Kies een taal
Terwijl in sommige media aanvankelijk werd gesuggereerd dat Frankrijk slechts luchtaanvallen uitvoerde om de moslimterroristen in Mali een halt toe te roepen, begint nu een realistischer beeld door te dringen. Zoals de VRT schrijft, worden er wel degelijk Franse troepen ingezet voor een grondoorlog. Het foutieve beeld van een 'klinische' oorlog wordt langzaamaan bijgezet, en de vraag welke steun andere Europese landen zouden moeten geven, dringt zich steeds meer op.
Frankrijk heeft wel de morele en wettelijke steun van de VN-veiligheidsraad (zelfs Rusland en China hebben ingestemd), maar kan tot nu toe slechts op weinig materiële steun rekenen. Tot op heden hebben slechts Groot-Brittannië, België en Denemarken logistieke steun gegeven, maar van troepen is geen sprake. Wel heeft Catherine Ashton, chef EU-buitenlandbeleid, aangekondigd dat de Europese trainingsmissie EUTM uitgebreider zal zijn dan aanvankelijk gepland (500 trainers) en eerder (op 12 februari) van start zal gaan, schrijft Le Monde De krant schrijft verder:
De Europese steun heeft koudwatervrees, zoals president François Hollande dinsdag in Berlijn heeft kunnen vaststellen. Parijs wordt overstelpt met beloftes, maar wacht nog steeds op militaire toezeggingen van zijn Europese partners [...]De lidstaten spelen verstoppertje in Brussel. Veel van hen interesseren zich niet voor de situatie in de Sahel, ook nu deze regio wordt gezien als een van de grootste terroristische haarden ter wereld. Er blijft wantrouwend tegen het Franse beleid in deze regio worden aangekeken. En het 'op eigen houtje' handelen van Hollande valt niet in goede aarde. Frankrijk is overigens een van de weinige EU-landen waar een president in een paar uur een oorlog kan ontketenen.
Volgens Gérard Errara, voormalig Frans ambassadeur in het Verenigd Koninkrijk, kan Europa tegenwoordig niet meer om militair ingrijpen heen. In de Financial Times schrijft hij:
Mali zou een wake-up call moeten zijn voor alle Europeanen die soft power als het enige instrument zien voor het EU-buitenlandbeleid, en militair ingrijpen aan de VS overlaten. Helaas zit de wereld zo niet in elkaar. Als de Europeanen serieus genomen willen worden in plaats van de VS de last te laten dragen om Mars te spelen terwijl zij zelf Venus spelen, dan moeten ze gebruik maken van de instrumenten die ze tot hun beschikking hebben, waaronder desnoods dwangmaatregelen om de Europese belangen te verdedigen.
In The Spectator schrijft David Blackburn, zonder direct een lans te breken voor een breder Europees militair ingrijpen, dat Mali wel degelijk een "Europese zorg" is, zowel op economisch als humanitair gebied:
Mali wordt gezien als een veiligheidsprobleem. In EU-documenten over voedselgebrek en etnische en religieuze opstanden in de Sahel wordt gewezen op de gevolgen van humanitaire crises (en mensenrechtenschendingen) [...] Ook vormt Mali een bedreiging voor een paar vitale economische Europese belangen. De nabijheid van olieproducerende landen (Algerije, Libië en Nigeria) speelt duidelijk een rol, vooral omdat elk van deze landen op hun grondgebied strijd voeren tegen interne islamitische elementen die in contact lijken te staan met rebellen in Mali. Het doet misschien denken aan een linkse samenzweringstheorie om buitenlandbleid te zien als het veiligstellen van de energievoorziening, maar Europa, met haar ouderwetse energie-infrastructuur, oplopende energieprijzen en afnemende reserves, zal voorlopig niet in de voetstappen van de VS kunnen lopen, die onafhankelijk zijn op energiegebied. De Europeanen zullen dus zaken blijven doen met een paar zeer slecht functionerende, zelfs angstaanjagende regimes [...] Door de dreiging van de islamisten in Mali en elders wordt de noodzaak van EU-hervormingen, en een nieuw inzicht in het functioneren van de EU in deze snel veranderende wereld, steeds meer voelbaar.
