Kies een taal
Het is niet langer de ”homoseksuele macht” die met veel misbaar door one issue partijen werd opgeëist : hun politieke activisme bleef beperkt tot hun seksualiteit en hun programma behelsde niet meer dan ”de goede zaak vooruit helpen”. Peter Tatchell is hier een voorbeeld van. Hij was de man die een ”burgerlijk arrestatiebevel” uitvaardigde tegen Robert Mugabe, de meest homofobe dictator in Afrika, en daarmee de enige westerling die de moed had om deze aan te vallen.
Nu zijn het vooraanstaande politici wiens seksualiteit – in verschillende gradaties – niet meer is dan een van hun politieke strijdpunten. De afgelopen dagen zijn we in Europa getuige geweest van de zege van twee belangrijke persoonlijkheden op de ‘Gaylist’ die beiden de tweede plek van hun respectievelijke regeringen innemen : er is de ijzige Peter Mandelson, die altijd terughoudend is geweest over zijn seksualiteit (”Mijn seksuele leven is privé, maar niet geheim”, verklaarde hij tegen de BBC in 1999 na de opzienbarende coming out van Matthew Parris, journalist en voormalig adviseur van Margaret Thatcher), maar daar de laatste jaren meer ontspannen mee omgaat. Nu is hij geliefd en wordt erkend als een ware held van de Britse Labourpartij. Hij is [eind september] ook verschenen op het partijcongres van Labour in Brighton en stak een wervelende speech af, vol verwijzingen naar zijn seksuele geaardheid.
Guido Westerwelle, jarenlang onderwerp van roddels
Ook Guido Westerwelle, leider van de Duitse liberalen, die na jarenlang onderwep van roddels te zijn geweest vanwege zijn zwijgen, heeft zijn seksuele identiteit bekendgemaakt in juli 2004. Op het feest voor de vijftigste verjaardag van zijn bevriende regeringscollega Angela Merkel, kwam hij met zijn levensgezel, de zakenman Michael Mronz, zoals het er in rustige liberale landen als Nederland en Scandinavische landen volgens een beproefd scenario aan toe gaat: daar hebben de homoseksuele volksvertegenwoordigers en gemeenteraadsleden al een jaar of twintig de wind in de zeilen.
Meer nog dan Mandelson was Guido (door sommigen "Gay-do" genoemd) erg op zijn gemak tijdens de verkiezingscampagne en zag er geen been in om grapjes te maken over zijn homoseksuele voorkeuren. Als nummer twee van de toekomstige regering Merkel, zal hij naar alle waarschijnlijkheid ook minister van Buitenlandse Zaken worden. Bij zijn reizen over de wereld zal hij de één charmeren, maar de ander wellicht afschrikken.
Op de ”Gaylist” staan ook namen van belangrijke burgemeesters zoals Klaus Wowereit, burgemeester van Berlijn, die nu een kernpositie inneemt in de race (met duizenden obstakels) voor het leiderschap van de Duitse sociaal-democraten, na hun klinkende verlies van 27 september. Op het stadhuis van Parijs regeert nog altijd de onverstoorbare Bertrand Delanoë die, hoewel hij niet even zelfverzekerd overkomt als Wowerait, op uitmuntende wijze leiding zou kunnen geven aan de Socialistische Partij, zoals de vrijdenker – en hetero – François Mitterrand dat graag zou zien, mocht het enthousiasme over de dames op de eerste rij, Martine Aubry en Ségolène Royal, verflauwen.
'Coming out' komt vaker voor bij links
Na de overwinning van Labour in 1997 hebben de verschillende kabinetten Blair, conform hun programma, alle maatschappelijke obstakels jegens homoseksuelen weggenomen. Sindsdien heeft het Verenigd Koninkrijk een hele serie ministers en volksvertegenwoordigers uit de roze stroming voorbij zien komen. Te beginnen bij de voormalig minister van Cultuur, Chris Smith, die de eerste homoseksueel was die mét zijn partner op een diner op Buckingham Palace verscheen en werd verwelkomd door breed glimlachende gezichten (en een spottend lachje van prins Philip). Op dit ministerie zwaait nu voormalig columnist van de BBC Ben Bradshaw de scepter, de eerste van alle Europese ministers die met zijn geliefde is 'getrouwd' (volgens geregistreerd partnerschap). En zo, stap voor stap op de weg naar de macht, zoals zijn idool Tony Blair dat deed, zal de mogelijk volgende regering van de conservatief David Cameron een ruime plaats bieden aan homoseksuelen (Nick Herbert, Nick Boles en Ivan Massow behoren tot de naaste adviseurs van Cameron).
Maar wat we steeds terugzien is dat homoseksuelen die uit de kast zijn altijd uitkomen voor linkse of liberale partijen. Die van rechts (of de katholieken van om het even welke politieke kleur) verstoppen zich. Hoewel: in een land waar de liberale én arbeiders-gays sinds lange tijd zijn vertegenwoordigd in zowel lokale als nationale instanties, was de standvastige katholiek Joop Wijn (1969) de eerste openlijk homoseksuele minister in het kabinet Balkenende III, voor Economische Zaken. Hét Nederlandse precedent, kort maar krachtig, is geschapen door Pim Fortuyn, de leider van een rechtse anti-allochtonenpartij die in 2002 is doodgeschoten. En wat te zeggen van de Oostenrijke Jörg Haider, die overleed ten gevolge van een auto-ongeluk in 2008 en die zijn jonge minnaar, Stefan Petzner, als zijn opvolger had aangewezen?
