Kies een taal
Het is nu 28 januari. Na 228 dagen onderhandelen is er nog steeds geen regering. Alleen Irak heeft het nog bonter gemaakt. Volgens Le Monde staat België "aan de rand van de afgrond" en blijkt het land niet in staat een oplossing te vinden voor de verdeeldheid tussen de Vlaamse en Franstalige partijen, en is een staatshervorming die voor beide gemeenschappen aanvaardbaar is, een onhaalbaar gebleken.
Er is nog steeds geen regering in Brussel, en in Europa is het muisstil. Stapje voor stapje sterft België een langzame dood, terwijl de buurlanden schijnbaar gelaten toekijken.In de Frankfurter Allgemeine Zeitung werd onlangs opgemerktdat het dagelijks leven ook zonder regering gewoon doorgaat en dat België het voorzitterschap van de Europese Unie zes maanden lang naar behoren heeft bekleed. Maar als België zou ophouden te bestaan, zou het de eerste keer in de geschiedenis van de Europese Unie zijn dat een van de lidstaten ten dode is opgeschreven, en dan ook nog het land waar de meeste Europese instellingen zijn gevestigd. Door de eurocrisis zijn de fundamenten van de Europese Unie op losse schroeven komen te staan en zitten de Europese burgers echt niet te wachten op een andere, dergelijke crisis.
Natuurlijk zijn de politieke spelletjes die sinds de verkiezingen van afgelopen juni worden gespeeld voor velen niet te begrijpen, ook niet voor de meeste Belgen. Natuurlijk lijken Vlaanderen en Wallonië voor een Fin, een Roemeen of een Portugees verre gemeenschappen en lijkt hun lot er in eerste instantie niet zo toe te doen. Maar het gaat niet louter om de toekomst van een land met 10 miljoen inwoners, noch om het institutionele welzijn van de Europese Unie. De historische ontwikkeling van ons continent wijst in de richting van een almaar grotere onderlinge afhankelijkheid van de lidstaten en hun bevolking. Als de voorsteden van Brussel beginnen te niezen, raakt Transsylvanië of Calabrië verkouden.
Het einde van een staat die is gebaseerd op het naast elkaar bestaan van verschillende gemeenschappen zou de solidariteit aantasten, waarmee het al zo slecht is gesteld door de crisis van de euro. Het vertrouwen, dat tussen de voornaamste Europese verantwoordelijken al ontbreekt, zou daardoor enigszins worden ondermijnd. Nu duidelijk is en wordt dat de invloed van Europa in de wereld steeds meer terrein verliest, moeten de politieke en economische instrumenten waarmee Europese samenhang kan worden gewaarborgd, juist meer dan ooit intact worden gelaten.
Het is niet aan de Europeanen om de Belgen op te leggen wat zij moeten doen. We mogen ook niet afkondigen dat de Europese Unie niet kan bestaan zonder een België dat verstard is in zijn huidige structuur. Wel is het van groot belang dat iedereen zich interesseert voor en zich betrokken voelt bij de toekomst van dit land.
