Kies een taal
Nou, dat was me het feestje wel, nietwaar? Twee prachtige weken, waarin Groot-Brittannië heeft bewezen nog steeds een speler van wereldformaat te zijn. De defaitistische stereotypen, die de publieke opinie de afgelopen jaren zo hebben gedomineerd, zijn aan de kant geschoven. We hebben de wereld het echte gezicht van onze regenboognatie laten zien.
Maar nu komt de kater. De herinnering aan de epische prestaties van Mo, Bradley en Jess zal in de verte verdwijnen, en we zullen met tegenzin de confrontatie moeten aangaan met de pijnlijke realiteit van een land dat gebukt gaat onder economische somberheid, gehavend is door de eurocrisis en vastzit in het drijfzand van afstompende stagnatie.
Weinigen zullen de pijn sterker voelen dan premier David Cameron, nu de scheuren in zijn coalitie steeds dieper en zijn critici steeds luidruchtiger worden, en zijn partij in de opiniepeilingen op forse achterstand op Labour staat. Hij ondervindt weinig steun van de idiotie van degenen die zogenaamd aan zijn kant staan, of het nu gaat om de Liberaal-Democraten, die vastberaden lijken te willen bewijzen dat coalitiepolitiek in Groot-Brittannië niet werkt, of de rechtervleugel van zijn eigen partij, die hard zijn best doet om de Conservatieven naar de onmacht van de oppositie terug te drijven.
Het moderniseringsproject werd gedwarsboomd
Er zal uiteraard een herschikking van het kabinet plaatsvinden – hoewel het een bewonderenswaardig aspect van deze regering is geweest dat zij heeft geweigerd om iedere keer dat zich een crisis voordeed ministers te vervangen, zoals haar voorgangers telkens deden. De sleutelkwestie voor de kiezers is de economie, nu de Britten het zwaar hebben door de stijgende kosten van levensonderhoud en de onzekere arbeidsmarkt.
Dit jaar werd het moderniseringsproject van de Conservatieven tot twee keer toe gedwarsboomd. Allereerst door de verkeerd uitgevoerde hervorming van de gezondheidszorg, waardoor het idee werd ondermijnd dat de overheidsdiensten bij deze partij in betrouwbare handen zijn. Daarna haalde de verbazingwekkend onbeholpen begroting het beeld onderuit dat iedereen in hetzelfde schuitje zit, de belastingen voor de superrijken werden namelijk verlaagd.
De coalitie loopt op haar achterste benen – de Liberaal-Democraten staan stijf van de angst na al hun fouten, en de Conservatieven zijn verdeeld door de schrille stemmen van rechts. Met de economie gaat het snel bergafwaarts, terwijl de kansen op een Conservatieve overwinning in 2015 zijn afgenomen doordat de grenscorrecties tussen de districten waarschijnlijk niet zullen doorgaan, ook al zouden die het verkiezingssysteem eerlijker hebben gemaakt. Verkiezingswinst voor de Conservatieven hoeft nog geen hopeloze zaak te zijn, maar de vooruitzichten zijn uitgesproken somber.
De gewone mens maakt het verschil
Als de regering de Olympische geest zou kunnen bottelen, zouden haar problemen opgelost zijn. We moeten hier overigens bij opmerken dat het de visie van een paar veel bespotte politici van eerdere regeringen was die de Spelen hierheen heeft gebracht en ervoor heeft gezorgd dat ze een succes waren. Evenmin zal weinigen de cruciale rol zijn ontgaan die de zeventigduizend vrijwilligers hebben gespeeld, wier vriendelijkheid en goede humeur hebben verzekerd dat ze hun naam hebben waargemaakt als 'Games Makers’.
Zij zouden Cameron moeten inspireren zijn poot stijf te houden en zichzelf te blijven door terug te keren naar het thema van de 'Big Society’. Ten grondslag daaraan lag het krachtige idee dat individuen moeten samenwerken om hun toekomst te bepalen in plaats van zich op de staat te verlaten.
Dit is precies waarvan we getuige zijn geweest, doordat gewone mensen – vaak afkomstig uit etnische minderheden – een positief, progressief en veranderingsgezind beeld hebben geboden van Groot-Brittannië. Het is de moeite waard erop te wijzen dat onze gouden medaillewinnaars, ondanks al het voorspelbare politieke gesteggel over sportvelden en sportlessen, vooral de docenten en trainers hebben geprezen die hen tot hun prestaties hebben aangezet, en niet zozeer de plekken waar ze hebben geleerd te rennen, fietsen en roeien. Mensen maken het verschil in onze wereld, niet gebouwen en instellingen.
De woorden 'Big Society' leiden dezer dagen tot nerveuze lachjes in regeringskringen. Maar Cameron moet moedig zijn als hij nog steeds in Downing Street wil bivakkeren als de Olympische Spelen over vier jaar in Rio worden gehouden.
De kans daarop is echter niet zo groot – je kunt beter net doen of iedere dag de laatste is dat je regeert, en je vastbesloten tonen om grote veranderingen ten goede door te voeren, in plaats van te vertrouwen op het pietepeuterige gereken dat het vertrouwen in deze regering heeft doen afbrokkelen.
Het lot is de moedigen gunstig gezind
Cameron moet terugkeren naar het 'maoïsme' van de eerste maanden van zijn regering. Deze keer zou hij zich zonder omhaal moeten focussen op de economie, de problemen van de jongeren, de woningnood en hij moet verzekeren dat de krap bij kas zittende verzorgingsstaat zich zal richten op degenen die het het hardst nodig hebben en niet op de middenklassen, hoe hard die ook schreeuwen. De overheidsdiensten moeten worden afgestemd op de behoeften van de gebruikers en niet op die van de producenten, hoe hevig die ook dreigen.
Ten slotte moet Cameron duidelijk zijn over wat hij doet en waarom hij het doet. Maar al te vaak is er geaarzeld om uiting te geven aan een zekere mate van doelgerichtheid, waardoor vijanden het debat naar zich toe konden trekken. Een nieuwe arbeidswet zal in de plaats komen van de afgelaste hervorming van het Hogerhuis. Zal die wet worden verkocht als een missie om de vloek van de werkloosheid te bestrijden en jongeren te helpen de kansen te grijpen die wij altijd als vanzelfsprekend hebben beschouwd – of worden gezien als een knieval van de Conservatieven voor de eisen van het bedrijfsleven?
Het antwoord op zulke vragen zal helpen de uitkomst van de volgende verkiezingen te bepalen. Slechts één ding is zeker, zoals we in de loop van deze glorieuze Spelen hebben gezien – het lot is de moedigen gunstig gezind.
Politiek
Boris Johnson, de aanstaande Britse premier?
“David Cameron is bezig de komende verkiezingen te verliezen en daarmee zijn premierschap, en dat weet hij”, schrijft Benedict Brogan, adjunct-hoofdredacteur van het centrumrechtse dagblad The Daily Telegraph. Hij beschrijft verder hoe de blunderende burgemeester van Londen, Boris Johnson, wordt getipt als de toekomstige leider van de Britse conservatieve partij.
De populariteit van Boris Johnson is nu, net na de Olympische Spelen, zo groot geworden dat andere politici daar alleen maar van kunnen dromen. Zijn brutale spitsvondigheden tijdens de Spelen, zoals de opmerking over de beachvolleyballers “die glommen als een stel natte otters”, hebben hier aan bijgedragen. Maar kunnen we hem serieus beschouwen als een mogelijke premier?
Er heerst verdeeldheid in Westminster tussen de mensen die geloven dat hij nu niet meer te stoppen is en de mensen die blijven lachen bij het idee dat hij serieus zou worden beschouwd als de nieuwe premier… Conservatieve stemmers zijn het zat en scharen zich achter de Londense burgemeester. Om in termen van de City te blijven: de mannen van het geld verwachten een waardevermindering van het [conservatieve] leiderschap.
