Kies een taal
Vandaag zou het langverwachte process tegen Berlusconi wegens ondermeer seks met minderjarigen beginnen, maar na de eerste zitting van nog geen tien minuten besloot de rechter het proces te verdagen tot 31 mei.
Het Italiaanse staatshoofd betwist de bevoegdheid van het gerechtshof in Milaan en het Italiaanse parlement stemde voor een motie waarin het constitutionele hof wordt gevraagd om te beslissen of Berlusconi niet eerder terecht moet staan voor een speciaal gerechtshof voor ministers.
Als er een gerechtshof voor minsiters bestaat, dan denk je toch snel aan maffia-achtige praktijken van politici waarbij de taferelen die zich eind vorig jaar in de Tweede Kamer voordeden en ondermeer de PVV in opspraak kwam, in het niets vallen. Ik vraag me dan ook af welke Commedia dell’Arte er vanochtend in de rechtbank van Millaan heeft plaatsgevonden. De hoofdrolspeler, il Cavaliere himself, was in ieder geval niet aanwezig omdat hij verhinderd was door “staatsaangelegenheden”.
Met deze cliffhanger moet de Italiaanse bevolking het dus een paar weken doen. En de vraag die zij zich stelde “se non ora quando”, blijft onbevredigd.
Italië is niet het enige land waar de bevolking in spanning afwacht en zich afvraagt hoe lang haar regering nog standhoudt, er zijn nogal wat “wankele Europese leiders op het Europese toneel”, aldus journalist Marc Peeperkorn in een artikel dat op 5 april verscheen in de Volkskrant:
“Nederland, Denemarken en Zweden hebben een minderheidsregering. Dat betekent dat de leiders voortdurend op eieren lopen. (…) Spanje heeft ook een minderheidsregering. Bovendien is de populariteit van premier Zapatero tot een historisch dieptepunt gedaald. Zondag kondigde hij aan zijn partij niet meer te leiden bij de verkiezingen volgend jaar. (…) De Portugese minderheidsregering viel twee weken geleden, nadat de oppositie het zoveelste bezuinigingspakket om de economische crisis te bezweren verwierp. Het failliete Griekenland (…) heeft weliswaar een sterke regering, maar premier Papandreou staat onder grote druk van zijn morrende en demonstrerende bevolking. Ierland heeft net een nieuw kabinet, het vorige bezweek onder de financiële puinhopen die Dublin naar het EU/IMF-noodfonds dreven. De kersverse premier Kenny beschikt nauwelijks over manoeuvreerruimte. (…) Zelfs Finland, dat nooit problemen in de EU veroorzaakt, moet nu pas op de plaats maken in Brussel. De verkiezingen deze maand met een mogelijke monsterzege van de nationalistische 'Ware Finnen' dreigen Helsinki naar de periferie van de EU te verbannen."
En dan is er ook nog België dat al maanden op een regering wacht. De Standaard publiceerde vandaag een interessant artikel over de gelijkenissen tussen Italië en België die auteur Steven Crombez omschreef als:
"Een drama met een valse spanningsopbouw. In Italië doet elke nieuwe onthulling over de twijfelachtige praktijken van de premier hier en daar de ijdele hoop ontstaan dat 's mans politieke einde nabij is. Bij ons gebruiken sommigen elk bezoek aan de koning van informateur, onderhandelaar, bemiddelaar of welke –eur of –aar dan ook om de indruk te wekken dat een oplossing voor de politieke impasse mogelijk in zicht komt. Maar in wezen gebeurt er telkens opnieuw nièts."
En dat bleek vanochtend maar weer.
Lees het volledige artikel van Steven Crombez hier en kom meer te weten over Berlusconi's politiek.
