Wybierz język
„Jak długo jeszcze?”, zastanawia się Die Zeit w podpisie do zdjęcia Angeli Merkel, która nie ma już zbyt wielu przyjaciół w Europie i szykuje się do kolejnej wyborczej porażki przy okazji głosowania w Nadrenii Północnej-Westfalii 13 maja. Opinii redaktora naczelnego Bernda Ulricha, że prawie wszyscy niemieccy kanclerze zbytnio odwlekali swoje odejście, towarzyszy sformułowane przezeń podsumowanie lat rządów Merkel.
Ta prosta i niemająca wielkiego krasomówczego doświadczenia protestantka urodzona w NRD znalazła się w końcu w harmonii ze wszystkimi Niemcami, zwłaszcza tymi z Zachodu, których uznawała za „zepsutych, nieco tchórzliwych i leniwych". Oni z kolei się „zmerkelizowali", otaczając prawdziwym kultem jej rzekome słabości – prostotę i brak splendoru. I to kryzys euro był, według Ulricha, punktem kulminacyjnym tej transformacji:
W 2005 r. Merkel myślała, że musi dać Niemcom nowy impuls. Obecnie musi przekonywać swoich wyborców do udzielenia pomocy innym, zachowania zimnej krwi, a przede wszystkim do tego, aby nadal grzecznie oddawali się gorliwej konsumpcji. Jej polityka zupełnie zmieniła kierunek. Czy zatem zakończyła już swoją misję w Niemczech; czy wyemigrowała do Europy? […] Bez niemieckiej normalności, chronionej przez tę ultranormalną kanclerz, Europa już dawno pogrążyłaby się w chaosie.
Newsletter w języku polskim
Nie wyobrażając sobie bynajmniej bliskiego upadku pani kanclerz, Ulrich konkluduje:
Być może niemiecka Merkel ma już za sobą swój punkt kulminacyjny, gdy tymczasem europejska Merkel jest obecnie w zenicie. Być może nie potrzebujemy jej już u siebie, lecz raczej w Europie. […] Ona ma dopiero 57 lat. Jest to więc kobieta polityk z przyszłością. Pozostaje tylko pytanie: gdzie?.
