Kies een taal
Op vakantie gaan betekent doorgaans uitrusten, genieten en cultuur opsnuiven. Vreemd is het dan als toeristen een dictatuur bezoeken en rustig op hun strandbedje kunnen liggen terwijl achter de façade van het toerisme de intimidatie, corruptie en onderdrukking welig tieren. Met het opzij schuiven van enig politiek bewustzijn kun je blijkbaar een heel eind komen.
Waarschijnlijk vond de redactie van Reizen Magazine, een blad van de ANWB, het een lekker actueel stukje. Voordat het maartnummer naar de drukker ging was al duidelijk geworden dat “door alle onrust in Egypte en Tunesië [...] het reisaanbod naar Noord-Afrika momenteel flink uitgedund” was, daardoor kwam het goed uit dat “buurland Libië zich juist nu” ging “profileren als toeristische bestemming”. Ja, kwam dat even goed uit! Wat jammer dat bij het verschijnen van het maartnummer de aanhangers en tegenstanders van het regime elkaar al te lijf gingen en dat de megalomane leider Khaddafi al was begonnen met het schieten op zijn eigen bevolking.
Op de site van de ANWB werd snel een excuusberichtje geplaatst. In tegenstelling tot wat de redactie in Reizen Magazine nummer 3 had gesuggereerd, was het “momenteel onverantwoord om naar Libië af te reizen.” Dat was blijkbaar even een pijnlijk moment geweest voor de redactie, maar het probleem was snel weer rechtgezet door een nieuw advies af te geven: leden, ga voorlopig niet naar Libië. Maar wat ik mij nu blijf afvragen: was het voor de volksopstand wél verantwoord om naar een land als Libië op vakantie te gaan?
Zonder enige gêne
'Op vakantie gaan' en 'dictatuur' lijken twee dingen die niet bij elkaar horen. En zo is dat een tijd ook geweest. In de periode van de dictatuur van Franco gingen bijvoorbeeld mijn ouders niet naar Spanje. Wie dat wel deed, had toch wel het een en ander uit te leggen bij terugkomst. Maar de tijden zijn veranderd. Zonder enige gêne zijn we gaan liggen op de stranden van Sharm el Sheikh, hebben we door Sina'a gewandeld en durfde de ANWB de “uitgestrekte medina” van Tripoli aan te raden. Hoeveel toeristen zullen ze zich hebben gerealiseerd dat ze naar een dictatuur op vakantie zijn geweest? Geen idee, maar waarschijnlijk zijn ze meer verleid door een 'interessante prijs' dan dat ze zich werkelijk hebben verdiept in hun bestemming. Begrijp mij niet verkeerd, niemand wil de plaatselijke hotelhouder en restauranteigenaar zijn brood ontzeggen, maar feit blijft dat een deel van elke in deze oorden uitgegeven Egyptische pond, Libische dinar of Jemense rial bestemd is (of was, in het geval van Egypte) voor de financiering van het regime en zijn dictator.
Het zijn echter niet alleen toeristen waar het politiek bewustzijn bij lijkt te ontbreken. Koningin Beatrix heeft weliswaar afgezien van een officieel staatsbezoek aan Oman, maar een persoonlijke uitnodiging voor een diner bij kaarslicht met de sultan heeft ze niet kunnen of willen afslaan.
Het blijkt dat de koningin in een lastig pakket zat: het afslaan van een uitnodiging van de sultan zou als een enorme belediging kunnen worden opgevat. Dat een weigering een enorme steun in de rug voor de demonstranten zou betekenen, is duidelijk van minder groot belang. Bovendien wil Nederland nog wat oorlogsfregatten kwijt aan de oliestaat. En dat heeft voorrang op Omani die willen strijden voor hervormingen. Want stel je voor dat Nederland een kans om geld te kunnen verdienen zou moeten missen...
Misschien kun je het de gemiddelde toerist niet kwalijk nemen. Als het bij de koningin al alleen om de belangen van het eigen land gaat, hoe kun je dan verwachten dat de vakantiegangers een ‘superaanbieding’ naar Syrië afslaan of uit politieke overwegingen het niet verantwoord vinden om Jemen te bezoeken?
