Kies een taal
De Europeanen - en niet alleen zij overigens – hebben deze week geprobeerd elkaar weer eens bang te maken. Nu met het idee dat een ‘Grexit’ steeds waarschijnlijker zou zijn. Na de analisten die ons al maandenlang doorzaagden over hoe en waarom Griekenland de eurozone zou moeten verlaten, was het nu de beurt van politici en de door hen ingehuurde experts om hun stevig met cijfers onderbouwde voorspellingen te doen over de onvermijdelijkheid van dit scenario.
**Tijdens de informele buitengewone top van 23 mei gaven de Europese leiders toe dat de kwestie niet langer taboe is en dat ze de zaak onafhankelijk van elkaar bestuderen. Tegelijkertijd uitten ze de wens dat Griekenland deel van de eurozone blijft uitmaken, natuurlijk wel op voorwaarde dat het land zijn verplichtingen jegens zijn geldschieters nakomt.
En dat is nu juist waar het allemaal om draait: meer nog dan een economische, is ‘Grexit’ vooral een politieke kwestie. Net zoals de toetreding van Griekenland tot de eurozone dat was, terwijl iedereen in Brussel en daarbuiten donders goed wist dat Athene daar, net als Italië destijds, nog niet klaar voor was.
Het is dus aan de Europese leiders om te beslissen of ze wel of niet bereid zijn om de economische (voor hun banken en voor hun belastingbetalers) en politieke (afnemend vertrouwen in de eenheidsmunt, uiteenvallen van het Europese integratiemodel, het in de steek laten van de ‘wieg van de democratie’, om er maar eens wat te noemen) kosten te willen dragen.
En het is aan hun Griekse collega's om te beslissen tot op welke hoogte ze bereid zijn de verplichtingen na te komen die ze aangingen of, als ze er weer bovenop willen komen, hoe ze denken dat te gaan doen. Het lijkt er overigens op dat vertrekken uit de euro voor hen geen optie is, noch voor de meerderheid van hun kiezers.
En het is nu juist omdat de politieke en economische kosten van een ‘Grexit’ voor zowel de Grieken als hun partners veel te hoog zouden zijn, dat we vrijwel zeker kunnen uitgaan van een ‘softere’ uitkomst. De grote lijnen daarvan zouden na de Griekse en Franse parlementsverkiezingen op 17 juni duidelijk moeten worden. De Europeanen zullen uiteindelijk waarschijnlijk instemmen met weer een herstructurering en een herwaardering van de Griekse staatsschuld, zodat de bevolking na twee jaar strenge bezuinigingen weer een beetje op adem kan komen. De Grieken, die dan waarschijnlijk door een volkomen nieuwe meerderheid geregeerd worden, en onder streng toezicht staan door de trojka EU-ECB-IMF, zullen zich gedwongen zien een staat te hervormen die onrechtvaardig en inefficiënt bleek. Daarnaast zullen ze afstand moeten doen van de politieke gewoontes waarvan de gevolgen inmiddels voor iedereen zichtbaar zijn.**
