De meeste Grieken zijn woedend. Woedend op politici “die maling aan ons hebben” en via corruptie, nepotisme en wanbeheer van overheidsgeld hun eigenbelang hebben gediend en daardoor het land in de huidige situatie hebben gewerkt. Woedend op politici die, terwijl het ene schandaal na het andere aan het licht kwam, jarenlang werkeloos toekeken zonder dat ook maar iemand werd veroordeeld, alsof ze met zijn allen absolute immuniteit genoten. Woedend op politici die de ongekende zwendel vanaf de zijlijn aanmoedigden en nu de bevolking laten opdraaien voor de schade, terwijl profiteurs die op kosten van de Staat leven of gebakken lucht verkopen, hulp krijgen.
Woedend op de regering en de PASOK (de socialistische regeringspartij) die er zelfs in de huidige crisis niet in slagen om aan de verwachtingen van het volk te voldoen en die niet in staat zijn de werkelijke omvang van het probleem te verklaren. Ze vliegen elkaar in de haren en staan het merendeel van de tijd machteloos tegenover de problemen die ze moeten aanpakken.
Woedend op de conservatieve oppositie die, terwijl het land aan de rand van de afgrond staat, leugenachtige beloften blijft verkopen en ten onder gaat aan een groeiend gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. Woedend wellicht op links, dat de gemakkelijke weg kiest door ‘overal nee op te zeggen’ zonder met oplossingen te komen.
Je kunt je afvragen waarom we, als we dan zo woedend zijn, onze politici niet vervangen. De realiteit is echter weerbarstig. Het enige wat de afgelopen jaren onveranderd is gebleven, is ons onvermogen om te veranderen, om ons politieke systeem te moderniseren, het feit dat we steeds opnieuw in dezelfde problemen belanden en keer op keer in hetzelfde gedrag vervallen. De woede blijft dus, maar wordt een heel slechte raadgever.
Een groot aantal mensen heeft er begrip voor dat opofferingen onvermijdelijk zijn. Echter, een nog groter aantal, dat het eens is met de bezuinigingsmaatregelen, hoopt dat er recht zal geschieden en dat degenen die verantwoordelijk zijn, in elk geval degenen die als schuldigen worden aangewezen [vooral ex-premier Costas Karamanlis], zullen boeten. Of we willen of niet, er is niet alleen behoefte aan bezuinigingen maar ook aan rechtvaardigheid en het een mag niet als excuus dienen om het ander te vergeten.