Kies een taal
Er wordt de Europese Unie vaak verweten een « soft power » te zijn, zonder ruggengraat die niet in staat is om naar buiten te treden met een geloofwaardig en efficiënt buitenlandbeleid onder andere door zijn verdeeldheid. Maar terwijl de Unie misschien moeite heeft zich op het wereldtoneel te laten gelden, oefent zij in de omliggende regio’s een aantrekkingskracht uit die soms onweerstaanbaar voorkomt. Het bewijs hiervoor is onlangs weer geleverd: in Moldavië hebben de kiezers voor het overgrote deel hun stem uitgebracht op pro-Europese partijen tijdens de laatste verkiezingen op 29 juli waarbij de oppositie ternauwernood een overwinning in de wacht sleepte. Als de oppositiepartijen een regering weten te vormen (hetgeen nog niet in kannen in kruiken is omdat de Communistische partij verreweg de grootste partij blijft) zou Moldavië binnenkort het lidmaatschap van de Europese Unie kunnen aanvragen.
Ook IJsland, die een zware klap heeft gehad van de economische crisis, heeft na lang aarzelen de pragmatische keuze gemaakt om zijn toevlucht te nemen tot de Unie. Op 23 juli heeft IJsland de toetreding aangevraagd, hetgeen met enthousiasme is onthaald in Brussel en in andere Europese hoofdsteden. Door dit enthousiasme zagen diplomaten zich genoodzaakt om andere kandidaat-lidstaten (met name Balkanlanden) gerust te stellen betreffende de vooruitgang van hun toetredingsdossier dat nu wellicht in een versnellingsfase zou kunnen komen. Ter gelegenheid van de verjaardag van het federaal pact heeft een groep Zwitserse intellectuelen, samengebracht in de Club Helvétique een oproep gedaan tot toetreding van Zwiterserland tot de de Europese Unie die de Zwitserse krant Le Temps in zijn kolommen heeft opgenomen. Zo ziet men dat de zogenaamde “soft power” die door sommigen wordt gehekeld, soms heel wat efficiënter uitpakt dan een verkeerd aangewende “hard power”.
