Wybierz język
„Imigracja nie powoduje bezrobocia,” obwieszcza nagłówek w The Independent, w ten sposób reasumując wnioski z raportu Narodowego Instytutu Badań Gospodarczych i Społecznych, który zaprzecza twierdzeniom, jakoby napływ cudzoziemców do Wielkiej Brytanii miał powodować bezrobocie wśród pracowników urodzonych na Wyspach. Według raportu między jednym a drugim „nie ma związku” – nawet teraz, gdy Zjednoczone Królestwo boryka się z najgorszą recesją od kilku pokoleń:
... imigracja odgrywa rolę gospodarczego bodźca, podwyższa całkowity poziom zatrudnienia i w porównaniu z sytuacją, gdy imigracji nie ma, zmniejsza liczbę pobierających zasiłki.
Z kolei we Włoszech, jak zauważa La Stampa, po trzech latach spadków spowodowanych przez kryzys gospodarczy liczba zatrudnionych zaczęła się zwiększać. Ostatnie dane z Narodowego Instytutu Statystyczneg (ISTAT) wskazują na to, że liczba miejsc pracy w tym kraju wzrosła w trzecim kwartale 2011 r. o 39 000. Zatrudnienie wśród imigrantów, których ostatnio z każdym rokiem jest więcej, także szło w górę, choć w wolniejszym tempie – 120 000 miejsc pracy w porównaniu z 167,000 w drugim kwartale 2011 r.
„Czy jest to pozytywnym sygnałem postępującego wychodzenia z kryzysu?”, zapytuje socjolog Luca Ricolfi na łamach turyńskiego dziennika:
Obawiam się, że niestety nie. […] Dzieje się natomiast coś nowego: po latach kryzysu Włosi zaczynają zdawać sobie sprawę z tego, że nie stać ich już na wcześniejszą emeryturę, że nie mogą wybierać tylko najlepszych prac i że muszą przetrwać w oczekiwaniu pomyślniejszych czasów. Nie widzimy jeszcze bezpośredniej konkurencji, ale [pracodawcy] reagują na kryzys obniżaniem popytu na pracowników z zagranicy, bazują też na tym, że już zatrudnieni nie porzucą swoich dotychczasowych miejsc pracy. […] Niepowstrzymany, jak się wydawało, wzrost zatrudnienia cudzoziemców zdaje się zwalniać, jeśli nie wręcz ustawać.
Ale kryzys skłania także coraz większą liczbę bezrobotnych Włochów do zaniechania poszukiwania pracy, zauważa Corriere della Sera, która cytuje dane Eurostatu dotyczące pracujących w niepełnym wymiarze oraz osób potencjalnie aktywnych na rynku pracy. 2,7 milionów Włochów, z całkowitej liczby 8,2 milionów, czyli proporcjonalnie najwięcej w UE, nie pracuje i nie stara się o pracę. Jedyne kraje, w których pesymizm związany z możliwością znalezienia pracy nie jest wręcz obezwładniający to Niemcy, Francja i Belgia.
