Kies een taal
Regelzucht of regelgeving? Er is een groot en belangrijk verschil tussen beide. Niemand is voor regelzucht. Dat er teveel van is, zit als het ware in het woord besloten. Bij regelgeving ligt dat anders. In tegenstelling tot regelzucht is regelgeving niet per definitie goed of slecht. Meestal hebben we te maken met een mix van beide kwalificaties. Alles hangt af van de regelgeving en waarvoor regels worden opgesteld.
Er is niks mis met een discussie over regelgeving. Maar een discussie waar voortdurend met de term regelzucht wordt geschermd, laadt altijd de verdenking op zich dat ze deels een rookgordijn vormt om te verhullen dat men zowel goede als slechte regelgeving probeert te elimineren.
Dodelijke ongevallen
Een goed voorbeeld hiervan is het rapport over regelzucht in de EU, dat de Britse regering vandaag heeft gepubliceerd. Omdat niemand voorstander is van bureaucratie, lijkt de oproep van deze bedrijven-taakgroep om flink in de waaier aan EU-regelgeving te snijden, op het eerste gezicht slechts een kwestie van gezond verstand. Wanneer je het rapport tot in de details bestudeert, wordt het allemaal echter een stuk problematischer. De behandelde punten gaan niet zozeer over bureaucratie als wel over hoe een evenwicht kan worden bereikt tussen de economische belangen van werkgevers en de zekerheid die werknemers wensen.
Regelgeving over gezondheid en veiligheid kan bijvoorbeeld inderdaad een buitensporige last voor middelgrote en kleine bedrijven betekenen, zoals de taakgroep beweert. Regels op dit gebied kunnen er echter ook voor zorgen dat vermijdbaar letsel en beroepsrisico's en misschien zelfs dodelijke ongevallen worden voorkomen. In de discussie moet een balans tussen beide aspecten worden gevonden. Hetzelfde geldt voor veel van de andere gereguleerde gebieden die in het rapport aan de orde komen: gegevensbescherming, niet-financiële verslaglegging, stages, zwangere werkneemsters, arbeidstijden en uitzendkrachten. Op al deze terreinen is het aanzwengelen van een discussie legitiem.
Misleidend
Om al deze punten samen onder de noemer regelzucht te plaatsen, is echter simpelweg misleidend. Het vertroebelt ook de manier waarop we naar de EU kijken. Uit de toonzetting van de Britse discussie zou je het nooit opmaken, maar veel wat soms misprijzend als EU-regelgeving wordt afgedaan, is dikwijls een effectieve (en ja, soms ook niet) poging om zaken te vereenvoudigen in plaats van ze ingewikkelder te maken; immers, 28 afzonderlijke nationale systemen worden hierbij door één enkel systeem vervangen. Als de EU geen regels voor een bepaald onderwerp zou opstellen, zou elke nationale regering dat beslist zelf doen, ieder op haar eigen wijze.
Door het debat over Europa in termen van regelzucht te voeren, bezorgen rechtse partijen zichzelf een politiek voordeel, omdat driekwart van alle EU-burgers vindt dat daar te veel van is. Het staat buiten kijf dat regelzucht een reëel probleem vormt, wat de Europese Commissie, die een Brits/Duits idee heeft overgenomen om voor elke nieuwe regel een oude af te schaffen, nu erkent. Linkse partijen hebben eveneens een krachtige strategie tegen regelzucht nodig. Maar pogingen om onder het mom van een aanval op de regelzucht de sociale bescherming af te breken, mogen daar geen deel van uitmaken.
