Barbara geeft auteursfilm en DDR kleur

Gepubliceerd op 3 mei 2012 om 15:16

Ondanks de internationale successen van de laatste jaren, schrijft een Duitse journalist dat de filmindustrie in zijn land een verschrikking is. Volgens hem is de Duitse film te politiek correct, niet esthetisch genoeg en is de invloed van de financiers te groot. Maar wellicht vormt Barbara, de laatste film van regisseur Christian Petzold hier een uitzondering op.

Horror... Horror”, zo zou je de titel van het pleidooi van regisseur Dominik Graf in Die Zeit kunnen vertalen. Het is niet dat hij de horrorfilm wil promoten, maar hij constateert wel dat de ontbrekende horror- en ook fantasiefilms de middenlaag van de Duitse film zouden kunnen opvullen. Een laag die vooralsnog volgens Graf ontbreekt. “De mainstream films waar je blij van wordt, verleidelijke glamourfilms zijn een eenzame onderneming geworden” in de huidige ontwikkeling van de Duitse filmindustrie.

En daar heeft hij wel een punt: van de meest succesvolle Duitse films van de afgelopen jaren word je niet beslist vrolijk. Das Leben der Anderen (2006) van Florian Henckel bijvoorbeeld en nu Barbara(2012) van Christian Petzold (Yella, Yericho). Serieuze films die allebei over de DDR gaan.

Dit is het tweede probleem waar Graf meezit: Duitse auteursfilms draaien altijd maar weer om dezelfde serieuze thema’s waarbij de verfilming van de nationale geschiedenis hoog in het vaandel staat en dit moet zo “precies mogelijk” gebeuren, benadrukt hij.

Nieuwsbrief in het Nederlands

Esthetiek

Maar waar het veelal aan ontbreekt in deze films, is de esthetiek. “De internationale successen van de afgelopen jaren hebben een vals gevoel van vertrouwen gegeven”, aan de esthetiek wordt vrijwel geen aandacht besteed.

Een uitzondering hierop is wellicht de film Barbara die in Duitsland afgelopen februari in première ging en tijdens het Filmfestival in Berlijn werd bekroond met een Zilveren Beer.

In deze film wordt esthetiek op prachtige wijze gekoppeld aan een op het eerste gezicht nogal banaal verhaal dat zich afspeelt in 1980 in de DDR.

Barbara, een Duitse kinderarts uit Oost-Berlijn wordt tegen haar wil overgeplaatst naar een provincieziekenhuis waar ze in het geheim contact heeft met haar West-Duitse vriend die een actie op touw zet haar naar de DDR te krijgen. In haar nieuwe woonplaats wordt ze permanent gecontroleerd, niet alleen door de Stasi maar ook door collega’s en buurtbewoners. Ze wantrouwt iedereen, ook haar collega André, een aantrekkelijke en intelligente arts. In deze context ontstaat op prachtige wijze een romance waardoor ze gedwongen is te kiezen tussen blijven of vertrekken.

Diepe en verzadigde Kodak-kleuren

De kracht van de film schuilt niet alleen in het prachtige acteurwerk van Nina Ross (in de rol van Barbara) en Ronald Zehrfeld (in de rol van André) die met hun gezichtsuitdrukkingen en gebaren erin slagen duidelijk te maken wat niet op verfijnde wijze in woorden uit te leggen is, maar ook en vooral in de kleuren.

Diepe en verzadigde Kodak-kleuren, vooral blauw, rood en groen. De grijze sluier die dit land bedekte en dat net als het collectief geheugen opgeslokt wordt in de film, is verdwenen. Petzold maakt het verleden tastbaar alsof hij probeert te zeggen: vergeet niet dat dit land echt heeft bestaan”, onderstreept Dirk Peitz inDie Welt.

En dat zou je bijna vergeten, want Oost-Duitsland roep veelal een beeld op waarin vooral grijstinten domineren. Ondanks de kleuren is Barbara geen film waar je ontzettend blij van wordt - het is dan ook geen mainstream film - maar kleur en lichtspel dragen wel bij aan de kracht van het verhaal en vormen een soort voorbode van de uiteindelijke beslissing die Barbara neemt.

Bekijk hier de officiële trailer van Barbara

Categorieën
Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Ondersteun de onafhankelijke Europese journalistiek.

De Europese democratie heeft onafhankelijke media nodig. Voxeurop heeft u nodig. Sluit u bij ons aan!