Kies een taal
Wat moest gebeuren, is gebeurd: met de uitbreiding van het Malinese conflict naar Algerije neemt de militaire operatie die Frankrijk een week geleden is gestart om de opmars te stuiten van de islamistische milities die het noorden van Mali in handen hebben, de vorm aan van een langdurige, moeizame oorlog. Een oorlog die Frankrijk niet kan winnen zonder hulp van de Europese partners en van de NAVO.
Militaire, humanitaire en diplomatieke betrokkenheid van de zevenentwintig lidstaten van de Europese Unie is des te meer aan de orde, omdat de huidige crisis voortvloeit uit een situatie die al lange tijd bekend is, maar waarvoor iedereen zijn kop in het zand heeft gestoken. De EU heeft het in haar beleid voor de ontwikkeling van de Sahel (maart 2011) weiliswaar over de ‘directe’ en ‘indirecte’ controle van Al Qaida over een deel van de regio, maar richt zich desondanks meer op ontwikkelingshulp en regionale samenwerking dan op de strijd tegen de islamistische milities.
Dat zal geen verbazing wekken, want de EU is een expert op dat gebied. Daarmee wordt echter geen rekening gehouden met wat wel eens het grootste obstakel zou kunnen zijn voor de economische bloei van een regio die nu al een benijdenswaardig groeipercentage kent.
Het lijkt erop dat Europa dat obstakel uit de weg wil ruimen met niet meer dan wat goede bedoelingen, een paar transportvliegtuigen en het sturen van instructeurs voor het opleiden van lokale strijdkrachten die op geen enkele manier in staat zijn om het op te nemen tegen strijdlustige, gemotiveerde jihadstrijders. Dat bleek afgelopen donderdag wel weer tijdens de buitengewone vergadering van de ministers van Buitenlandse Zaken van de EU.
Alles wijst erop dat die aanpak niet volstaat om de regio te bevrijden van de bedreiging die de milities vormen, zowel voor de direct betrokken landen als voor Europa. Ze onschadelijk maken - staan ze open voor onderhandelingen? - is een randvoorwaarde voor stabiliteit in de regio en voor economische bloei. Europa kan nu nog profiteren van de enigszins welwillende houding van de lokale bevolking, die zich ziet geconfronteerd met de realiteit of het vooruitzicht van een dictatuur door moslimfundamentalistische bendes.
Of we het willen of niet, dit is een oorlog die alle Europeanen aangaat. Die kunnen dus maar beter hun kop uit het zand halen en, alleen of in EU-verband, hun verantwoordelijkheid nemen zolang ze nog op zoveel sympathie in de regio kunnen rekenen.
