Kies een taal
Sara en Kiko zijn net geland in Glasgow. Zij is 27 jaar en hij 29. Sara is net haar werk kwijt. "Mijn vriend was werkloos en ikzelf had niet de baan van mijn dromen. We wilden Engels leren. En omdat we geen verplichtingen hadden zijn we naar Glasgow [Schotland] vertrokken". Leire en Mario wachten hier op ze. Ze zijn beiden Spaans en zijn een jaar geleden in deze stad komen wonen om te werken, Engels te leren en hun studie voort te zetten.
De jongste Europese generaties profiteren van het Leonardo da Vinci-programma, of vergelijkbare beurzen om een eerste baan in het buitenland te krijgen. Luzía vertrouwt ons toe dat ze naar Milaan is gekomen voor de liefde, maar met een Faro-beurs in het kader van het Leonardo da Vinci-programma. Dat was om te werken aan een project voor een toeristische stadsgids op internet : "Toen ik klaar was met mijn studie, leek het me niets om definitief in mijn geboortestad te gaan wonen, zelfs als ik dat later wel leuk zou vinden. Ik wilde ook geen vast werk zoeken en ik verwachtte niet dat ik mijn droombaan zou vinden. En bovendien, als je jong bent en je geen serieuze verplichtingen hebt, vind ik dat je moet reizen, met andere mensen en andere gewoontes kennis maken, als verrijking van jezelf. Wat mij betreft is dat een belangrijk deel van mijn persoonlijke ontwikkeling".
María heeft gekozen voor Parijs. Ze komt uit Córdoba. Als studente met een beurs in Madrid kreeg ze maar 300 euro per maand. Omdat ze geen werk vond dat beter betaalde, heeft ze een Argo-beurs aangevraagd, die wordt uitgegeven door het Spaanse ministerie voor Wetenschap en Innovatie in het kader van het Da Vinci-programma. Ze heeft zes maanden in de Franse hoofdstad gewerkt en besloot om te blijven. Sinds januari stuurt ze haar CV onophoudelijk naar bedrijven om zich definitief in Frankrijk te kunnen vestigen : "Hier is de situatie wat beter dan in Spanje, de crisis is niet zo duidelijk zichtbaar. Maar het is evengoed moeilijk om werk te vinden”. María zet haar moedertaal in en neemt contact op met bedrijven op zoek naar mensen die vloeiend Spaans spreken. Zij maakt deel uit van de generatie die profiteert van het Europees burgerschap en die haar geluk beproeft in andere landen die onder bescherming staan van de Unie. Een Unie waarin het gemakkelijk is geworden om te reizen, kopen, studeren en, waarom niet, te werken.
Net als Sara, Kiko, Luzía, Leire of Mario zijn er duizenden jongeren die hun geluk zoeken in Europa om door te leren of zich te ontplooien, maar ze vergeten hun eigen land niet, waarnaar ze later willen terugkeren. "Als alles goed gaat en we snel werk vinden, willen we hier een tijdje blijven. We stellen geen retourdatum vast, maar we hopen dat die nog lange tijd op zich laat wachten. Dat betekent dat we het hier goed hebben en gelukkig zijn", vertellen Sara en Kiko.
"Het werk daar is niet alles. Er zijn geen vacatures. Ik ken veel mensen die werkloos zijn, en degenen die werken hebben minder goede arbeidsvoorwaarden dan een paar jaar geleden. Werkloosheid is aan de orde van de dag. Ik denk dat de crisis plotseling is opgekomen in Spanje, maar dat de oplossing daarentegen op zich zal laten wachten en bijna onopgemerkt voorbij zal gaan", geeft Sara toe. Luzía is niet veel optimistischer: "Het gaat slecht met de werkgelegenheid in Spanje, vooral voor jongeren die geen fatsoenlijke contracten en geen enkele garantie voor de langere termijn krijgen. Voor oudere mensen is het nog erger, ze komen op straat te staan zonder zich, zoals wij op onze leeftijd, te kunnen omscholen. Maar in Italië is de situatie echt niet veel beter".
Oog in oog met de moeilijke economische situatie die in Spanje heerst, zien deze jongeren in Italië, Frankrijk of het Verenigd-Koninkrijk een middel om zich beroepservaring op te doen en nieuwe talen te leren. Dat is een kans, nu de wereldeconomie zich in een periode van laagconjunctuur bevindt. Maar ze zijn gemotiveerd, ze gaan liever niet ver weg van huis met de armen over elkaar zitten afwachten. Met in het achterhoofd dat ze altijd kunnen teruggaan...
Beatriz Bistué Garcès
