Kies een taal
De helft van Spanjes tijd als voorzitter van de EU zit er op. Tot nu toe verloopt alles kalm en onopvallend, maar ook niet zonder enkele teleurstellingen. De regering van José Luis Rodriguez Zapatero heeft, met het oog op de bilaterale top tussen de EU en de Verenigde Statenin mei, een kansje gewaagd met Barack Obama. Maar de Amerikaanse president komt niet naar Europa, meer vanwege binnenlandse politiek dan omdat hij de EU eenvoudigweg zou afwijzen. Zelfde verhaal voor Catherine Ashton. Zij kwam als verantwoordelijke voor de Europese diplomatie niet opdagen bij een van de belangrijkste uitdagingen van het Spaanse voorzitterschap: de top met Marokko begin maart. Er blijft nu nog maar twee belangrijke ontmoetingen over : de top met Latijns-Amerika die staat gepland in juni en een verzoenende top van de Unie voor het Middellandse Zeegebied waarvan de uitkomst nog onzeker is doordat het conflict in het Midden-Oosten een constante blokkade vormt.
Zo net na de hervormingen die door het Verdrag van Lissabon zijn geïntroduceerd en de benoeming van Herman Van Rompuy en Catherine Ashton op nieuwe institutionele posten, die hun plek moeten vinden aan de top van Europa, is de Spaanse voorzitter de rol van proefkonijn toebedeeld. Toch leek heteen uitgelezen kans voor Zapatero om een volgende stap te zetten op het internationale toneel waar Europa tot nu toe een bescheiden rol heeft. Maar de omvang van de Spaanse economische crisis is geen ideale basis om aan anderen te zeggen hoe het hoort in Europa. Het hoge werkloosheidscijfer en het feit dat Spanje volgens de statistieken nog altijd als enige land van de Eurozone in recessie is, zijn geen benijdenswaardige visitekaartjes voor de Europese partners. In deze tijd en tegenover zulke sterke ‘concurrenten’, heeft Europa een opmerkelijk leiderschap nodig. Zapatero heeft echter voor een rol op de achtergrond gekozen en geeft de voorkeur aan binnenlandse problemen.
Spanje is aangewezen als een van de ‘slechte leerlingen’ van dit Europa waar de crisis heeft huisgehouden en waar, wanneer de portemonnee getrokken moet worden, er niet veel meer over is van de solidariteit, getuige de felheid van de onderhandelingen over de reddingsactie van Griekenland dat op de rand van failliet balanceert. En het houdt dit etiket, ook al blijft de regering in Madrid hameren op het feit dat Spanje mijlen ver verwijderd is van de Griekse situatie. Maar dit is het beslissende moment voor Zapatero om, nu hij er zelf belang bij heeft, een beslissende rol te gaan spelen zodat Europa het eens wordt en landen in moeilijkheden te hulp schiet. Sergio Cebrián
