Kies een taal
Het lijkt wel een langzame implosie. Van alle kanten "zijn er centrifugekrachten met een vernietigend effect aan het werk", constateerde de Oostenrijkse krant Die Presse vorige week. De Duitsers willen niet betalen voor de Grieken. Frankrijk weet niet meer hoe ze de motor die ze samen met Duitsland vormt, aan de praat moet houden. Spanje en Italië dragen niet langer bij aan het leven van de Unie nu ook zij onderworpen zijn aan een streng bezuinigingsbeleid. De Verenigde Staten maken zich zorgen en lezen de les aan die ongedisciplineerde Europeanen. En in de marge van de crisis dansen de Hongaren en Slowaken hun "persverse tango", om de Hongaarse krant Népszabadság te citeren, van etnische en territoriale eisen.
Maar de Europese Unie is meer dan de som van haar lidstaten. Ook de instellingen, Commissie en Europese Raad voorop, spelen een rol, vooral nu historische grenzen dreigen te vervagen. Van de voorzitter van de Commissie, José Manuel Barroso horen we echter al een paar maanden niets meer, blijkbaar kan hij het project Europa geen nieuwe impuls geven. En Herman Van Rompuy, voorzitter van de Europese Raad lijkt niet in staat de landen op hun verantwoordelijkheden te wijzen.
Toegegeven, de taak die de vertegenwoordigers van het gemeenschappelijk beleid van de EU hebben, is niet eenvoudig aangezien de staten hun eigen plan trekken. De twee ideeën die deze week door de commissarissen voor de Interne Markt, Michel Barnieren voor Milieu, Connie Hedegaard, gelanceerd worden, zijn daar een goed voorbeeld van. De eerste stelde voor een belasting voor banken te gaan heffen waarmee reddingsfondsen kunnen worden opgericht waarop de banken in tijden van crisis een beroep kunnen doen. Geconfronteerd met de tegenstand van het Verenigd Koninkrijk, en in mindere mate Frankrijk, is hij er niet zeker van of de discussie nog zal worden voortgezet.
Het voorstel om de uitstoot van broeikasgassen tussen nu en 2020 terug te dringen met 30% in plaats van 20% werd onmiddellijk van tafel geveegd door Frankrijk en Duitsland. Het ontwikkelen van een milieuvriendelijk beleid en een nieuw economisch model zou de gelegenheid bij uitstek zijn geweest om de Europese energiebronnen weldoordacht aan te wenden en nieuwe groeimogelijkheden te scheppen. Dit zou één van de laatste gebieden zijn geweest waarin Europa op wereldschaal een leidende rol had kunnen spelen, maar die ambitie lijkt nu ook te zijn verdwenen. Het lijkt wel een langzame implosie. Wie kan het tij keren? Eric Maurice
