Kies een taal
In het tweeduizend pagina’s tellende document wordt een beeld geschetst van een sector waarin corruptie en pesterijen – die grenzen aan vervolging – hoogtij vierden. Het rapport eindigt met de aanbeveling om een onafhankelijk orgaan met een wettelijke basis als toezichthouder in te stellen. Kranten zijn eensgezind in hun commentaar en onderschrijven de noodzaak tot hervorming, maar verwerpen het idee van een wettelijk kader om het systeem mee te onderbouwen. Ze zijn van mening dat dit de vrijheid van de pers zou ondermijnen om machthebbers ter verantwoording te roepen.
Volgens Philip Stephens in de Financial Times:
Heeft rechter Leveson getracht een route uit te stippelen met zijn voorstel om een nieuw reguleringssysteem – dat los staat van regering en parlement – wettelijk te onderbouwen. Dit is geen overheidsregulering, zoals meneer Murdoch en zijn makkers beweren. Het hoofdoordeel is in dit geval juist. Maar rechter Leveson had verder moeten gaan en de media bescherming moeten bieden bij het uitvoeren van hun eigenlijke taak, namelijk mensen ter verantwoording roepen die macht en invloed hebben.
Nieuwsbrief in het Nederlands
In het hoofdartikel in de Daily Telegraph klonk eveneens kritiek op een toezichthouder met een wettelijke basis. Er staat:
Het zou verkeerd zijn om het slechte gedrag van een minderheid te gebruiken als excuus om nu weer een perswet in te voeren sinds de censuurwetten in 1695 werden afgeschaft. Wat de rechter daar ook van verwacht, het zou een hellend vlak betekenen op het gebied van inmenging van de overheid. In het rapport worden veel goede ideeën aangedragen, zoals het voorstel om goedkope, effectieve arbitrage toe te passen om slachtoffers te helpen bij een snelle afhandeling van hun klachten – en dit zou de basis moeten vormen voor de nieuwe persregulering.
The Sun, eveneens uit de stal van Rupert Murdoch en zusterblad van de tabloid News of the World, die als gevolg van het telefoonschandaal werd opgeheven, voegde hier nog aan toe:
Verandering was hard nodig. Er is intussen al het nodige veranderd. The Sun heeft eerdere vergissingen toegegeven, zijn manier van werken aangepast en zijn ondernemingsbestuur verbeterd. Maar we zijn erg geschrokken van het voorstel van nieuwe wetgeving, waardoor de overheid kranten zou kunnen controleren. Hoe ‘onafhankelijk’ kan een regulerend orgaan zijn als het verantwoording zou moeten afleggen aan parlementsleden? Op basis van zo’n wet zouden overheidsfunctionarissen de burelen van kranten als The Sun zomaar kunnen binnenwandelen en artikelen censureren. In plaats van een gerespecteerd en lichtend voorbeeld van democratie zou Groot-Brittannië dan een repressief symbool van geslotenheid worden. Woede en wraakgevoelens zijn geen basis waarop 300 jaar persvrijheid mag worden ingeperkt.
