Khadafi neemt ons in de maling

Soms kan men in buitenlandse politiek principes opzij schuiven, uit naam van het nationaal belang. Maar de provocaties en de chantage van de Libische leider tijdens zijn bezoek aan Rome gaan verder dan de vernederingen die Europa tot nu toe getolereerd heeft. Tot ergernis van een Italiaanse commentator.

Gepubliceerd op 31 augustus 2010 om 13:36

De economische belangen van alle landen, ook die van liberale democatieën, vereisen een bepaald pragmatisme. Denk bijvoorbeeld aan de betrekkingen tussen de Verenigde Staten en China, toch niet bepaald de bakermat van de mensenrechten. Of aan de Europeanen die in ruil voor gas en olie hun ogen sluiten voor de autoritaire uitwassen in Rusland en de nou bepaald niet democratische aard van de Golfstaten. Het geeft daarom geen pas om moord en brand te schreeuwen als Italië en zijn regering (de huidige en de vorige) de hand reiken aan een tirannieke partner met een duister en bizar verleden, zoals Mouammar Kadhafi.

Aangezien deze tolerantie nogal voordelig is voor Italië mogen we ook niet te onverzettelijk zijn over de vorm die deze officiële bezoeken aannemen, of ons "beledigd" voelen aangezien het hoofd van de Italiaanse regering, Silvio Berlusconi, ze beleefd gekwalificeerd heeft als "folklore". In deze magere jaren is zakendoen met degenen die zich dat kunnen permitteren en daar de winst van opstrijken (in de hoop dat die er inderdaad zal zijn) ongetwijfeld een inbreuk op het protocol waard. En toch, ook al is het redelijk Kadhafi onder de best mogelijke omstandigheden te ontvangen, heeft het Italië van Berlusconi een fout begaan door de grenzen te overtreden, of laten overtreden, van wat als onaantastbaar moet worden beschouwd: de reputatie van een land en zijn geloofwaardigheid op het internationale toneel. Silvio Berlusconi en zijn hele regering waren op 30 augustus aanwezig toen Mouammar Kadhafi zijn idee te berde bracht dat moeilijk niét als chantage van Europa kan worden gezien: de Libische leider eist ten minste vijf miljard euro om de illegale immigratie naar de EU te stoppen. Zo niet, dan zou Libië de toestroom van de miljoenen gelukszoekers niet kunnen beheersen en zou Europa zo "zwart" als Afrika worden.

De Libische leider heeft zeker geen data genoemd en ook niet op welke voorwaarden deze deal moet worden gesloten. Maar hij heeft er wel voor gezorgd dat hij de steun van Italië heeft voor zijn plan. Net alsof de bilateraal beklonken - en ruim gehonoreerde - vrede met Rome hem nu de gelegenheid bood de prijs op te drijven door geld aan de Europeanen te vragen en ze daarbij het mes van de illegale immigratie op de keel te zetten. Berlusconi en bijna zijn hele regering waren ook present toen Kadhafi - die om ze milder te stemmen zijn steun aan de Italiaanse zetel bij de VN toezegde - zijn visie op het Middellandse Zeegebied beschreef. Voor een zee aan vrede kun je het alleen maar met elkaar eens zijn. Een zee die beschermd moet worden tegen vervuiling: ook prima. Een zee waar een dialoog tussen de zuidelijke en noordelijke kusten nodig is: heel goed. En om het helemaal af te maken: een zee die zich moet onttrekken aan de "imperialistische conflicten", waar alleen maar boten mogen varen uit de aangrenzende landen. Oftewel: waar de enige "buitenlandse" schepen die van de zesde Amerikaanse vloot zijn, waarvan de bases, toevallig of niet, in Italië liggen.

Italië medeplichtig aan chantage

Is het alleen maar "folklore", de eigenaardigheden van een leider die altijd op zijn eigen manier origineel is geweest? Het staat iedereen vrij dat te denken. Maar de indruk wordt eerder gewekt dat Kadhafi niet veranderd is. Dat hij hetzelfde is als voordat hij [in 2008] het vriendschapsverdrag met Italië tekende, dat hij zijn relaties met het buitenland altijd stevig onderhield om zijn binnenlandse front te kunnen herstellen en dat hij altijd munt heeft geslagen uit de belangen van zijn bondgenoten. Indien nodig door middel van nauwelijks verhulde chantage, zoals nu met een Europa dat het probleem van de illegale immigratie maar al te goed kent - en dat niet aankan. En daarmee zijn de grote vraagstukken waarvoor we door het bezoek van de Libische leider geplaatst worden en die het pendant vormen voor onze economisch-energetische overwegingen, nog niet klaar.

Nieuwsbrief in het Nederlands

Kadhafi eist een publiek van jonge en knappe vrouwen [die door een gespecialiseerd bureau geworven worden] om hen te vertellen dat hij wil dat de islam Europa's religie wordt. Een idee dat op zichzelf niet schandalig is aangezien het iedereen vrijstaat te geloven in de wereldwijde verspreiding van zijn eigen religie. Maar het is in Rome, de hoofdstad van het christendom dat Kadhafi zijn bekeringsijver tentoonspreidt. En hij doet dat als gast van Berlusconi, die in zijn tijd de lekenstaat van Frankrijk polemiseerde omdat Parijs niet wilde dat de joods-christelijke wortels van Europa vermeld zouden worden in de Europese Grondwet. Kadhafi voerde zijn nummer al eens eerder op, tijdens zijn eerste bezoek aan Rome. Dat de geschiedenis zich zou herhalen was te voorzien - en te voorkomen. Het zou onjuist zijn de uitnodiging aan honderden jonge vrouwen om zijn wens de Islam te verspreiden kenbaar te maken, ook toe te schrijven aan de "folklore" die de Kolonel nu eenmaal eigen is. Hoe bestaat het dat deze bijeenkomsten die vanwege hun selectiviteit op het gebied van geslacht en schoonheid beledigend voor vrouwen zijn, georganiseerd konden worden? Wie heeft de werving van die meisjes betaald? Als we de kwestie rond de omstandigheden waaronder het "terugsturen" van migranten uit Libië (die in aantal inderdaad zijn afgenomen, maar van wie het lot, zodra ze in de kampen van Kadhafi terechtkomen, onzeker is) plaatsvindt, in ogenschouw nemen, die nog lang niet is opgelost, krijgen we de indruk dat er wel een betere kosten/batenanalyse gemaakt had mogen worden.

Immigratie

Een doeltreffend schurkenakkoord

Het akkord dat Libië en Italië in mei 2009 sloten om de stroom van Afrikaanse immigranten te beperken werpt zijn vruchten af. Waren er nog 37.000 vluchtelingen in 2008, het jaar erop waren het er maar 9500 immigranten die op de Zuid-Italiaanse kusten aankwamen. Op het akkoord is echter scherpe kritiekvan de mensenrechtenorganisaties, zo schrijft de Neue Zürcher Zeitung (NZZ), want er is geen enkele garantie dat de 'verjaagde' migranten goed behandeld worden.

Volgens de Internationale Migratie-organisatie (IOM) is het terugsturen naar Libië van mogelijke asielzoekers niet opgelost, zolang niet duidelijk is waar zij vandaan komen. Een ander gevolg van het akkoord is, stelt het Zwitserse dagblad, is dat de migranten die naar West-Europa willen, nu via Griekenland en Turkije en reizen om vervolgens door te gaan naar de kusten van Calabrië en Apulië. De overtocht gaat per plezierjacht om niety de achterdocht te wekken van de Italiaanse kustwacht. Het Italiaanse ministerie van Binnenlandse Zaken hoopt nu soortgelijke akkoorden te kunnen sluiten met Athene en Ankara.

Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Ondersteun de onafhankelijke Europese journalistiek.

De Europese democratie heeft onafhankelijke media nodig. Voxeurop heeft u nodig. Sluit u bij ons aan!

Over hetzelfde onderwerp