toneel verwijderd.
Deze absurde situatie heeft zich aangediend terwijl de macht op de proef wordt gesteld door de sociale media waar zich een nieuwe, democratische transparantie ontwikkelt. Waar ook ter wereld, de mensen nemen niet meer genoegen met hun rol van kiezer waarin ze slechts een keer per vier jaar naar de stembus gaan terwijl iemand anders tussentijds over hun lot beschikt. Het is een nieuwe vorm van burgerschap die wij zien verschijnen, dat in staat is de rampzalige fouten van een hele regering uit te wissen.
Vorming van een nieuwe ruimte
Het is de totstandkoming van een nieuw forum dat door de burger- en netwerkstructuren wordt gevormd en dat ogenschijnlijk in staat is de traditionele partijen van binnenuit te hervormen. Deze nieuwe democratie die ontstaan is door de sociale media, kan een einde maken aan de status quo van het cliëntelistische stelsel, waar de Socialistische Partij en partners zo op gesteld zijn. Ze kan een einde maken aan het politieke feodalisme en alle praktijken die daarmee gepaard gaan, zoals het kopen van stemmen. Het gaat om de totstandkoming van een nieuwe soevereiniteit die zich van onderaf door decentralisatie verspreidt en vanaf bovenaf via de Europese instellingen en de financiële markten.
De macht, beroofd van zijn essentie, transformeert zich tot een lege huls, die zich bevindt tussen de verschillende machtscentra. En het is vanaf die plek dat de gebarricadeerden hun boodschap, of liever hun betekenisloze spreuken, willen uiten. Gewoontegetrouw zoeken ze een oplossing door het land te verdelen: door sommige burgers tegen andere op te zetten, of door Sofia en de provincie tegenover elkaar te stellen of door de regeringsgezinde demonstranten en die van massademonstraties te verdelen.
Krampachtig vasthouden aan macht
De leiders van het land hebben nog steeds niet begrepen dat het nieuwe burgerschap van de sociale media de traditionele band tussen politiek en theorie heeft doorgesneden en dat het slechts een kwestie van tijd is eer de verschillende regio’s in het land zich organiseren door de grondbeginselen van deze nieuwe, grensoverschrijdende democratie te volgen.
De leider van de Socialistische Partij, Sergej Stanisjev, en die van de Beweging voor Rechten en Vrijheden [de partij van de Turkse minderheid, vertegenwoordigd in het parlement, red.] Lyutvi Mestan, proberen wanhopig het pad van democratische transitie in te slaan, een overgang die hen waarschijnlijk overbodig zal maken.
Tegelijkertijd houden ze krampachtig vast aan hun macht, met alle middelen die tot hun beschikking staan en zijn ze bereid de nodige compromissen te sluiten, zelfs met de oppositiepartij GERB van voormalig premier Bojko Borisov. Deze mensen zijn ervan overtuigd dat ze voorbestemd zijn om het land te leiden.
