Kies een taal
Hun vliegtuigen hadden elkaar wel kunnen kruisen boven Europa. Op 1 maart was Viktor Janoekovitsj, de nieuwe president van Oekraïne, in Brussel voor zijn eerste bezoek aan het buitenland. Dezelfde avond arriveerde zijn Russische ambtgenoot Dmitri Medvedev in Parijs voor een driedaags staatsiebezoek. Een geval van stuivertje verwisselen dat de tegenstrijdigheden van Europa weer eens goed laat zien.
De als pro-Russisch bekendstaande Janoekovitsj stelde dat "lidmaatschap van de EU de hoogste prioriteit heeft binnen het buitenlandbeleid" van Oekraïne. Zijn keuze om eerst naar Brussel te gaan en dan pas naar Moskou, waar hij op 5 maart was, wordt overigens beschouwd als een diplomatieke overwinning van de zevenentwintig lidstaten van de EU, die sinds de Oranjerevolutie van 2004 het land binnen de westerse invloedssfeer tracht te trekken. Hoewel de leden het er niet over eens zijn of ze hem het lidmaatschap moeten aanbieden, zijn ze zonder uitzondering voorstander van modernisering van Oekraïne en van autonomie van het land ten opzichte van de belangen van Moskou. Dit gemeenschappelijke standpunt begint langzamerhand vruchten af te werpen.
Over het Rusland van Medvedev (en van premier Vladimir Poetin) zijn ze het daarentegen absoluut niet eens. In Parijs is gesproken over reeds gesloten gasakkoorden en over plannen voor militaire akkoorden. Beide onderwerpen wekken bij verscheidene andere lidstaten van de EU boosheid op. "Frankrijk is druk bezig de westerse eenheid te verzwakken", schreef het Roemeense weekblad Dilema Veche begin deze week bijvoorbeeld. Als het land de vier Mistral helikopter-carriers die Rusland wil hebben daadwerkelijk zou leveren, betekent dit inderdaad een breuk in de solidariteit die essentieel is voor de goede samenwerking binnen Europa. Maar Rusland slechts beschouwen als een natie die als enig doel heeft de Europeanen te verdelen en waarmee geen enkele dialoog mogelijk is, is ook geen optie.
Ondanks de geschiedenis hebben Rusland en Oekraïne één ding gemeen: ze grenzen aan de EU en kunnen niet worden genegeerd. Zowel in Kiev als in Moskou zal Europa niet sterk worden door zich systematisch te verzetten of akkoorden te sluiten afhankelijk van de nationale economische belangen. Sterk wordt Europa als de lidstaten het eens worden over de waarden die zij willen verdedigen en helder weten vast te stellen wat de strategische belangen van de EU als zodanig zijn. En dit gaat lang niet alleen op voor Rusland.
