Kies een taal
"Er hangt spanning in de lucht tussen Parijs en Brussel”, constateert Libération, dat terugkomt op de polemiek die is losgebarsten tussen Frankrijk en de Europese Commissie na de lancering van de onderhandelingen over een overeenkomst over vrijhandel met de Verenigde Staten.
Op 23 juni heeft de Franse minister voor Industriële Vernieuwing, Arnaud Montebourg, de voorzitter van de Commissie ervan beticht “brandstof op het vuur van het Front National” te gooien. José Manuel Barroso heeft daarop geriposteerd door te zeggen dat
bepaalde Franse politici afscheid [moeten] nemen van hun dubbelzinnigheid jegens Europa en dat zij het juist moeten verdedigen tegen het nationalisme, het populisme, ja zelfs het chauvinisme.
Het linkse dagblad verklaart deze uitwisseling van onvriendelijkheden uit de ambities van José Manuel Barroso:
Door dit vrijhandelsverdrag te propageren, dat dreigt een nieuwe golf van euroscepsis uit te lokken, laat [hij] zien dat zijn agenda niet langer Europees is, maar Atlantisch. Volgens onze inlichtingen bereidt hij zich erop voor om campagne te gaan voeren om secretaris-generaal van de Verenigde Naties of van de NAVO te worden. En daarvoor heeft hij de instemming van de Amerikanen nodig – vandaar de diensten die hij hen nu bewijst met het vrijhandelsverdrag en met zijn aanvallen op Frankrijk.
Van zijn kant meent Le Figaro dat de voorzitter van de Commissie, “voortaan een populaire schietschijf, de tol moet betalen voor de teleurstelling van de Fransen over Europa en van een regering die zwoegt om punten te scoren tegen de crisis”.
De episode over de verdragsclausule aangaande de 'culturele uitzonderingspositie' voor Frankrijk en de gevolgen daarvan heeft aangetoond hoezeer de Franse politieke klasse, zowel die van rechts als van links, steeds minder is gaan hechten aan een economisch liberalisme dat het credo is gebleven van het merendeel van de buren, de Duitsers inbegrepen. Dat is de eerste reden dat de liefde is bekoeld. De tweede, die meer politiek van aard is, zou wel eens de kop op kunnen steken op de Europese top van aanstaande donderdag, of in de coulissen daarvan: het is het verzuim van de Franse regering om Frankrijk eindelijk te onderwerpen aan de hervormingen en aan de begrotingsdoelstellingen van een Europees bestuur dat François Hollande regelmatig aan zijn beloften herinnert.
Het conservatieve dagblad ziet in het pinnige antwoord van José Manuel Barroso aan Parijs eveneens een reactie op de verzoening tussen de Franse regering en de Duitse bondskanselarij:
De Frans-Duitse tandem is gerepareerd tijdens de bijeenkomst in mei, al is het misschien alleen maar voor de vorm. Met gevolgen voor de Europese dynamiek die bekend zijn. De Commissie is de baas als Frankrijk en Duitsland het niet eens zijn. Maar zij fungeert meteen weer als zondebok zodra de twee landen tot een vergelijk zijn gekomen.
