Nieuws Thalys Brussel-Parijs
Eersteklascoupé van de Thalys.

Lobbyen op grote snelheid

De eerste klas van de hogesnelheidstrein die Parijs met de Europese hoofdstad verbindt, zit vol met lobbyisten, eurocraten, parlementariërs en advocaten. De coupés vormen de Brusselse wandelgangen in het klein waar het makkelijk is een boodschap door te geven, maar waar ook vele oren meeluisteren.

Gepubliceerd op 25 oktober 2013 om 11:12
nate2b  | Eersteklascoupé van de Thalys.

De lobbywereld kent zijn eigen regels. Pierre verklapt de nieuwelingen in Brussel altijd twee uitgelezen manieren om een Europese ambtenaar zonder afspraak te kunnen ontmoeten. Deze goedlachse vijftiger, die bijna tien jaar lang in de hoofdstad van de 28 lidstaten de belangen van een grote industriële groep heeft behartigd, kent alle kneepjes van het vak.
Voor wie een eurocraat wil ontmoeten is er de minst kostbare manier: maak de honderd stappen rond het Schumanplein - het knooppunt van de Europese wijk, op het kruispunt van het hoofdkwartier van de Europese Commissie en Raad - tijdens lunchtijd als iedereen een broodje gaat kopen of op zoek gaat naar een restaurant. En dan is er nog de duurdere optie: koop een treinkaartje eerste klas voor de Thalysverbinding tussen de Belgische hoofdstad en Parijs en neem een van de treinen die de reizigers op tijd naar de eerste vergadering van de dag brengt.

Brussel is een kleine wereld, en de Thalys is een daar nog kleinere versie van. Een ongeoefend oog zal het misschien niet zien. Zeker niet omdat de passagiers hier niet hun accreditatiekaarten om de nek hebben hangen waarmee ze ongehinderd het Europees Parlement, Europese Commissie en het afzichtelijke gebouw van de Raad kunnen binnengaan. Maar de leden van deze wereld gaan zoveel met elkaar om dat een simpele blik op het perron of een klein gebaar vanuit een van de comfortable stoelen van de eerste klas voldoende is om elkaar te herkennen. Het zijn ambtenaren, parlementariërs, advocaten, topmannen en lobbyisten en zij maken allen op de één of andere manier deel uit van de grote machinerie die EU-richtlijnen fabriceert.

Geforceerd gefluister

[[De gehele Brusselse en Parijse Franstalige Europese elite neemt vroeg of laat een keer de TGV die de twee hoofdsteden in nog geen 1 uur en twintig minuten met elkaar verbindt]], als er tenminste geen vertraging is. Je kunt er ook José Manuel Barroso tegen het lijf lopen. Zoals op 26 november 2010 toen de voorzitter van de Europese Commissie, op terugreis vanuit Parijs, de hele reis aan zijn mobiele telefoon hing.
Geleund tegen het tafeltje van zijn stoel hield hij met zijn hand de hoorn gedeeltelijk afgedekt. De Portugese leider probeerde zo, midden in de financiële crisis, discreet de lijnen van het reddingsplan voor Ierland uit te zetten. Aan de andere kant van de lijn: onder meer Angela Merkel, Nicolas Sarkozy en Jean-Claude Trichet. Als zijn medepassagiers in de Thalys dat toch hadden geweten… Zijn geforceerde gefluister mondde twee dagen later uit in een definitief plan voor Dublin.
Deze kleine wereld, gedurende 1 uur en twintig opgesloten in een beperkte ruimte, praat. Soms is een minuut al voldoende. Een knipoog, een zin uitgesproken op een stoel of het balkon van de trein. Het gaat erom dat de boodschap wordt overgebracht en dat die wordt opgemerkt, een belangrijk punt in een omgeving die overspoeld wordt met informatie.

De jacht op de eurocraat

In het vorige decennium is het gebeurd dat aan een richtlijn voor de transportsector enkele wijzigingen zijn aangebracht na een Thalysreis van Jacques Barrot. Deze destijds Europees Commissaris voor Transport had zich tegenover een lobbyist van een grote Europese groep bevonden in de trein. Als snel was het gesprek gegaan over de fameuze wetgeving in voorbereiding. Een punt van ondergeschikt belang uit deze richtlijn vormde een probleem voor dit bedrijf. Toeval of niet, het pijnpunt werd uiteindelijk uit de tekst verwijderd na deze korte ontmoeting, waarop een intensieve mailwisseling was gevolgd.
Uiteraard moet je je niet in trein vergissen als je nuttige ontmoetingen wil hebben. Het is niet uitgesloten dat je om 11 uur ‘s ochtends Europese hotemetoten in de trein aantreft. Maar op dat moment van de dag is de kans groter dat je je naast een belastingvluchteling zal bevinden of een erfgenaam van een grote Franse industriële familie, die in de wagon luid verkondigt dat hij niet “moet vergeten drie patrijzen en een Château Latour” te halen voor het jachtweekend. De man die naast hem zat, kan er nog steeds om lachen.
Nee, voor de jacht op de eurocraat is het beter de Thalys Brussel-Parijs op vrijdagavond na 17 uur te nemen, wanneer veel Franse leden van de Commissie naar huis terugkeren. Hetzelfde fenomeen vindt plaats op zondagavond, in de omgekeerde richting. Maar het best is het om de trein bij het krieken van de dag op een doordeweekse dag te nemen. “De treinen van 7.13 en 7.37 tussen Brussel en Parijs worden het meest genomen”, vertelt een reiziger die de TGV vaak neemt.

Nieuwsbrief in het Nederlands

Sudoku en kruiswoordpuzzels

Het hebben van zo’n miniatuur-Brussel op zo’n klein oppervlakte heeft dus zijn voordelen. Maar het is niet zonder gevaar. Als een struikrover, net zoals in tijden van de postkoetsen, een wagon zou overvallen, dan zou hij met zijn armen vol economische geheimen van het continent vertrekken. “Ik houd mijn spullen altijd bij mijn voeten”, verzekert een advocaat. “Voor mij alleen sudoku’s en kruiswoordpuzzels in de Thalys. Ik ben te bang dat ik word bespioneerd”, bevestigt een lobbyist. José Manuel Barroso reserveert bijna altijd een kleine privé-coupé aan het eind van een rijtuig om zijn Parijse afspraken discreet te kunnen voorbereiden. Behalve als het blijkbaar om Ierland gaat.
Er zijn voldoende overduidelijke redenen om zich zorgen te maken over meeluisterende oren en meelezende ogen. Een paar jaar geleden vond een Europese ambtenaar de Thalys een uitstekende plaats om te werken aan een groot dossier over concurrentie dat werd behandeld door de Commissie. Hij had zich echter beter even kunnen omdraaien. Dan had hij kunnen zien dat er een journalist achter hem zat. De volgende dag konden zijn leidinggevenden zien dat een Angelsaksische persdienst groot opende met een artikel over de problemen van Brussel met het concurrentiedossier. De ongelukkige eurocraat is er bijna zijn baan door kwijtgeraakt.
“Ik ken geen specifieke richtlijnen van onze beveiligingsdienst voor het reizen met de Thalys”, geeft een Europese ambtenaar toe. Het is het bewijs dat de duurdere, tweede optie van Pierre, de lobbyist van een industriële groep, veel meer opbrengt. Niemand heeft ooit een uitgehongerde eurocraat, op zoek naar een broodje, geheimen zien verklappen.

Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Ondersteun de onafhankelijke Europese journalistiek.

De Europese democratie heeft onafhankelijke media nodig. Voxeurop heeft u nodig. Sluit u bij ons aan!

Over hetzelfde onderwerp