Kies een taal
De gebeurtenissen van 7 april 2009 in Chisinau kregen de onjuiste bijnaam ‘Twitterrevolutie’. Niemand weet hoe die naam is ontstaan, noch waar hij werkelijk vandaan komt. De gebeurtenissen in Chisinau vonden niet plaats in cyberspace maar in een wel degelijk reële wereld. Jongeren die er met de wapenstok van langs kregen, mensen die op straat en zonder reden werden opgepakt, afranselingen tijdens verhoren, het was helaas allemaal echt, inclusief de doden. En het had allemaal niets te maken met Twitter. Typ www.twitter.com in uw browser en er verschijnt van alles, maar geen 'revolutie'.
Twitter werd tijdens de gebeurtenissen van 7 april 2009 gebruikt als communicatiemiddel, net als sms-berichten en mobiele telefoons. En er zijn waarschijnlijk meer mobiele telefoons in Chisinau dan internetaansluitingen... Maar toch werden de onlusten geen "sms-revolutie" genoemd. De naam ‘Twitterrevolutie’ is op zijn minst vernederend voor degenen die het misbruik door de politie aan den lijve ondervonden. Voor de revolutie waren mensen verantwoordelijk, niet de communicatiemiddelen.
Geweld en brandstichting
En ook de represailles die er op de gebeurtenissen van 7 april 2009 volgden waren niet virtueel. De demonstraties op straat, die gepaard gingen met geweld en brandstichting werden door lijfelijk aanwezige personen georganiseerd, net zoals de afstraffing door andere, zeer reële personen werden gepland, opgelegd en uitgevoerd. Vreemd genoeg weet iedereen wie de slachtoffers zijn, maar is de identiteit van de verantwoordelijken voor deze illegale strafmaatregelen nog steeds niet bekend.
Onbekenden die de straat opgingen en gearresteerd werden, meestal op een onrechtmatige manier, werden plotseling bekend. We weten wie er geslagen, geschopt en mishandeld werd, daar bestaan uitputtende lijsten van. Maar we weten niet wie de daders zijn: er wordt gesproken over ambtenaren, politiemensen, rechters, procureurs, politici die op die datum in functie waren, maar hun identiteit - die in theorie bekend zou moeten zijn - blijft in het ongewisse. Er wordt van alles gedacht en verondersteld, er is zelfs een parlementaire commissie geweest. Maar er staat niets zwart op wit.
Gerechtigheid beloofd
Heel 2009 hoorden we politici de mishandelingen en martelingen die na 7 april 2009 steeds vaker voorkwamen, aan de kaak stellen. In 2010 nam hun protest echter zienderogen af. Een van de meest gebruikte verkiezingsbeloftes was immers dat de verantwoordelijken gevonden en berecht zouden worden. Er werden beelden vertoond van door de klappen misvormde lichamen, de kranten streden om de getuigenissen van slachtoffers. De partijleiders beloofden gerechtigheid. De ‘Twitterrevolutie’ zou uit zijn virtuele fase komen en die van het strafrecht binnengaan. De mensen gingen in alle vertrouwen stemmen, in de verwachting dat de beloftes zouden worden nagekomen.
Helaas is daar niets van terechtgekomen. Een oud gezegde luidt dat een vis aan de kop begint te rotten, maar dat je bij de staart moet beginnen met schoonmaken. Het onderzoek had eenvoudig kunnen zijn: door de beelden van politiemensen die betrapt werden bij het afranselen van demonstranten te verspreiden, had je gemakkelijk kunnen achterhalen wie hun opdrachtgevers waren. Maar het onderzoek werd voor onbepaalde tijd opgeschort. De revolutie was werkelijkheid, maar de waarheid over de repressie ervan blijft virtueel.
Context
Muurvast
Sinds de revolutie van 2009 is het Moldavische parlement er niet in geslaagd een president te kiezen aangezien de Alliantie voor de Europese Integratie (AIE), die sindsdien aan de macht is, onvoldoende stemmen kreeg en de communisten ieder compromis weigeren. Het referendum over de algemene presidentsverkiezingen in september 2010 mislukte omdat de opkomst onvoldoende was. Doordat deze situatie muurvast zit, wordt ook de toenadering tussen Chisinau en de Europese Unie bemoeilijkt.
