Kies een taal
Dezer dagen surft de wereld op de golven van twee opeenvolgende topontmoetingen: de G8 in Huntsville en de G20 in Toronto, beide op Canadees grondgebied. De Verenigde Staten slagen er niet in hun ontevredenheid te onderdrukken over de Europese aarzelingen om een oplossing te vinden voor de economische crises waarmee de lidstaten te kampen hebben. Ook zijn ze het niet eens met de manier waarop de budgetten worden gekort. En de opkomende landen blijven maar zeggen dat ze niets te maken hebben met deze bezuinigingsmaatregelen en regulering. Ten opzichte van hen toont de EU eens te meer niet in staat te zijn een consensus te vinden en als een eenheid naar buiten te treden. Wiens schuld is dat? Volgens Michel Barnier, commissaris van Interne markt en Diensten, is het toverwoord vertrouwen en ligt daar ook de oplossing: zowel het vertrouwen van de Europeanen in de Unie en zichzelf, als het vertrouwen van de rest van de wereld in de EU. En om dit vertrouwen terug te winnen hebben we op economisch gebied goed bestuur, echte regulering en een werkelijk plan nodig. Het komt altijd op hetzelfde neer: “lering trekken uit het verleden, de nadruk leggen op het collectief en vooruitzichten tonen zodat de burger een helder beeld krijgt." Als de EU deze drie punten niet in acht neemt, "loopt ze het risico haar plek aan tafel bij degenen die de komende 30 jaar de wereld willen regeren, mis te lopen", verklaart de commissaris verder. Dat zijn beslist mooie woorden. Maar bij gebrek aan homogeniteit zou Europa om te beginnen tijdens internationale ontmoetingen als eenheid op moeten treden. Want zoals Barnier zelf toegeeft: "onze landen zijn niet allemaal gelijk en dus kunnen de bezuinigingsmaatregelen dat ook niet zijn."
Iulia Badea Guéritée
