Kies een taal
Eindelijk is dan toch de aap uit de mouw gekomen: het hulpplan klopte vanaf het begin van geen kant. Dit plan heeft desastreuze gevolgen gehad. Het moest Griekenland ‘redden’, maar eigenlijk ging het om de euro en daarbij werd Griekenland opgeofferd. Wie dat zegt? Niet de eerste de beste, namelijk een van de drie leden van de trojka (ECB, EU en IMF): het Internationaal Monetair Fonds. Het IMF levert kritiek op zijn partners, op zichzelf én op de Griekse regering. Allemaal stevenden ze af op een catastrofe met als enige motief dat de andere [landen van de eurozone] daardoor tijd zouden winnen.
Het rapport van het IMF dat op 5 juni werd gepubliceerd, is een slag in het gezicht van het ‘reddingsbeleid’, maar vooral van ‘Europa’ - dat wil zeggen Duitsland - en ook van de toenmalige Griekse regering, die werd geleid door [de socialist Giorgos] Papandreou, de ondertekenaar van het eerste memorandum.
Een dodelijk recept
Niet alleen heeft de aanpak van [de schuldeisers] een verwoestende uitwerking, maar zij wekken tevens de indruk dat ze de Griekse crisis willen gebruiken om de eurozone te beschermen en uiteindelijk te reorganiseren, ten koste van Griekenland.
Het rapport is hoogst irritant: het IMF geeft de fouten toe, maar neemt daarvoor niet de verantwoordelijkheid. Het IMF doet op de meest officiële manier uit de doeken wat de redenen voor de gehanteerde aanpak waren, maar legt niet uit hoe we deze tragedie te lijf kunnen gaan nu de begane fouten zijn erkend. Deze tragedie houdt het hele land in haar greep en is niet te wijten aan de schulden maar aan het reddingsplan. Dat alles getuigt van een ongelooflijk cynisme...
En vanzelfsprekend heeft dit ook onherstelbare gevolgen voor het imago van de Griekse politieke klasse, die het hulpplan steunde en als het enige redmiddel presenteerde. Hierdoor werd Griekenland zo goed en zo kwaad als het ging gedwongen dit dodelijke recept te omarmen, met zijn redding als alibi. Maar die redding liep uit op een ramp, zoals het IMF heeft toegegeven.
Een erbarmelijke vorm van chantage
De politici hebben niet voor de belangen van het land geknokt, maar de gemakkelijke weg gekozen en zich uitsluitend om het behoud van hun macht bekommerd. Ze zijn bezweken voor een erbarmelijke vorm van chantage en waren bereid het kleine beetje soevereiniteit dat het land nog restte, op te geven.
Als de Griekse regering ook maar een greintje respect heeft voor het woord “Grieks” en voor het woord “regering”, mag zij niet de ogen sluiten voor de recente onthulling van het IMF.
Ditmaal moet zij antwoord geven op de volgende vraag: is het mogelijk dat een van de drie leden van de internationale club die economische controle over het land uitoefent, op dezelfde voet verdergaat zonder dat [de Griekse regering] met een reactie komt? Wellicht is dit rapport daarom opgesteld en gepubliceerd: om Athene de kracht te geven het tot nu toe gevolgde traject in twijfel te trekken - of misschien niet. Hoe het ook zij, het is naïef te denken dat ze “zich plotseling van hun fout bewust zijn geworden”.
Griekenland moet in actie komen
Griekenland moet eindelijk in actie komen. Waar wacht het nog op? En als het land nu niets doet, wanneer dan wel? En allen die beweerden dat deze oplossing de ‘redding’ van het land betekende of dat Griekenland zelf verantwoordelijk is voor de ellende waarin het verzeild is geraakt en dat de Grieken nu op de blaren moeten zitten, dienen hun standpunt te herzien.
De schuldeisers hebben kritisch naar zichzelf gekeken. Laten hun medestanders nu hetzelfde doen… En laten we samen onderzoeken hoe we met behulp van deze schokkende inzichten de catastrofe die ons als redding werd voorgespiegeld, een halt kunnen toeroepen. Ook al is het veel te laat: Griekenland zijn nu alle wapens uit handen geslagen. Door zijn eigen schuld.
