Kies een taal
Twee jaar na de opkomst van de “Indignados”-bewegingen zijn de achtentwintig lidstaten van de EU zich eindelijk bewust van de tikkende tijdbom van bijna zes miljoen jonge werklozen. Hoewel het maar een kleine ‘bom’ is vergeleken bij het totaal van 26,52 miljoen werklozen in de maand mei, is de groep werklozen van 18 tot 25-jarigen met 23,1% meer dan twee keer zo groot als het Europees gemiddelde (11%). Een percentage dat in de zuidelijke lidstaten soms nog eens het dubbele is.
Hoog tijd dus om in actie te komen. Minder dan drie maanden voor de Duitse parlementsverkiezingen, in feite een soort van eerste ronde van de Europese verkiezingen in mei 2014, lijkt Angela Merkel als eerste doordrongen van de ernst van het probleem, al behoort het percentage jonge werklozen in haar eigen land tot de laagste van Europa.
Op 3 juli, een paar dagen na een Europese Raad over dit onderwerp, heeft ze in Berlijn een Europese top bijeengeroepen om met concrete maatregelen te komen...binnen een paar maanden. Hiervoor waren 18 ambtsgenoten, de ministers van Werkgelegenheid en de sociale partners uitgenodigd. De enigen die ontbraken, waren de jongeren zelf. Die hadden zich op initiatief van de Duitse vakbond DGB en de Franse CGT voor een “alternatieve top” tegenover de Bondskanselarij verzameld. Bij die gelegenheid hebben het European Youth Forum en de Nationale Jeugdraden van de verschillende lidstaten de Europese Commissie en het Europees Parlement concrete voorstellen gedaan. “Wij begrijpen niet waarom wij er daar op de Bondskanselarij niet bij zijn”, zei Florian Haggenmiller, secretaris van de jongerenafdeling van de DGB, tegen de Financial Times: “Ze praten over jongeren maar niet met jongeren. Wij zijn van mening dat ze alleen oplossingen kunnen vinden als ze ook met ons praten.”
Daar kun je het moeilijk mee oneens zijn, temeer omdat jonge Europeanen al geruime tijd overal in Europa de straat op gaan en ook tijdens de verkiezingen hun stem zullen laten horen. Moeten we soms wachten tot weer een grote groep kiezers het bij de Europese verkiezingen laat afweten en populistische partijen opnieuw terrein winnen vóór de Europese leiders met hen in gesprek gaan?
