Ontknoping in Shanghai

Het is zondag 10 juni 2012, negen uur ‘s ochtends in Shanghai. In de lobby van het Sofitel slaat Alice J. Singer het komen en gaan van zakenmannen uit Brazilië, Amerika en Korea gade. De hele businesswereld trekt aan haar voorbij. Het decor is gewoontjes. Als de meerderheid van de bezoekers geen exotische trekken gehad zou hebben, dan had ze zich in een groot hotel in Frankfurt am Main, haar nieuwe thuishaven, gewaand.

De eerste maanden verveelde ze zich er dood totdat ze Matt tegenkwam, een trader die bij de aandelendesk van Goldman Sachs werkte en zich de codes van de provinciestad eigen had gemaakt zonder zijn New Yorkse humor vaarwel te zeggen. Hij was degene geweest die haar echt wegwijs had gemaakt in de stad. En hij was het ook geweest die voor het eerst met haar had gesproken over ene Ingo. “Hij wil koste wat het kost praten met een correspondent van een groot Engelstalig dagblad” had hij haar gezegd. Dat was nu drie weken geleden.

Ze had inmiddels twee keer met Ingo gesproken. In eerste instantie kwam hij paranoïde op haar over, want zijn voorzorgsmaatregelen logen er niet bepaald om. Maar Matt had gelijk gehad: het was het waard. Ze bevond zich aan de bron van de vloedgolf waartegen de ECB al sinds enkele weken streed. Ze had haar oren niet geloofd. Op de dag van hun derde afspraak was Ingo niet op komen dagen. Ze ontving een bericht uit Shanghai: “Ik praat alleen nog maar met jullie en uitsluitend face to face.” Ze begreep de boodschap en haalde haar hoofdredacteur over om haar naar China te sturen, zodat zij haar informant weer kon spreken. Zo kwam het dat zij zich op deze zondagochtend op 9.000 km van haar thuisbasis bevond.

- Alice?

- Goedemorgen Ingo. Wat een verrassing! Laten we een ommetje maken.

Vanwege het helse verkeerslawaai op straat zetten ze koers richting een park.

- Ingo, ik kan er nog steeds niet bij met mijn verstand waarom je de tekst hebt geschreven die je mij heb laten zien. Waarom heb je eigenhandig een valse coalitieovereenkomst tussen de CDU-CSU en de FDP opgesteld?

- Dat was een idee van Marcus, een vriend van mij die bij een uitgever van rollenspelen in Hamburg werkt. Toen hij op een avond in Frankfurt was, vertelde ik hem hoe ik mijn dagen doorbracht, namelijk met het maken van simulaties samen met Johannes, een collega bij Reuters. Hij was meteen om. Hij zei tegen mij: “ontwerp een politiek-financieel spel met als thema 'De val van Merkel' en ik zal het aan mijn baas laten zien. Het zal een doorslaand succes worden.” Ik heb meteen Johannes in Londen opgebeld en nog diezelfde nacht zijn we aan de slag gegaan. Toen heb ik de coalitieovereenkomst bedacht. Ik heb zelfs een bankbiljet van 100 D-mark getekend met de beeltenis van Adenauer en het Bundeskanzleramt.

Gedurende enkele weken spelen de twee vrienden voor God. Ze schrijven scenario's, simuleren beurskrachs en wisselen een groot aantal teksten en bestanden uit tussen Londen en Frankfurt.

Als Ingo op 19 mei op Spiegel Online het artikel over het complot tegen Merkel aantreft, herkent hij meteen zijn coalitieovereenkomst in het document dat bij het artikel is gevoegd. “Vanaf dat moment begon ik me grote zorgen te maken. Ik begreep niet hoe onze documenten op de website van Spiegel Online terecht hadden kunnen komen en al helemaal niet waarom ze als authentieke vertrouwelijke documenten werden gepresenteerd.”

– Heeft niemand je gebeld?

– Niemand.

– Maar hoe konden die documenten dan uitlekken?

– Misschien zijn onze computers gekraakt. We namen geen voorzorgsmaatregelen, want voor ons was het slechts een spel.

Voordat Alice uit Europa was vertrokken, had ze nog met Johannes in Londen gesproken. Hij had haar op het spoor gezet van zijn collega's van het hedgefonds waarvoor hij werkte. Iemand had zichtbaar in het dossier gerommeld waarin hij de nepdocumenten bewaarde. Het dossier was inmiddels ook verdwenen. “Toen ik ontdekte dat het weg was, dacht ik erover om naar de politie te stappen.” Maar Johannes zei tegen mij: “Laat maar zitten, ze zullen denken dat je een praatjesmaker bent.”

– Nu loopt je het risico om te worden vervolgd voor koersmanipulatie.

– Niet hier in ieder geval.

– Denkt je er niet over om terug te keren?

– Om aanwezig te zijn als de hel losbarst? Nee, bedankt.

Alice heeft nu alle puzzelstukjes in handen. Ze was vooral naar Shanghai gekomen om een laatste getuigenis op te tekenen en de USB-stick in ontvangst te nemen met de documenten die haar beloofd waren. “Bedankt”, zegt ze terwijl ze de stick in haar tas laat glijden.

Ze weet er nu meer vanaf dan Ingo. Dankzij de bronnen van de krant in Londen heeft ze vernomen dat de documenten door de bestuurder van het fonds waar Johannes werkte zijn overgedragen aan het Britse ministerie van Buitenlandse Zaken en de Britse inlichtingendienst. De CIA, die in eerste instantie zeer voorzichtig te werk gaat, zou er uiteindelijk wel geloof aan hebben gehecht na raadpleging van zijn eigen informanten in de Duitse politieke milieus.

Om tien uur keert Alice terug naar het Ibis. Ze heeft nog twee uur om haar artikel af te ronden. Ze hoeft alleen nog maar wat citaten toe te voegen. Ze heeft beloofd het artikel voor twaalf uur ’s middags plaatselijke tijd naar New York te sturen. Aan de oostkust van de Verenigde Staten is het dan nog maar zaterdagavond acht uur. Het idee dat haar artikel in Frankfurt en Parijs pas op zondagochtend wordt gelezen, op het tijdstip waarop zij Ingo nog aan het interviewen was, brengt haar in vervoering. Ze had nooit gedacht dat de Chinezen elf uur ‘voorliepen’ op haar.

Het is zondag 10 juni 2012, zeven uur ‘s avonds in Shanghai. Alice checkt in voor de volgende vlucht naar New York. In Parijs is het dan acht uur 's ochtends. De Franse minister van Landbouw, Bruno Le Maire, heeft nog een paar uurtjes rust voor de boeg in zijn appartement in Parijs. Daarna zal hij zich naar Evreux begeven om zijn stem uit te brengen voor de parlementsverkiezingen, in gezelschap van zijn echtgenote en zijn beide zonen. Hij maakt zich niet echt zorgen om zijn zetel in de Assemblee Nationale.

Hij werkt zich ijverig door een stapel weekendkranten heen die een motoragent van de gendarmerie bij hem thuis heeft bezorgd. Het Franse nieuws rept alleen over de risico's van een opmars van het Front National, het scenario van een minderheidsregering en het openbare overnamebod van zakenbank JP Morgan op Société Générale. Terneergeslagen pakt hij The Wall Street Journal. Op de voorpagina trekt een artikel met een raadselachtige kop zijn aandacht.

"Leaked Document Fake. "

"Van onze speciale correspondent Alice J. Singer in Shanghai."

"Het vermeende complot tegen bondskanselier Angela Merkel, dat de oorzaak is van de spectaculaire beursdalingen van de afgelopen weken, is in werkelijkheid niet meer dan een ordinaire grap. Het rampzalige gerucht is afkomstig van een beurszaal in Frankfurt. Via een hele reeks ongelooflijke toevalligheden werd dit zelfs geloofd door de hoogste autoriteiten van de Europese en Amerikaanse inlichtingendiensten. Op 19 mei werd het ‘onthuld’ door Spiegel Online. Maar het zogenaamde geheime akkoord dat op de website van het Duitse weekblad was gepubliceerd, was nep... De man die deze affaire heeft ontketend waardoor Spanje aan de rand van een staking van betaling is gebracht, is naar Shanghai gevlucht. Wall Street Journal had daar een interview met hem..."

Het relaas beslaat drie kolommen en bevat diverse verbijsterende onthullingen van de trader.

“Het is zo klaar als een klontje dat deze affaire diverse hedgefondsen in de kaart heeft gespeeld. De afgelopen weken hebben zij hun korte termijnposities in de soevereine fondsen van de perifere landen en de kwetsbaarste Europese financiële plaatsen verstevigd. Maar deze beleggers, die toegang hebben gehad tot vertrouwelijke informatie die per abuis is verspreid, zouden het schip in zijn gegaan, als het Duitse Grondwettelijke Hof niet op 11 mei een uitspraak had gewezen waardoor de beurzen sterk zijn gedaald. Het is een buitengewoon ironisch en immoreel toeval, aldus een analist. Hoewel hun bronnen nep waren, heeft het Hof in zekere zin bevestigd dat hun anticipaties juist waren. Maar het heeft dit te vroeg gedaan, waardoor de winsten tegelijkertijd binnen de perken bleven. Paulson & Co., geleid door John Paulson, zou alleen al dit kwartaal een winst van honderden miljoenen dollars hebben gemaakt..."

Einde.