Kies een taal
Opnieuw is door de schuldencrisis een regering uit het zadel gelicht. In februari waren het de Ieren die Brian Cowen naar huis stuurden en op 5 juni hebben de Portugezen José Sócrates en zijn Socialistische Partij naar de oppositiebanken verwezen.
Zowel in Portugal als in Ierland hebben de kiezers de regerende politici gestraft omdat zij niets anders dan bezuinigingsmaatregelen hadden voorgesteld om de markten (alweer…) gerust te stellen over de solvabiliteit van hun banken of hun staten en de door EU en IMF geleende miljarden terug te betalen.
Niettemin nemen, zowel in Portugal als in Ierland, degenen die nu aan de knoppen zitten, in grote lijnen de bezuinigingsplannen over waardoor hun voorgangers het veld moesten ruimen. 'Wij hebben geen keus', zeggen zij: hun vermogen om op de markten geld te vergaren (en dus om het overheidsbeleid te financieren) – en het voortbestaan van de euro, voegen hun Europese partners daaraan toe – staan op het spel.
Nooit eerder in de geschiedenis van Europa hebben soevereine staten zo'n beperkte manoeuvreerruimte gehad in belangrijke sectoren als de overheidsfinanciën en de belastingen. Het is nu zelfs moeilijk linkse en rechtse regeringen uit elkaar te houden, zo veel lijken hun beleidsmaatregelen op elkaar.
Nooit eerder ook zal de Europese integratie zich zo tastbaar hebben gepresenteerd in de ogen van de publieke opinie en de politieke leiders. Het valt echter te betreuren dat laatstgenoemden op de gebeurtenissen lijken te reageren in plaats van daarvan de instigator te vormen. Dat wordt door de Europeanen niet gewaardeerd. En dat laten ze weten, in het stemhokje en op straat.
