Kies een taal
De gebeden van Radek Sikorski lijken te zijn verhoord. De Poolse minister van Buitenlandse Zaken woonde op 25 september, net voordat een beslissende week voor de toekomst van de euro van start zou gaan, een kerkdienst bij over Europese solidariteit en sociale rechtvaardigheid. Die doorslaggevende week is nu voorbij en de lucht lijkt inderdaad opgeklaard.
Op 29 september stemde de Duitse Bondsdag namelijk in met de Duitse bijdrage aan de reddingsplannen voor Griekenland, Ierland en Portugal. Dat is een belangrijke stap in het proces om de eurozone te stabiliseren en een hele zorg minder voor politici en economen in Europa en elders in de wereld.
En er was nog meer goed nieuws, want aan het groene licht van Duitsland ging dat van Finland vooraf. Finland is een van de twee lidstaten die de noodmaatregelen dreigden te blokkeren waartoe de EU in 2010 had besloten en die tijdens de top van 21 juli jongstleden werden uitgebreid. De andere opstandige lidstaat, Slovenië, lijkt zijn regeringscoalitie weer enigszins op orde te hebben en zal uiteindelijk ook met het plan moeten instemmen. Vandaag, 30 september, wordt er in Oostenrijk over het plan gestemd en daarmee hebben 13 van de 17 eurolidstaten de verhoging van het Europese Fonds voor Financiële Stabiliteit (EFSF) geratificeerd.
Toch verloopt lang niet alles zo gesmeerd en volgens plan. De maatregelen die op 21 juli tijdens de in allerijl bijeengeroepen top werden genomen zijn twee en een halve maand later nog steeds niet doorgevoerd. Hoewel het huis van de euro in brand stond, vertrokken de brandweerlieden op vakantie zonder eerst water te gaan halen.
Bovendien blijven we na de Duitse debatten en de situatie in Griekenland zitten met het gevoel dat er een vlucht naar voren wordt gedaan in uitgaven en bezuinigingen. De reddingsplannen volgen elkaar op en moeten elkaar versterken, maar Griekenland krijgt er niet meer lucht door en ook andere landen lijken er niet minder kwetsbaar om. Een vicieuze cirkel waardoor de terugkeer naar economische groei nog verder wordt opgeschort, met sociale spanningen als gevolg.
Maar heeft de EU wel een keus? De markten zijn nog altijd weinig rationeel en blijven druk uitoefenen. Zelfs Barack Obama, die de kwellingen op het vlak van politieke onderhandelingen en onmacht toch zou moeten kennen, legt de verantwoordelijkheid van de wereldwijde malaise op de schouders van Europa. Op dit moment lijkt de ingeslagen weg de enige mogelijkheid, ook al is de bestemming nog onzeker. Misschien moest Radek Sikorski nog maar eens gaan bidden.
