Kies een taal
"*De vereniging van Europa kan niet ineens worden verwezenlijkt noch door een allesomvattende schepping tot stand worden gebracht: het verenigd Europa zal moeten worden opgebouwd door middel van concrete verwezenlijkingen, waarbij een feitelijke solidariteit als uitgangspunt zal moeten worden genomen*", verkondigde de Franse minister van Buitenlandse Zaken Robert Schuman op de dag af 60 jaar geleden. Beschouwd als basistekst voor de Europese eenwording, heeft zijn "verklaring" van 9 mei 1950 niets van haar actualiteit verloren: het is inderdaad de solidariteit – of liever gezegd het gebrek hieraan – die aan de basis ligt van de diepe crisis die de Unie en een van de belangrijkste scheppingen ervan, de gemeenschappelijke munt, op dit moment doormaken.
Er heerst beslist niet hetzelfde klimaat als kort na de oorlog: toen moest er een continent worden herbouwd en optimisme vierde hoogtij. Economische malaise, populistische verleidingen en het in zichzelf terugtrekken van de staten hebben deze solidariteit nu naar de achtergrond verdrongen, zowel op Europees als op nationaal niveau. Verkiezingswinst is klaarblijkelijk niet voldoende.
Toch kon Europa juist door een beroep te doen op dit gevoel van solidariteit, belichaamd door Europese leiders met een visie die de eigen grenzen overstijgt, uit haar as herrijzen. Onze huidige leiders schijnen heel wat minder geïnspireerd te zijn. Hun aarzelende en zelfs terughoudende opstelling ten opzichte van de Griekse crisis met het risico dat deze overslaat op de rest van Europa, is het er beste bewijs van. Maar door zo te handelen komt het hele gemeenschappelijke bouwwerk in gevaar.
Om deze dreiging duidelijk te maken en om de verjaardag van de "Schuman-verklaring" te vieren, start Presseurop vandaag met een serie artikelen die gewijd zijn aan de toekomst van Europa en de euro, die meer aan het wankelen zijn gebracht dan ooit tevoren.
Gian Paolo Accardo
