Kies een taal
De Nederlandse pers geeft een eerbetoon aan de ‘Homo ludens’ (‘spelende mens’), zoals de poëet Simon Vinkenoog zichzelf noemde die op 12 juli op 80-jarige leeftijd is overleden. Hij was een vooruitstrevende dichter, een voorstander van softdrugs, beroemd maar weinig bekroond. In 2004 werd hij bij een internetverkiezing uitgeroepen tot Dichter des Vaderlands ad interim toen Gerrit Komrij afstand deed van de titel, maar zijn verkiezing werd niet erkend door de officiële organisatoren. Ook heeft de Bloemlezing der Nederlandse Poëzie er een poos over gedaan alvorens een noemenswaardige plaats aan de dichter toe te kennen. De Volkskrant eert de manier waarop Vinkenoog dichtkunst aan de man heeft weten te brengen: “Vinkenoog was een van de eerste dichters die gesproken poëzie voor een groter publiek brachten. In 1960 nam hij een langspeelplaat op […] Voordracht en performance waren sterk ontwikkeld bij Vinkenoog. Slepend, improviserend als een jazzmuzikant, en z’n tong in zoveel bochten buigend dat hij na afloop soms niet eens meer wist wat hij had gezegd. “Tongentaal” noemde hij het, wat een kunstzinnige manier van uiten is, zonder reflectie of schiftproces”.
