Kies een taal
Barack Obama komt eind mei dus niet naar Brussel - en evenmin naar Madrid- om deel te nemen aan de Europees-Amerikaanse top, en gelijk heeft hij. Want waarom zou de Amerikaanse president, met zijn overvolle agenda, zo’n reis ondernemen om deel te nemen aan een evenement waarbij niet echt iets op het spel staat ? De betrekkingen tussen Europa en de Verenigde-Staten zijn op dit moment in een rustig vaarwater, en er zijn geen onoverkomelijke bilaterale problemen. Daarbij komen nog de kosten en de diplomatieke hoofdbrekens die zo’n bezoek aan Europa met zich zou meebrengen.
Een van de verklaringen die het Witte Huis gaf voor deze beslissing is dat nog altijd niet duidelijk is wie er namens Europa spreekt. Het Verdrag van Lissabon zou dit probleem oplossen, hadden de leiders van de zevenentwintig lidstaten beloofd, en Europa zou zich eindelijk de rol van mondiale macht kunnen aanmeten die ze met recht nastreeft. Maar wanneer het erom gaat om de doorvoering van het verdrag, waarbij ze zichzelf een beetje moeten wegcijferen ten guste van de instellingen waarvan ze de EU hebben voorzien – te beginnen bij een vaste president van de Europese Raad -, krijgen oude reflexen en het ‘ieder voor zich’ toch weer de overhand. In Kopenhagen hebben we gezien waar dat toe leidt.
De Europese regeringsleiders kibbelen dus over wie Obama gaat ontvangen of verdringen zich om naast hem op de foto te komen. Degenen die – en dat zijn er velen- op dit moment niet zo populair zijn doen er alles aan om een vriendschapsbetuiging aan hem te ontlokken, puur voor intern gebruik, alsof de Amerikaanse president de macht zou hebben om de peilingen om te buigen, als een wonderbaarlijk icoon.
Barack Obama heeft een wonder verwezenlijkt door het Witte Huis binnen te komen. Daar gaat hij de crisis te lijf, bestrijdt hij de opkomst van China en India, vecht hij tegen Iran, tegen de situatie in het Midden-Oosten en Afghanistan. Als de Europeanen willen meetellen in deze reeks vraagstukken, weten ze wat hen te doen staat.
Gian Paolo Accardo
