Wybierz język
Irlandczycy głosowali w końcu na „tak”, Polska również się zgodziła. Kiedy Czechy komplikują sprawę traktatu lizbońskiego, który wprowadzi nową konstytucję dla Europy, kontynent wydaje się pogrążać w stagnacji.
Nikt nie ma genialnych pomysłów na rozwiązanie problemów. Ale jak długo trzeba czekać, aby coś się wydarzyło? Niemcy, oceniając prawdopodobieństwo czegoś, co ma się niby wydarzyć i na co wiecznie się czeka, powiadają: mógłbym czekać, aż moja skóra stanie się czarna! („Warten bist du schwarz bist”).
Europa może się poszczycić nieprzebranym bogactwem idiomów na takie właśnie okazje. Hiszpanie i Francuzi są tu niezwykle pesymistyczni, to, czego się wygląda, nadejdzie, kiedy żaby zapuszczą włosy („cuando las ranas críen pelo”) lub kiedy kurczakom wyrosną zęby („quand les poules auront des dents”).
Brytyjczycy i Włosi cierpliwie czekają, aż świnie („when pigs fly”) lub osły („aspettare che gli asini volino”) zaczną latać. Rosjanie nasłuchują, kiedy rak zagwiżdże w górach („когда рак на горе свистнет”). Polacy przyglądają się swym wspaniałym dłoniom (w końcu to z ich kraju pochodzi Chopin), czy aby kaktus na nich nie wyrasta.
Możesz również trzymać kciuki i czekać na dzień „nieistniejącego świętego”: We Francji jest to Saint Glinglin. Pochodzenie tego wyrażenia nie jest jasne, prawdopodobnie związane jest z dźwiękiem dzwonów. Istnieje również niemiecki Sankt Nimmerleinstag, portugalski dia de São Nunca i swojski polski Święty Nigdy. Tak więc czy czeskie „tak” dla Lizbony nadejdzie, kiedy na niebie pojawi się niebieski Księżyc („once in a blue Moon”)?
Fernando Navarro Sordo, Nabeelah Shabbir.
