Op 4 juni heeft Presseurop het eerste Presseurop-Forum georganiseerd in het Europees Parlement in Brussel. De hele redactie, die normaal gesproken verspreid is over Parijs, Rome, Warschau, Madrid en Lissabon, was die dag in de Europese hoofdstad voor debatten en ontmoetingen met Presseurop-lezers. Elke redacteur van Presseurop heeft zijn eigen gedachten over deze dag onder woorden gebracht.

De video van het eerste debat staat online. Die van het tweede en derde debat zullen spoedig ook online beschikbaar zijn.

Op zoek naar een doorbraak

door Maciej Zglinicki
Het goede nieuws luidt dat de kans klein is dat de EU vandaag uiteenvalt. Maar er is ook slecht nieuws. Recessie of op zijn best geringe groei, hoge werkloosheid, toenemende maatschappelijke ontevredenheid, egoïsme van lidstaten, een enorm democratisch tekort en gebrek aan een gedeelde visie op de toekomst - dat is het beeld van de EU dat uit het Presseurop-Forum naar voren komt.
De EU staat ongetwijfeld op een kruispunt en niemand weet wat er nu gaat gebeuren. Volgens Europarlementariër Danuta Hübner is het ergste voorbij; een revolutie is niet nodig en de burgers van de onder schulden gebukt gaande zuidelijke staten, die de drastische bezuinigingsmaatregelen moe zijn, moeten - net als de Polen in 1989 - op de tanden bijten en pijnlijke hervormingen accepteren zodat hun landen opnieuw een snelle groei gaan vertonen.
Het probleem is dat de aanbevelingen vanuit Brussel en de "trojka" (IMF-EU-ECB) feitelijk neerkomen op de bevrediging van de behoeften van de markt. "Minder markten, meer mensen", "richt niet langer Spaanse bedrijven te gronde", luidde de oproep van lezer ‘Spanishengeneer’.
Zij woorden weerklonken in het betoog van Miguel Angel Martínez Martínez, vicevoorzitter van het Europees Parlement, die benadrukte dat het noodzakelijk is het Europese sociale model, de welvaartstaat en het vertrouwen in de maatschappij weer te herstellen. Als dat niet gebeurt, zei hij, zal het Europese project de tand des tijds niet doorstaan. De Portugese afgevaardigde Rui Tavares maakte een grapje over de slechte conditie van de Europese democratie: "In tegenstelling tot in India zijn er slechts twee kasten in Europa: ambtenaren en bankiers."
En hoe zit het met de Europese burgers? Overweldigd door de problemen van het dagelijkse leven, zonder werk en zonder de steun van hun eigen regering, protesteren ze luidkeels in de straten van Europese steden. De verkiezingen voor het Europees Parlement van volgend jaar vormen voor de burgers een laatste kans om het heft in eigen hand te nemen en een begin te maken met een democratische transformatie van de EU die ertoe moet leiden dat de EU beter in hun behoeften voorziet. De klok tikt maar door en er resteert minder tijd dan men denkt.

Presseurop… stresseurop, losteurop, I love Europe

door Iulia Badea-Gueritée
Als ik in een paar woorden moest samenvatten wat mijn gemoedstoestand was tijdens ons eerste Presseurop-Forum in Brussel, dan zou ik een van onze genodigden, de Italiaanse journaliste Adriana Cerretelli (Il Sole 24 Ore), citeren: “Als je de leider bent van een Europees land, dan moet je wel openstaan voor andere meningen.”
Als je een leidende positie bekleedt binnen de Europese meertalige en internationale pers, zoals Presseurop, dan moet je wel openstaan voor anderen. Dat is wat wij tijdens onze marathonsessie hebben geprobeerd te bewijzen.
De debatten (over de crisis, burgerschap, federalisme, enzovoort) stonden open voor deelnemers die in meerdere of mindere mate eurosceptisch waren. De verdienste van de discussies was dat ze verder gingen dan wollig taalgebruik en niet bleven steken in het cliché ´dat alles goed gaat´, een cliché dat stevig verankerd is in het bewustzijn van de ‘homo europeus’. De EU is geen monument dat de grondleggers in marmer hebben uitgehouwen, maar een bijzondere smeltkroes van onze wensen, angsten en frustraties, die voortdurend uitdijt.
In 1986 kende Roemenië de woorden ´Europees´ en ´anti-Europees´ nog niet, zoals het deze nu kent! Het woordenboek van neologismen (van de Academie van de Socialistische Republiek Roemenië!), dat ik in 1986 tijdens de nationale olympiade voor taal en literatuur ontving, prijkt nog altijd op mijn Parijse bureau en herinnert me eraan dat wij nooit weten hoe de dingen zullen lopen.
Presseurop is een barometer die de Europese frustraties meet, maar ook de Europese successen. Dat wij in staat zijn geweest om van dit Brusselse experiment een succes te maken, dat komt omdat wij - samen met u, de lezer - tot veel meer in staat zijn.

Nieuwsbrief in het Nederlands

Forum.fr

door Emmanuelle Morau
Toen de dag van ons forum aanbrak, hing er een zwaar wolkendek boven Brussel. Maar niet alleen boven de Europese hoofdstad pakten zich donkere wolken samen. De avond ervoor, toen wij net onze eerste slok Belgisch bier namen, kregen we het nieuws te horen dat er [om technische redenen in verband met de uitzending van de debatten, red.] geen tolken zouden zijn. Daarom zouden alle debatten in het Engels worden gevoerd.

En hoewel ik mij bezield voelde door de Europese team spirit nu ik op het punt stond mijn eerste stappen in het hol van de EU-democratie te zetten, ging er op dat moment een patriottische huivering door mij heen.

Hoe kun je - in deze tijden van crisis - de voertaal van de ECB boven de officiële werktaal van het Europese Hof van Justitie stellen?

Waarom zou je - nu president Hollande zijn Europese huiswerk tamelijk goed doet vergeleken met het offensief van leerling Cameron - eerder zwichten voor de wind uit Stratford-upon-Avon dan voor de aanlokkelijke muziek van Gif-sur-Yvette [waar een aantal prestigieuze onderzoekscentra is gevestigd, red.]?

Het nieuws zette andere Franstalige en francofiele collega´s aan tot een radicaal besluit: als het Frans niet geaccepteerd werd aan de vergadertafel, dan zouden zij wegblijven. Toen ik - in het Frans - over de situatie werd geïnformeerd, moest ik tot mijn verrassing vaststellen dat ik die houding enigszins bekrompen vond. En opeens hoorde ik weer de echo van de debatten in Parijs over de invoering van het Engels als tweede taal op de Franse universiteiten.

Aan het eind van de dag kwam de zon weer tevoorschijn. En in mijn oren weerklonk een ander deuntje. Dat van de lezers die helemaal uit Griekenland, Spanje, Portugal en Frankrijk waren gekomen om ideeën uit te wisselen, oplossingen te onderzoeken, standpunten uit te leggen en - uiteindelijk - aan te tonen dat Engels niet alleen de taal van Frankfurt is, maar in feite ook heel geschikt is om woede en meningsverschillen in uit te drukken.

Brussel, de stad van Presseurop

door Martina Buláková
Ik heb amper de tijd gehad om mijn boek open te slaan, of de trein heeft het landschap tussen Frankrijk en België al op een verbijsterende snelheid doorkruist. De zondagse rust die op het station Brussel-Zuid heerst, maakt mij onmiddellijk weer kalm. Is het Belgische spoorwegpersoneel soms al een week in staking? De slaperige stad opent haar armen en biedt mij een fris plattelandsbriesje en een biertje op een zonnig terras.
Alles lijkt zich in slow motion af te spelen, als in een droom. Niemand haast zich. En toch gebeurt er van alles. Brussel is de stad met de grootste concentratie journalisten in Europa, hoor ik iemand zeggen. Ik weet niet meer in welke taal, want in Brussel worden alle talen gesproken. Frans, Vlaams, Engels, Italiaans, Slowaaks, Portugees.
Het is de stad van Presseurop! Ik dacht bij mezelf, en daarin ben ik niet de enige: “Waarom verplaatsen we onze redactie niet naar Brussel? Het is leuk hier.” Dat zei ook mijn Roemeense collega, die in het café van het Europees Parlement met een landgenoot in gesprek is om erachter te komen wat Lady Ashton, de onzichtbare vrouw van de Europese diplomatie, nu eigenlijk precies doet.
Wij komen uit alle uithoeken van Europa, maar toch zijn we in Brussel geen buitenstaanders, want hier is iedereen immers een expat. Bij het luide kabaal van Europa voegen zich de harde stemmen van jonge Turken die op het Luxemburgplein protesteren. Wat ze eisen, is persvrijheid en het aftreden van Erdoğan. Laten wij hen op een rustige manier steunen, voordat we de trein weer instappen en ons boek gaan uitlezen.

Het bezuinigingsbeleid van dichtbij

door Charlie Hamilton

Vanuit de comfortabele Brusselse cocon is het moeilijk te beoordelen wat een jeugdwerkloosheid van 58 procent werkelijk betekent.
Volgens de laatste schattingen is Griekenland nu op dit niveau aanbeland, dat een verlammend effect heeft op het land.
Een van de belangrijkste wapenfeiten van het Presseurop-Forum was dat het Europees Parlement met die realiteit werd geconfronteerd.
Ondanks een eindeloze reeks van nieuwsberichten, foto's en televisiereportages waarin de benarde positie van Griekse werkzoekenden uitgebreid in beeld wordt gebracht, krijg je de realiteit pas scherp op je netvlies wanneer je haar recht in de ogen kijkt.
Daarom was het zo belangrijk dat Constantinos Papadakis, een Griekse Presseurop-lezer, de Duitse Europarlementariër Gabriele Zimmer en anderen uit eigen ervaring vertelde hoe het leven in zijn land door de bezuinigingen wordt gesmoord.
De EU geeft miljarden euro's uit om de schuldencrisis te bestrijden, maar ziet zich gesteld voor een nog grotere uitdaging die niet alleen met geld kan worden opgelost: verbinding zoeken met de Europese burgers.
Grote indruk maakten krantenkoppen waarin de trojka als "weerzinwekkend" werd betiteld; deze koppen werden geciteerd door de Spaanse Europarlementariër Miguel Angel Martínez Martínez, vicevoorzitter van de Paritaire Parlementaire Vergadering ACS-EU. Hetzelfde gold voor de uitspraak van mevrouw Zimmer dat als de jeugdwerkloosheid niet wordt beteugeld, dit de doodsteek voor de EU zal betekenen.
De fundamentele boodschap van alle gespreksdeelnemers in het Altiero Spinelli-gebouw luidde dat de crisis de publieke opinie prikkelt en ervoor zorgt dat de bevolking zich afkeert van het idee van Europese eenwording.
Nu de werkloosheid in Griekenland en in heel Europa blijft toenemen, raakt het doel van Europese eenheid in wezen steeds verder uit het zicht.

Geen reden tot zorg

door Gabriele Crescente

Ik was in de aanloop naar het forum een beetje ongerust; het was namelijk de eerste keer dat we zo'n evenement hadden georganiseerd en we wisten niet goed wat te verwachten, omdat er geen voorbeelden voorhanden waren.
Zou het allemaal te lief en aardig worden, zonder echte confrontatie, gelet op de institutionele setting van het Europees Parlement? Of zou er juist een akelige botsing plaatsvinden tussen conflicterende visies op Europa, zoals we zo vaak hebben gezien sinds de crisis van kwaad tot erger ging?
En hoe zou het gaan met onze lezers die te gast waren? Zouden zij zich op hun gemak voelen naast de vicevoorzitters van het Europees Parlement en enkele grote namen van de pers in de EU? Als ik in hun schoenen zou staan, had het mij niet verbaasd als ik al hakkelend mijn standpunten uiteen zou zetten.
Maar mijn zorgen bleken ongegrond. De debatten begonnen op een hartelijke maar assertieve toon, net zoals doorgaans in het lezerscommentaar van de Presseurop-website het geval is, en ontspoorden geen enkele maal. Er waren momenten dat de sprekers lijnrecht tegenover elkaar stonden, maar er was nooit sprake van bitterheid. Onze lezers kwamen met uitermate boeiende inzichten en waren niet bang om met hun meer gekwalificeerde opponenten in discussie te gaan. Des te meer een bewijs dat de Europese burgers het verdienen vaker een microfoon in handen te krijgen.

Monsters en mensen

door Katja Petrovic

Voor mij was dit de eerste kennismaking met ´het monster van Brussel´, en toen ik het Europees Parlement zag, kreeg ik inderdaad het gevoel dat het me zou verslinden. Net als tijdens een bezoek aan de Sagrada Familia in Barcelona moest ik denken aan de nederigheid van slakken, die Francis Ponge, de dichter van het alledaagse, vroeger al bezong. Slakken nemen hun huisje overal mee naartoe, zodat ze zich er ieder moment in kunnen terugtrekken. Toch verdient het monster ook mijn respect, want er is een flinke dosis moed voor nodig als je grenzen wilt afbreken en een project op je neemt dat krachten vereist die veel verder gaan dan waartoe een enkeling in staat is.

Dat is trouwens ook de reden waarom de burgers van Europa bij de komende Europese verkiezingen niet voor individuele kandidaten zullen stemmen, maar voor grote fracties, die allemaal zijn samengesteld uit meerdere partijen van linkse, rechtse of liberale signatuur. Natuurlijk moeten de Europeanen in hun eigen land ook kiezen tussen verschillende partijen, maar burgers die zich goed informeren, weten wie er bovenaan de lijst staan, en zij zullen eerder voor of tegen een bepaalde persoon stemmen, dan voor of tegen een bepaalde ideologie.

Dat maakt de verkiezingscampagne voor de Europese verkiezingen in 2014 er alleen maar ingewikkelder op. Hoe kan de Europese Unie, die in crisis verkeert, de burger nog boeien? De voorzitter van de Commissie cultuur en onderwijs van het Europees Parlement, Doris Pack, gaf mij een steekhoudend antwoord op die vraag. "De Europese Unie speelt zich niet af in Brussel, maar daar waar de mensen zijn", benadrukte zij. "En daarom heeft de Unie ambassadeurs nodig uit culturele kringen en uit de civiele samenleving die zich inzetten voor de Europese zaak, zoals regisseurs, schrijvers, onderwijzers en lokale volksvertegenwoordigers."

Opeens kreeg het monster van Brussel een sympathiek gezicht. Het is goed om te weten dat er binnen het Brusselse fort mensen zijn die het contact met de buitenwereld niet verliezen.

Geef lezers meer het woord!

door Judith Sinnige

Op 4 juni hebben zes lezers van Presseurop live gedebatteerd met Europese parlementariërs en journalisten. Deze ontmoeting was ongebruikelijk, we kunnen zelfs stellen dat het een evenement was dat geen precedent had. “Participatieve journalistiek” of “burgerjournalistiek” heeft dan wel zijn intrede gedaan in online journalistiek, maar echte ontmoetingen doen zich nog zelden voor.
Juist dankzij onze lezers en honderden andere lezers die op onze artikelen reageren, is onze website een echt ‘forum’ geworden op het gebied van Europees nieuws en de toekomst van de EU. Deze lezers, die zich normaal gesproken ‘verborgen’ houden achter pseudoniemen als “spanishengineer” of “continental drift”, laten soms felle en provocerende reacties achter. Ze voeden daarmee de discussies en laten deze virtuele ontmoetingsplek leven. Dit was precies het doel van Presseurop toen de site werd gelanceerd in 2009. Tot nog toe waren de lezers onzichtbaar achter hun computers, iPads of andere apparaten, ook al vormen ze een belangrijk element van Presseurop.

Het succes van de debatten en de inbreng van onze lezers op 4 juni - ook al hadden sommigen nog nooit in het openbaar het woord genomen en was Engels niet hun moedertaal - laat zien dat er een echte behoefte bestaat aan een directe dialoog tussen burgers en journalisten aan de ene kant, en Europese politici aan de andere.
Dit ‘live’ forum laat ook zien dat de Europese burgers de behoefte hebben aan de uitwisseling van gedachten en dat traditionele media of nieuwssites alleen niet in deze behoefte kunnen voorzien. Deze media spelen weliswaar een belangrijke rol maar kunnen niet de plaats innemen van echte ontmoetingen. Laten we daarom hopen dat dit forum gevolgd zal worden door vele andere ontmoetingen, door Presseurop maar ook door anderen!

Een dag in het huis van Europa

door Cristina Pombo

’s Morgens vroeg werd ik wakker met een licht ongemakkelijk gevoel: die dag zou ik het schouwspel van de Europese democratie ontdekken, en een paar van zijn spelers, de Europarlementariërs. Ook zou ik een paar van de meest trouwe lezers ontmoeten wiens verhitte discussies Presseurop doen leven en een paar journalisten wiens artikelen het Europese project gestalte geven. Voor iemand als mijzelf, die dagelijks over Europa leest, schrijft en inspiratie uit Europa opdoet, is dat niet niks!
Toen ik uit de taxi stapte op het Luxemburgplein, viel mijn blik op dat glazen gebouw waar de belangrijkste besluiten voor de toekomst van het Europese continent genomen worden, dit continent dat helaas een turbulente tijd doormaakt.
Presseurop had ons allemaal bijeengebracht in Brussel om juist te discussiëren over de toekomst van Europa, de bezuinigingen, en de rol van de Europese instellingen en van de EU-burgers.
Het doel was dus duidelijk en is, volgens mij, gehaald: het bewerkstelligen van een grensoverschrijdende discussie, een paneuropees debat dat fundamenteel is voor het begrip van de burgers.
Over dit punt waren alle sprekers van het Presseurop-Forum het eens: het is onontbeerlijk de Europese burgers de democratische instrumenten die ze tot hun beschikking hebben, ten volle benutten en hun burgerplicht in 2014 uitvoeren. Ze moeten weten op wie ze kunnen stemmen, wat ze van Europa verwachten,en andersom, ook wat Europa van hun mag verwachten.
Op deze dag heb ik verschillende uitspraken gehoord die de hele avond in mijn hoofd bleven rondhangen. Woorden die uitdrukking geven aan de angsten en hopen van iedereen die samen met ons, al was het maar voor een paar uur, de sprit van de EU trachtten te redden, de EU die het niet verdient te verdwijnen.
Als er geen toekomst meer zou zijn voor de komende generaties, als ze zich niet meer thuis zouden voelen in de EU, dan zou dat het einde betekenen”, zei Europarlementariër Gabriele Zimmer. Dat is nu juist wat we ten koste van alles moeten zien te voorkomen.

Een Europees sprookje

door Sergio Cebrián

In de boekhandel van het Europees Parlement heb ik voor mijn zoon een mooi boek gekocht getiteld Little Europeans. Wat een goed idee, zei ik bij mezelf, om jonge mensen te leren Europeaan te worden zonder alle vooroordelen. Ik opende het boek op de bladzijde over Spanje. Daar stond dat Spaanse meisjes tot na middernacht dansen en zingen. Wat een onverantwoordelijke ouders hebben zij, dacht ik toen. Zucht: als Brussel, wat het hart van een Europa van "eenheid in verscheidenheid" zou moeten vormen, het koninkrijk van de vooroordelen blijft, dan zijn we er slecht aan toe. Moeten we in deze typering een oud historisch en cultureel cliché zien? Het resultaat van een slecht marketingbeleid? Een neveneffect van ons falen op macro-economisch niveau? Een overduidelijke biologische en genetische bestemming? Of de harde realiteit?
Verzonken in mijn nutteloze overpeinzingen en verwarmd door de zon op het Luxemburgplein, die het menselijke antwoord van Brussel vormt op het kolossale kille glazen parlementsgebouw, moest ik denken aan de stand in de hal van dat gebouw waar nog een ander evenement voor diezelfde dag werd aangekondigd: de promotie, met trommels en trompetten, van iets wat Marca España werd genoemd. Natuurlijk, de Spaanse regering organiseerde een mondain feestje om de Europese afgevaardigden en vaste bezoekers van Brussel ervan te overtuigen dat ons land het qua investeringen en solvabiliteit uitstekend doet.
Beide gebeurtenissen leken me volledig met elkaar in strijd. Ik vroeg me af: begon het grote Europese misverstand in dat boekje voor jonge Europeanen en zal het in dat officiële feest eindigen? In het Parlement en zijn immense gangen als van een luchthaven deed het gehaaste ritme van mensen die komen en gaan, me voor enkele ogenblikken de Europese malaise vergeten.
Die dag hebben wij Europese afgevaardigden, journalisten, deskundigen en onze lezers uitgenodigd. Aan deze laatsten moet ik denken. Als we een Europese demos tot stand willen brengen en als het gebouw waar we te gast zijn, dat wil representeren, is dit voor de burgers de uitgelezen plek om rechtstreeks, oog in oog, met hun vertegenwoordigers van gedachten te wisselen. Die dag had ik het gevoel dat mijn werk, ondanks alles, toch nut had.

Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Ondersteun de onafhankelijke Europese journalistiek.

De Europese democratie heeft onafhankelijke media nodig. Voxeurop heeft u nodig. Sluit u bij ons aan!