Kies een taal
Net als Sisyfus in de Griekse mythologie doen de zeventien staats- en regeringsleiders van de eurozone de grootste moeite om hun rotsblok tegen de steile berg op te wentelen, maar telkens als ze bijna bij de top zijn aangekomen, rolt hij weer naar beneden. Hun bijeenkomsten heten niet voor niets Europese ‘toppen’.
Absurde arbeid dat geen ander doel heeft dan het werk op zich, het oneindig herhalen van nutteloze handelingen die de bevolkingen ontmoedigen. Achttien maanden na het begin van de crisis in Griekenland zakken de ‘omringende’ landen – die zich cultureel en geografisch gezien zo ver mogelijk van Duitsland bevinden – weg in een diepe recessie en politieke crisis.
Ze zijn nu veroordeeld tot een drievoudige straf: een zeer streng pakket bezuinigingsmaatregelen, de opwaardering van een valuta die gezien hun concurrentiepositie al overgewaardeerd is en het wantrouwen van de financiële markten die hun torenhoge rentepercentages opleggen. Daar valt geen redding van te verwachten. De honderden miljarden euro’s van het noodfonds zullen al snel opgedroogd zijn. En met het uitgeven van nieuwe tranches zullen de posities van Duitsland en de Europese Centrale Bank – de ultieme bewakers van het systeem – verzwakken en vroeg of laat uitgehold worden.
Aan deze crisis ligt het eeuwige probleem van monetaire unies ten grondslag, namelijk dat van de gratis maaltijd. Tien jaar lang hebben de tafelgenoten van de euro de bloemetjes buiten gezet zonder zich om de rekening te bekommeren. Ze staken zich diep in de schulden dankzij de garantie van Berlijn en de domheid van de beleggers. En nu wordt de rekening gepresenteerd. Maar de klaplopers, die uitgehongerd zijn, kunnen het bedrag niet meer ophoesten. Dat is betreurenswaardig, maar is het is nu eenmaal zo. Als we de tafelschuimers blijven straffen, nemen we het risico dat we ze om zeep helpen. En dan kunnen we fluiten naar ons geld.
Er zijn maar twee oplossingen voor de eurocrisis, en niet drie: de schuldenlast van de landen met de grootste schulden verlichten, dat wil zeggen door de beleggers voor de kosten te laten opdraaien, of deze landen uit de eurozone zetten. Hoort u het al rommelen, beste lezer? Van onderen! Maak ruim baan voor de zeventien landen en hun rotsblok, want de Europese top staat op het punt te beginnen.
