Kies een taal
Le Monde toont zich in het hoofdredactioneel commentaar ongeduldig ten opzichte van de Europese toppen die elkaar sinds het begin van de eurocrisis opvolgen en allemaal op elkaar lijken: “De 17 eurolanden dichten de gaten. Als loodgieters proberen ze lekkages te repareren, terwijl het geheel aan waterleidingen vervangen zou moeten worden”. Het Franse dagblad hoopt dat de Europese top van vandaag en morgen een realistische is:
Misschien moest er gewacht worden op een climax in de actuele dramaturgie zodat de Europeanen de afgrond kunnen zien waarop ze zich momenteel bevinden. En voor de eerste keer hebben ze een alomvattend plan op tafel liggen dat eruit ziet als het begin van een oplossing. Vrijdag moet dat in Brussel worden aangenomen. Maar er moeten meer stappen worden gezet. (...) De verantwoordelijkheid om tot een positief compromis te komen drukt net zo zwaar op Frankrijk als op Duitsland. Berlijn en Parijs moeten risico’s nemen om een einde te maken aan de dodelijke status quo.
Handelsblatt bekritiseert het “vuurwerk van ideeën” waarvan sommige de Duitse economie schade zouden berokkenen. Gabor Steingart, hoofdredacteur van het Duitse zakenblad, zegt net als de Duitse bondskanselier nee tegen euro-obligaties. In een commentaar suggereert hij Merkel om tijdens de top het Duitse succesmodel toe te lichten aan haar Europese collega’s:
Ze moet aan onze vrienden uitleggen dat niemand erbij gebaat is als Duitsland vrijgevig de vruchten van zijn werk deelt met de andere. Integendeel: ja zeggen tegen Europa betekent nee zeggen tegen de ideeën van Barroso. Doordat in het Europese economische systeem ‘werk’ en ‘inzet’ zijn vervangen door ‘consumptie’ en ‘leningen’, bevinden we ons nu in de huidige crisis. Een moedig nee op al deze voorstellen betekent een ja voor Europa. Want Europa heeft eerder behoefte aan cultuur van mensen die hun mouwen opstroken dan van een parasitaire filosofie.
“Zonder gezamenlijk antwoord bestaat er een reële mogelijkheid dat de euro uit elkaar valt”, waarschuwt Público. Het Portugese dagblad licht de denkbare consequenties toe:
(...) herinvoering van nationale valuta’s zonder waarde, een bankrun, inflatie, herinvoering van controles op kapitaal en wisselkoersen, afgeschermde markten, faillissementen aan een stuk door - inclusief de staten zelf - werkloosheid op elk ondenkbaar niveau. Alle Europese leiders zijn zich ervan bewust dat de ramp van de euro een tragedie behelst. (...) Merkel heeft gelijk te stellen dat het alleen mogelijk is de staatsschulden met zijn allen te delen als de overheidsuitgaven en -inkomsten en de fiscaliteit gezamenlijk gecontroleerd worden. Hollande heeft gelijk te stellen dat, gezien de urgentie van de situatie, er meer gebruik moet worden gemaakt van de noodfondsen op de schuldenmarkt, dat de ECB vaker moet ingrijpen en dat er euro-obligaties ingevoerd moeten worden. Beiden hebben gelijk, maar geen van beide lijkt te zwichten voor de argumenten van de ander. Daarom zijn de vooruitzichten somber.
Voor La Stampa werd het vorige week al tijdens de ontmoeting van Monti, Merkel, Hollande en Rajoy in Rome duidelijk dat de eurotop die vandaag in Brussel van start is gegaan, “de eerste lastige test is voor de Europese leiders omdat zij zullen trachten een nieuwe monetaire unie te bewerkstelligen en, wie weet, deze ook tot uitvoering te brengen”.
Na euro 1.0, die gevaarlijk op de rand is gekanteld, euro 2.0. Hoe zou deze kunnen functioneren? Wat is zijn draag- en reikwijdte? Bijna iedereen, met uitzondering van de Britten die met hun pond neerkijken op de lijdensweg van het het ‘Oude Continent’, is het eens over de noodzaak de monetaire unie compleet te herzien. Maar niet iedereen is het eens over de timing en de dosering van de formule. (...) Het zal niet eenvoudig zijn overeenstemming te bereiken over de verschillende interpretaties van een ‘politieke unie’ die de op de top aanwezige landen erop nahouden. (...) Helaas kent de beslissende tweestrijd van integratie of desintegratie geen derde optie.
“Om de euro te redden moet allereerst beseft en gezegd worden dat de Europese eenheidsmunt, net als al het andere in deze wereld, vergankelijk is en dat de munt morgen nog kan sterven als niemand zich erom bekommert of zich erover ontfermt”, schrijft Lluis Bassets in het Spaanse dagblad El País.
“Om de euro te redden moet allereerst beseft en gezegd worden dat de Europese eenheidsmunt, net als al het andere in deze wereld, vergankelijk is en dat de munt morgen nog kan sterven als niemand zich erom bekommert of zich erover ontfermt”, schrijft Lluis Bassets in het Spaanse dagblad El País. Stellen dat de euro onomkeerbaar is, doet denken aan het gebed om regen. Hoe vaker dit wordt herhaald, hoe reëler het sombere en onwenselijke beeld van een Europa zonder euro en een wereld zonder Europa wordt. (...) We weten het allemaal donders goed: de euro is vergankelijk, de komende dagen kan hij in onze armen sterven. Psychologisch bevinden we ons al op onbekend terrein. (...) Daarom is het niet verwonderlijk dat gedurende de afgelopen uren de Europese fabrieken die papieren, manifesten, artikelen en urgente rapporten produceren, proberen een nieuwe formule te vinden die de kraan kan openen van euro-obligaties, bezuinigingssolidariteit, een transferunie - dat tot op de dag van vandaag op Duits verzet stuit - en die bezuinigingen, controle en verantwoordelijkheid, waar Merkel op hamert, kan garanderen. (...) Het probleem is dat maar heel weinig van deze ideeën onmiddellijk uitvoerbaar is en dat de efficiëntie van de ideeën niet bewezen is. En dat juist op het moment dat de weddenschappen van de financiële markten over het einde van de euro moeten worden afgestopt.
