Kies een taal
Waar bemoeit Brussel zich nu weer mee? Na Europese regelgeving over de kromming van komkommers, de knopen op wortels of de voorschriften van wat er op cosmeticaverpakkingen moet staan, zorgt Brussel er nu voor dat wij afscheid moeten nemen van onze oude, vertrouwde gloeilampen van 60 watt. Overigens zijn gloeilampen van 100 watt al twee jaar verboden en die van 75 watt sinds vorig jaar. Brussel dreigt bovendien de aanval in te zetten op elektrische koffieapparaten die teveel energie verbruiken.
En dat terwijl de euro wankelt, de recessie opnieuw om de hoek komt kijken, er werkeloosheid heerst, de malaise onder jongeren ondraaglijk wordt en de regio rond de Middellandse Zee in vuur en vlam staat. Een deel van de Europese pers had niet veel meer nodig om met een flinke dosis ironie tekeer te gaan tegen de eurocratie en haar verwoede pogingen om ons dagelijks bestaan tot in de kleinste details te reguleren, zonder ons overigens ooit te raadplegen en zonder mandaat.
Maar één van de taken van de 33 duizend ‘eurocraten’ in Brussel is immers het met elkaar in overeenstemming brengen van een aantal milieuaspecten (waarbij we er even op wijzen dat de stad Parijs 40 duizend mensen in dienst heeft). Bovendien hebben de lidstaten dit zo besloten, aangezien ze de verdragen waarin de bevoegdheden zijn vastgelegd ook zelf hebben goedgekeurd. Net als bij nationale ministeries zijn het de technocraten die vervolgens de maatregelen verder uitwerken, die daarop door de uitvoerende macht (de Europese Commissie) worden aanvaard en goedgekeurd door de volksvertegenwoordigers (de Europese Raad en/of het Europees Parlement). Een aantal lezers heeft er al op gewezen dat dit proces op Europees niveau niet minder democratisch is dan op nationaal niveau.
We hebben uiteraard wel gemerkt dat de EU in haar communicatie wat onhandig optreedt, zowel qua vorm als – vaak - qua timing: de berichtgeving wordt als kil en afdoende ervaren en in veel gevallen geformuleerd door mensen (te beginnen met de eurocommissarissen) die we niet kennen en die onze taal niet spreken.
Zouden zij in pedagogisch opzicht wat meer hun best moeten doen? Ongetwijfeld. Is het wenselijk dat er meer transparantie komt over de processen voor het uitwerken van communautaire maatregelen en wanneer ze worden goedgekeurd? Zeker. Maar laten we ophouden met het verwijt aan de EU dat ze doet waarvoor ze onder andere ooit werd opgericht door onze gewaardeerde vertegenwoordigers.
