Kies een taal
Laat ik terugkomen op dat moment waarop alles veranderde. “Mama, er staat een meneer voor de deur”. Terwijl de helikopters hun soundtrack toevoegen aan de dreigende algemene staking, leg ik de paperassen van de rechtbank op een tafel en maak ik aanstalten een stuk te schrijven voor mijn weblog op de website van El Mundo - je moet erover praten, vertellen is een noodzaak, het redt ons -, een stuk dat veel te lang, een hele dag, op de homepage bleef staan. Het artikel heet “Mijn uitzetting is een feit”.
’s Ochtends, als ik in m’n eentje thuis werk, doe ik de deur niet open. ’s Ochtends staat er alleen maar slecht nieuws voor de deur. Maar om 19.40 uur staan er meestal vrienden of een buur voor de deur.
Als ik op de overloop voor die man sta, weet ik al waarvoor hij komt.
“Ik kom u een brief overhandigen van de rechtbank”.
Onder zijn rechterarm houdt hij een dik pakket papier vast, met zijn linkerhand overhandigt hij me een brief.
-“Is dit het uitzettingsbevel?”
Daar wacht ik al een tijdje op, namelijk sinds de bank me heeft verteld dat als ik wil weten hoe het met mijn schulden zit, ik maar beter contact op kan nemen met de juridische afdeling. Als de bank het heeft over ‘de juridische afdeling’, dan weet je dat de zaak is overhandigd aan een afdeling die er andere termen op nahoudt. Het overweldigt je met [[hetzelfde gevoel als dat van een tiener tegen wie iemand zegt: “dat zijn zaken voor volwassenen”]]. Zoiets moet je als tiener beleven. Ze horen het aan, maar de essentie ervan ontgaat ze.
“Ja, min of meer, zegt hij aarzelend. U moet zich melden bij de rechtbank en dit ondertekenen.”
-“En als ik niet teken?”
-“Dat komt op hetzelfde neer.”
De eerste rotjes verhitten de algemene staking die een of andere slimmerik heeft omgedoopt tot ‘politieke staking’, alsof het iets anders zou kunnen zijn.
-“Kinderen, hup, de woonkamer in.”
Op straat gezet
Ik teken alles en neem het pak papier aan. Rechtbank voor civiel recht, Barcelona, 111, Gran Via de les Corts Catalanes. Executieprocedure van de hypothecaire garantie xxx/2012 Sectie 2 C. Verzoekende partij Banco Bilbao Vizcaya Argentaria, SA. Officier van justitie Irene Sola Sole. Schuldplichtige partij Cristina Fallarás Sánchez. De namen van de verzoeker en die van de officier van justitie zijn in hoofdletters geschreven, die van mij in kleine letters.
En dan ontstaat er een buzz op Facebook en Twitter, en ook hebben radio en televisie er lucht van genomen, iedereen is naar me op zoek. De telefoon gaat. Het is de televisieproducent van een avondprogramma. Hij wil hoge kijkcijfers.
[[“Hoi Cristina, we hebben je verhaal gelezen en we willen je uitnodigen voor ons debatprogramma”]].
-“Ik ben dan in Madrid om deel te nemen aan het literaire festival Eñe.”
-“We verwachten je vanavond om 20.00 uur in de opnamestudio.”
-“Onmogelijk, dan eindigt het rondetafelgesprek waaraan ik deelneem. Maar het is nog veel ingewikkelder, want ik heb nog geen ticket…”
-“Dat maakt niet uit. We sturen wel een taxi, we betalen een hotelovernachting, we zorgen voor een ticket.”
Ik arriveer in de opnamestudio van de commerciële zender. Ik moet plaatsnemen naast twee stellen. Het oudste stel is over de zeventig. Zij maakt zich zorgen om haar kapsel en strijkt nerveus haar jurk glad. Normaal gesproken zit ze aan de andere kant van het scherm. Sinds ze met pensioen is, dat ze zich zorgeloos had voorgesteld, brengt ze uren voor de televisie door. Haar echtgenoot lijkt, ondanks zijn indrukwekkende overgewicht en roodachtige huidsteint van een plattelander die in de stad is gaan wonen, niet langer te bestaan. Later zie ik een onopvallende traan over haar wang glijden.
Dan het jongere stel. Hij is dik in de veertig en zij is minstens vijf jaar jonger. Op hun gezichten vermengt zich de opwinding zich in een opnamestudio te bevinden, een bijna goddelijke plek, met een wezenloze uitdrukking.
“We zijn op straat gezet”, vertelt de man me met een Andalusisch accent. “Eerst wij en nu gaan ze m’n ouders ook uit hun huis zetten, omdat zij garant stonden voor de aankoop van ons appartement.” Met een gebaar van zijn hoofd wijst hij me zijn vader aan. “Het appartement, waar ze hun hele leven hebben gewoond. Nu staan we alle vier op straat, net als onze kinderen. Het enige wat ons nog rest, is deze televisie-uitzending.”
"Wat doe ik hier?”
[[Ik voel een schok in mijn maag. En in mijn hoofd. Een schok die in mijn ogen te lezen valt]]. Plotseling weet ik niet meer wat ik hier doe, te midden van die vier mensen wiens ellende me als iets onbekends voorkomt. “Het enige wat ons nog rest, is dit”. Hoe kan ik uitleggen dat we absoluut niet in hetzelfde schuitje zitten? Hoe kan ik deze misselijkheid uitleggen die me aanstoot geeft te vluchten, een taxi te bellen en naar huis te huis te gaan?
Ik zoek wanhopig een regieassistente. Ik moet zeker weten dat ze me niet op de grond van de absolute afgrond gaan zetten, waar aan de rand de benen bungelen van degenen die naar me kijken en zich afvragen waarom ik gekomen ben. Tot nu toe had ik niet echt begrepen wie ik was geworden. Ik word overweldigd door twijfel: ben ik een van de velen die uit hun huis zijn gezet? Ben ik een van die honderdduizenden Spanjaarden die niets meer bezitten?? Ben ik daarom in deze buitenwijk van Madrid?
“Sorry, kun je me vertellen wat ik hier doe?”, vraag ik aan de regieassistente.
In mijn stem weerklinkt een vleugje irritatie die ik niet heb weten te onderdrukken. De assistente kijkt me verbaasd aan.
-“Maar u neemt deel aan het debat! U zit naast die en die, jullie gaan praten over…”
Ik weiger te ontspannen, daar verzet ik me tegen, maar toch ontspan ik. Ik ben uit mijn huis gezet, net als vele anderen. Maar ik kan mijn verhaal nog vertellen en dat redt me. Al moet ik na afloop wel overgeven.
Dit artikel werd op 12 december 2012 voor het eerst gepubliceerd in het Argentijnse webmagazine Anfibia.
Lees hier deel 1.
Lees hier deel 2.
