Kies een taal
Het lot van Manuel Mauro is de buitenlandse pers niet onopgemerkt voorbijgegaan. Verscheidene Engelstalige media spreken van "deportatie" om hun verontwaardiging kracht bij te zetten.
In Forbesschrijft Abigail R. Esman een emotioneel pleidooi voor hem. In haar artikel “Dutch Shame: The Netherlands debates the deportation of a child” stelt Esman dat ze “geschokt” is en het “niet te bevatten vindt dat een Westers, beschaafd land dat prat gaat op zijn “tolerantie” (een fabeltje, maar mensen geloven het nog steeds), en zijn “openheid” (idem dito), een land dat in mensnerechten gelooft en menselijke waardigheid, zo’n zonde kan begaan tegen een onschuldige jongeman”. Ze verwoordt hiermee de gevoelens van de meeste Nederlanders. Esman gaat een stap verder en spreekt zelfs van “deportatie van een kind”. Maar het gaat hier niet om deportatie. Dit lijkt me een belediging voor mensen die wél gedeporteerd zijn, of nabestaanden van gedeporteerden. Iedereen weet welk einddoel deportatie in de Tweede Wereldoorlog had, en juist wegens deze historische connotatie wordt er zo gretig gebruik gemaakt van deze emotioneel beladen term.
Ook vergelijkt ze Mauro met Duitse joodse kinderen die in Nederland de Holocaust ontvluchtten: “Niet lang geleden kwamen Duitse joden naar dit land om te ontsnappen aan de Holocaust. Er zaten veel jonge kinderen tussen die alleen in Nederland aankwamen. Zouden jullie hun ook de rug toekeren als ze achttien waren? Hebben jullie hier dan helemaal niets van geleerd?”
Ook The Guardian spreektvan een “deportatieproces” dat door de coalitiepartners in gang is gezet, en de BBC schrijftdat Mauro “volgens de Nederlandse wet gedeporteerd moet worden nu hij achttien is”. De vergelijking met deportatie en Holocaustslachtoffers gaat niet alleen mank, ze is ook overbodig: alsof wortels en een liefdevol gezin soms geen reden genoeg zijn om niet uitgezet te worden.
Natuurlijk zou Mauro in Nederland moeten kunnen blijven. Niet omdat hij in Angola in een vernietigingskamp zou dreigen te komen, maar omdat het oneerlijk is om hem na negen jaar aan zijn Nederlandse wortels te onttrekken: aan zijn Nederlandse ouders, broertje en vrienden, die hij in Angola niet heeft. Niets meer en niets minder, maar redenen genoeg. Laten we dus stoppen vergelijkingen met deportatie en Holocaustslachtoffers te maken. Ze doen de werkelijkheid geweld aan en bewijzen de vele Mauro’s geen dienst.
