Kies een taal
Wij weten dat de Noren zich op eigenwijze gedragen en dat ze stelselmatig tegen de toetreding van hun land tot de Europese Unie stemmen, niet alleen omdat zij het voordeel hebben van natuurlijke hulpbronnen die hun hogere inkomsten garanderen, maar ook omdat ze een tamelijk ´isolationistische´ cultuur hebben.
Ondertussen kijken ze naar Brussel, zijn ze getuige van steeds dezelfde debatten over de eenheidsmarkt, zien ze telkens weer dezelfde beelden van leiders die elkaar de hand schudden en elkaar wederzijds beloften doen en die, eenmaal terug in eigen land, van niets meer weten en Brussel de schuld geven van hun fouten.
Nu zijn de Noren een volk dat houdt van duidelijke, correcte en effectieve zaken en besluiten en daarom vragen ze zich af hoe iemand in vredesnaam kan begrijpen wat er in Brussel gebeurt. Vanuit dit oogpunt is de moordpartij in Oslo en op het naburige eiland Utoya niet alleen veelbetekenend voor Noorwegen, maar ook voor de EU.
De weg van ´splendid isolation´ is niet de juiste
Voor Noorwegen zou het een waarschuwing moeten zijn dat het land de ingeslagen weg van ´splendid isolation´ niet langer kan vervolgen, en dat een werktuiglijk multilateralisme niet echt de plaats kan innemen van een volwaardige inbreng bij het in goede banen leiden van de onderlinge afhankelijkheid tussen de landen wereldwijd.
Wat de lidstaten van de EU en vooral de communautaire instellingen van Brussel betreft: zij moeten niet langer dralen en werk gaan maken van een Europese integratie die sterker en efficiënter is. Dat is niet alleen nodig vanwege de lessen die uit de recente financiële crisis getrokken kunnen worden, maar ook vanwege de ernstige gevolgen van de huidige morele crisis in de politiek die ons continent treft.
Diversiteitsmanagement moet een dagtaak worden binnen de EU
De Europese Unie bestaat uit 27 landen: meer dan een half miljard mensen en tientallen naties waar tientallen talen worden gesproken, met nationale, maar ook regionale en lokale gewoontes en culturen. Zelfs de grootste natie van de EU is slechts een minderheid als je kijkt naar het totale aantal Europese burgers. En daarbij staat ieder mens symbool voor de verscheidenheid die een van de pijlers vormt van de Europese eenwording, die door Robert Schumann en Jean Monnet in gang is gezet. Maar het is waar dat een dergelijke diversiteit ook potentiële conflicten herbergt, die op de juiste manier moeten worden aangepakt.
Het is niet voor niets dat het Europese continent de twijfelachtige reputatie heeft dat het de uiterst rampzalige wereldoorlogen van de vorige eeuw heeft ontketend. En nu, aan het begin van de eenentwintigste eeuw, merken wij dat de maalstroom van globalisering, communicatietechnologieën, vrij verkeer van goederen en personen, demografische ontwikkelingen en internationale migratiestromen ons voor de uitdaging plaatst om een diversiteit in goede banen te leiden die veel omvangrijker is dan de ´klassieke´ verscheidenheid, namelijk die van Europa.
Het is een situatie die geregeld tot verwarring, wanhoop en slecht functioneren leidt, niet alleen op het institutionele niveau, maar ook in de uitingen van mensen. Daarom moet diversiteitsmanagement een serieuze, dagelijkse taak worden voor de regeringen en de lokale overheden van de lidstaten van de Unie, en ook voor de EU.
De gebeurtenissen in Oslo zijn ook een wake-up call voor Brussel
Toen Zweden twee jaar geleden voorzitter was van de EU, zette dit land het Programma van Stockholm op de agenda, dat bedoeld is voor de gebieden die onder justitie en binnenlandse zaken vallen. Een van de ambities van het programma is 'het streven naar het verlenen van gelijke rechten, verantwoordelijkheden en kansen voor allen', zowel voor autochtonen als allochtonen. Vervolgens heeft de Europese Raad van december 2009 een reeks maatregelen opgesteld die de lidstaten moesten toepassen.
Op hun beurt hebben de lidstaten nationale en lokale strategieën ontwikkeld op het gebied van integratie, bestrijding van racisme en diversiteitsmanagement, waarvan de toepassing had moeten worden gecontroleerd en geëvalueerd.
Maar in plaats van deze strategieën toe te passen, viel er in de lidstaten een toename van nationalistische tendenzen en vreemdelingenhaat te bespeuren, terwijl bepaalde politieke stromingen, waarvan we dachten dat ze verdwenen waren, razendsnel opkwamen. En dat alles in naam van de democratie en zelfs van de versterking van de Europese identiteit! De gebeurtenissen in Oslo zijn ook een wake-up call voor Brussel!
